«Η συμμετοχή μου το καλοκαίρι που πέρασε στην Επίδαυρο ήταν το πιο συναρπαστικό και δύσκολο πράγμα που έχω κάνει», λέει μετά την περιοδεία της Ηλέκτρας του Σοφοκλή και το ρόλο της ως Χρυσόθεμις, τον πρώτο που έκανε σε αρχαίο θέατρο, για το Εθνικό. Την χαρακτηρίζει ως την επαγγελματική της ενηλικίωση. Την Ελένη Μολέσκη -που πρωτοπήγε στην Αθήνα το 2001 για σπουδές στην Ιστορία Αρχαιολογία, έπειτα έκανε Θέατρο στη σχολή Εμπρός, για να φύγει λίγο αργότερα για μεταπτυχιακό στη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου- η κυπριακή σκηνή θα την υποδεχόταν θερμά. Η ίδια προτίμησε να ζήσει εκεί, γιατί πάντα το ήθελε (ανέβηκε πέρσι στο σανίδι του ΘΟΚ για τον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου και αυτό τον καιρό βρίσκεται στο καστ του έργου «Με το Ίδιο Μέτρο» που σκηνοθετεί η Μαγδαλένα Ζήρα), και γιατί η πόλη αυτή της δίνει την ελευθερία να κινείται όπως αυτή θέλει. «Στην Αθήνα είχα την ευκαιρία να προσδιορίσω τον εαυτό μου όπως ήθελα, χωρίς κάποιος να με ξέρει. Να τον καθορίσω εντελώς αντικειμενικά. Μ’ αυτή την ελευθερία, το ξέρω, θα μπορούσα και να αποτύχω και να πετύχω. Ήταν όμως γενικά γενναιόδωρη μαζί μου η Αθήνα. Ευκαιρίες που μου δόθηκαν εκεί ίσως να μη μου δίνονταν στην Κύπρο».
Ποιοι ρόλοι σε μαγνητίζουν, πού εστιάζεις τα επόμενα βήματά σου; Δεν κοιτάω τόσο τους ρόλους όσο τις συνεργασίες. Έχω πολύ έντονα την ανάγκη να βρεθώ με σκηνοθέτες και θιάσους που να νιώθω πως προχωρώ, εξελίσσομαι, πως έχω κάτι να πάρω. Θα ήθελα να κάνω δουλειές που προσπαθούν να δοκιμάσουν τη θεατρική φόρμα περισσότερο. Μ’ αυτά νιώθω ζωντανή. Δημιουργική. Το ζητούμενο για μένα είναι να ξεβολεύεσαι. Να μην κάνεις πράγματα εκ του ασφαλούς. Και η Αθήνα μου το προσφέρει αυτό, την ευκαιρία δηλαδή να μην επαναπαύομαι.
Πώς είναι η ζωή σου στην Αθήνα, πέρα από το να κάνεις θέατρο; Μένω στα Εξάρχεια. Στην πλατεία. Στην καρδιά των γεγονότων. Έχει γοητεία λόγω των ανθρώπων που μένουν εκεί και της πιο μποέμικης στάσης ζωής, αλλά και μεγάλη δυσκολία λόγω της εγκληματικότητας. Η Αθήνα είναι μια μαγική πόλη. Ο χώρος του Κεραμικού για παράδειγμα, για μένα είναι ένα ψυχικό ταξίδι. Ζουν όμως πολλοί θυμωμένοι άνθρωποι που στην πραγματικότητα δεν την αγαπούν κι αυτό είναι κάτι που αντανακλάται σε όλη την αισθητική της πόλης.
Μια πόλη που φθείρει ακόμα κι αυτούς που την αγαπούν… Πώς αποφεύγεις την αρνητικότητά της; Είμαι σαν χελώνα, όπου πάω έχω το σπίτι μου. Μπορώ να απομονωθώ στα βιβλία μου, στους ανθρώπους που θέλω. Ξέρεις, δεν πιστεύω πως κάνω αυτή τη δουλειά. Ακόμα νομίζω πως είμαι μικρή στο δωμάτιό μου και ονειρεύομαι πως κάποια μέρα θα γίνω ηθοποιός. Κάθε φορά που θα πρέπει να υποδυθώ ένα ρόλο λέω “αλήθεια, ακόμα ένα χρόνο μπορώ να το κάνω”; Οπότε ναι, νιώθω όμορφα που βρίσκομαι στην Αθήνα και που μπορώ να κάνω θέατρο.
