Δημήτρης Χριστόπουλος: Η γραφή είναι πρωτίστως επικοινωνιακή πράξη

«Επέλεξα τη χρωματική αξία του κίτρινου, για να εκφράσω με λέξεις αυτό που θεωρώ πως είναι η εποχή μας.»

 

– Τι σας σπρώχνει να αρχίσετε κάθε φορά το γράψιμο; Η γραφή είναι πρωτίστως μια επικοινωνιακή πράξη. Μοιράζεσαι. Όταν νιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις βαθύτερα με το «εγώ» σου αλλά και με τους άλλους, ξεκινά η περιπέτεια της γραφής.

 

– Και αυτή τη φορά με το «Σπουδή στο Κίτρινο»; Ποια ήταν η αφορμή; Το πρώτο μου βιβλίο, οι «Δημόσιες Ιστορίες» γεννήθηκαν σε δίσεκτους καιρούς, όταν έφτασε και γι’ αυτές το πλήρωμα του χρόνου. Η «Σπουδή στο Κίτρινο» είναι μια απόπειρα να αναμετρηθεί το διήγημα ως είδος με τα ίδια του τα όρια, γλωσσικά και κατασκευαστικά. Αν και με τον όρο σπουδή κάποιος μπορεί να εννοεί τη βιασύνη, ωστόσο με τον ίδιο όρο αποδίδουμε και τη συστηματική, μεθοδική μελέτη ενός αντικειμένου. Η χρονική απόσταση μεταξύ των δύο συλλογών παραπέμπει, ελπίζω, στη δεύτερη σημασία. Αυτό που θα ήθελα να σκεφτεί κάποιος είναι πως απαιτείται συστηματική μελέτη όλων των αποχρώσεων της ζωής μας, γιατί δεν κινούμαστε γύρω από αντιθετικά δίπολα, π.χ. «άσπρο-μαύρο», αλλά στροβιλιζόμαστε διαρκώς γύρω από ποικίλες χρωματικές αξίες.

Επέλεξα τη χρωματική αξία του κίτρινου, για να εκφράσω με λέξεις αυτό που θεωρώ πως είναι η εποχή μας.

 

– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Η αρμονική σύζευξη ρεαλισμού και ποιητικότητας τόσο στη σύνθεση των ιστοριών όσο και στη γλώσσα, που φιλοδοξεί να υπερβεί τα όρια της πρόζας και να προσεγγίσει τον βηματισμό του ποιητικού λόγου, κάτι που προϋποθέτει διαρκή δημιουργική αφαίρεση και μέγιστη συμπύκνωση.

 

– Θυμάστε το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε και σας έκανε εντύπωση; Αν προσπεράσουμε την παιδική και επιστημονική λογοτεχνία στην οποία όλοι κάποτε θητεύσαμε, από τα γυμνασιακά χρόνια «κόλλησα» με την Ιλιάδα που η παγκόσμια επιρροή της, όπως θα καταλάβαινα αργότερα, είναι μια ανεξάντλητη μήτρα ιδεών, αλλά και ο ίδιος ο Όμηρος ο πρώτος δάσκαλος της γραφής για όλους μας.  

 

– Έκτοτε ποιοι συγγραφείς σας επηρέασαν; Το ταξίδι της ανάγνωσης συνεχίστηκε με το μυθιστορηματικό έργο του Νίκου Καζαντζάκη –ας είναι καλά και η μετάδοσή του «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται» από την κρατική τότε τηλεόραση το 1975. Τότε αποπειράθηκα να γράψω, απ’ όσο θυμάμαι και ένα πρώτο θεατρικό για μια σχολική παράσταση. Έκτοτε, τη σκυτάλη πήραν οι μεγάλοι κλασικοί –Παπαδιαμάντης, Βιζυηνός, Θεοτόκης, Βουτυράς, Στάινμπεκ, Ζολά, Ντίκενς, Ουγκό, Τσέχοφ και πολλοί άλλοι. Τα πρώτα μας διαβάσματα καθορίζουν την ταυτότητα του καθενός μας. 

 

– Σήμερα, ποιο βιβλίο είναι δίπλα στο κομοδίνο σας; Μόλις τελείωσα τη συλλογή μικρών πεζών του Π. Χατζημωυσιάδη με τίτλο «Η Ιδιωτική μου Αντωνυμία» (εκδ. Κίχλη) και ξεκίνησα το μυθιστόρημα «Το Τανγκό του Σατανά» του Ούγγρου συγγραφέα Λάσλο Κρασναχορκάι, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις», αλλά γράφτηκε τη δεκαετία του ’80. Η επιλογή αυτή έχει να κάνει με τις πρόσφατες συγγραφικές μου αναζητήσεις.