Μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης, χιλιάδες Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη Γάζα, χωρίς να γνωρίζουν ουσιαστικά πού κατευθύνονται. Οι επιλογές τους είναι ελάχιστες, καθώς οι βομβαρδισμοί του Ισραήλ δεν σταματούν και η έλλειψη τροφίμων, νερού και εφοδίων γίνεται ολοένα και πιο τραγική.
Ο παραλιακός δρόμος Αλ-Ρασίντ, που έχει χαρακτηριστεί από το Ισραήλ ως «οδός διαφυγής» προς τον νότο, μετατρέπεται καθημερινά σε ποτάμι ανθρώπων. «Εξαντλημένοι και απελπισμένοι», όπως τους περιγράφει ο Guardian, στοιβάζονται σε ατελείωτες ουρές οχημάτων ή βαδίζουν με τα πόδια.
Η Φατίμα αλ-Ζαχρά Σαγουέιλ δηλώνει πως η οικογένειά της έχει εκτοπιστεί ήδη 19 φορές. «Αν φύγω, θα πηγαίνω προς το άγνωστο», λέει χαρακτηριστικά. Ανάλογες μαρτυρίες καταγράφουν διεθνή μέσα, με τον ΟΗΕ να εκτιμά ότι μόνο τον τελευταίο μήνα 140.000 άνθρωποι έχουν μετακινηθεί νοτιότερα.
Η κατάσταση είναι δραματική και οικονομικά. Οι εκτοπισμένοι καταγγέλλουν ότι η διαφυγή έχει μετατραπεί σε εμπόριο: η ενοικίαση φορτηγού κοστίζει έως 3.000 σέκελ (περίπου 760 ευρώ), ενώ μια σκηνή μπορεί να φτάσει τα 1.000 ευρώ, ποσά αδύνατον να πληρώσουν άνεργοι κάτοικοι της Γάζας. Οι μαρτυρίες μιλούν για οικογένειες που περπατούν 10 και 12 ώρες με μικρά παιδιά, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς καν βασικά αντικείμενα. «Ήταν θαύμα που καταφέραμε να επιβιώσουμε από τους βομβαρδισμούς και να φύγουμε», δηλώνει ο ξυλουργός Εσάμ Σαουά.
Την ίδια ώρα, αξιωματούχοι του ΟΗΕ καταγγέλλουν ότι οι καταυλισμοί στον νότο είναι υπερπλήρεις, ανεπαρκώς εξοπλισμένοι και επικίνδυνοι. Πολλοί μάλιστα επιλέγουν να επιστρέψουν πίσω, ακόμη και στις ζώνες των βομβαρδισμών, καθώς οι λεγόμενες «ανθρωπιστικές περιοχές» αποδεικνύονται εξίσου στόχοι.
Σε βίντεο που δημοσιοποίησαν οι IDF, φαίνονται οι δυνάμεις της 98ης Μεραρχίας να εισέρχονται στην Πόλη, υποστηριζόμενες από την Ισραηλινή Αεροπορία και το Ναυτικό.
Ο στρατός αναφέρει πως χτυπήθηκαν δεκάδες «υποδομές τρομοκρατίας», συμπεριλαμβανομένων παρατηρητηρίων και κτιρίων γεμάτων εκρηκτικά.
«Ο εκτοπισμός έχει και ψυχολογικό κόστος», λένε Παλαιστίνιοι κάτοικοι. «Δεν υπάρχει πραγματικά ασφαλής περιοχή στη Λωρίδα. Προτιμούμε να μείνουμε στο βορρά. Ο θάνατος έρχεται μόνο μία φορά».