Αυτή είναι η χαρά που σου δίνει το θέατρο λοιπόν… Ναι, να μπαίνεις και να ταξιδεύεις σε μονοπάτια. Δεν ξέρεις πώς αισθάνομαι όταν βλέπω παλιούς ηθοποιούς να διατηρούν την παιδικότητά τους. Πόσο ωραίο είναι να είσαι σε μια ηλικία που άλλοι έχουν βαρύνει κι εσύ πρόθυμα να κάνεις από ένα αρκουδάκι μέχρι έναν Οθέλλο. Πρέπει να είσαι έτοιμος. Η ψυχή να είναι ενεργή. Να βλέπεις τον εαυτό σου μη σοβαρά. Αυτή η δουλειά μπορεί να στο προσφέρει. Αλλιώς μπορείς να γίνεις μίζερος. Δούλεψα με ανθρώπους που είχαν συνεχώς φιλοδοξίες. Που ήθελαν περισσότερη Επίδαυρο, περισσότερους πρωταγωνιστικούς ρόλους… ένα ανικανοποίητο συναίσθημα που τους στερούσε να χαρούν εκείνο που είχαν τη συγκεκριμένη στιγμή.
Κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα… Ανικανοποίητος ναι να είσαι, αλλά με την έννοια να πάει αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή καλύτερα. Αν αρχίσεις να συγκρίνεσαι -ειδικά με την ωμή διαδικασία των ακροάσεων- θα παγιδευτείς. Πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο όμορφος από σένα, πιο διάσημος, πιο νέος. Αν μπορείς να αισθανθείς πιο μοναδικός, μπορεί και να την γλιτώσεις.
Αλήθεια, πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους ανακοίνωσες πως θες να γίνεις ηθοποιός; Δεν το περίμεναν. Ίσως να περίμεναν να έχουν ένα παιδί που αγαπά το θέατρο. Βλέπανε πως από μικρή μαγευόμουν απ’ αυτό.
Πώς είναι μια ηθοποιός να έχει για μητέρα μια κριτικό θέατρου; Στην αρχή ήταν αυστηρή. Ίσως για να με προστατεύσει, να με προετοιμάσει. Τώρα με βλέπει περισσότερο σαν μαμά παρά σαν κριτικός. Έχω όμως ένα φοβερό θησαυρό στη βαλίτσα μου. Ο τρόπος που μπορεί να συζητήσουμε για μια παράσταση, είναι φοβερά εποικοδομητικός. Νιώθω τυχερή. Μου προσφέρει την οικειότητα της μαμάς, αλλά και τη γνώση του ειδικού.
Πόσο σε επηρεάζουν οι κριτικές γενικότερα; Τις ακούω, αλλά τις φιλτράρω, γιατί ένας ηθοποιός υπάκουει πρώτα στο ζητούμενο της παράστασης. Αν αφήσεις κάθε κριτική να σε αλλάζει, είναι σαν να πέφτεις σ’ έναν ωκεανό χωρίς σωσίβιο. Ο καθένας το βλέπει με τη ματιά του κι έχει τη γνώμη του. Το θέμα είναι να μπορείς να μένεις πιστός στο ζητούμενο της κάθε παράστασης να το εξελίσσεις, άσχετα από την κριτική που θα έρθει. Στην Αθήνα έκανα πολλές πειραματικές παραστάσεις. Εκεί οι γνώμες διχάζονται. Άλλοι τις λατρεύουν, άλλοι τις μισούν. Πρέπει λοιπόν να έχεις μια εσωτερική πυξίδα πιο δυνατή από τις γνώμες. Να βάζεις τα όριά σου. Αλλιώς δεν θα μπορέσεις να υπερασπιστείς τη δουλειά σου την επόμενη μέρα. Δες το κι αλλιώς. Αν έχω αποθεωτικά σχόλια τι θα γίνει; Την άλλη μέρα θα πάω πιο ήσυχη στην παράσταση; Είναι στιγμιαία η χαρά που σου προσφέρει μια καλή κριτική, αλλά θα πρέπει να είναι στιγμιαία και η λύπη για να μπορέσεις να υποστηρίξεις την παράσταση κάθε φορά που ανεβαίνεις στη σκηνή.
Στην Κύπρο υπάρχουν πλάνα επιστροφής; Όχι μόνιμα. Για κάποια δουλειά όμως ναι, γιατί αγαπώ τον τόπο μου και τους ανθρώπους του θεάτρου του τόπου μου. Έχω στήσει τη ζωή μου όμως στην Αθήνα. Οι συνθήκες της δουλειάς είναι επίσης διαφορετικές, με δυσμενέστερους όρους μεν, αλλά με τον απαραίτητο χρόνο να ψάξεις κάποια πράγματα. Οπότε, ναι, στις συνθήκες που διασφαλίζεται ο χρόνος σε μια δουλειά, θα ήθελα να είμαι εδώ.
