Ο Θανάσης Ιωάννου ενσαρκώνει τον έναν εκ των δύο χαρακτήρων στο μυστηριώδες έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Κραυγή» και κάπου νιώθει ότι έχει αρχίσει να χάνεται μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Συστήνοντάς μας το έργο, επισημαίνει ότι διαβάζοντάς το κάποιος θα έπαιρνε όρκο ότι δεν το έγραψε ο μεγάλος αμερικανός δραματουργός αλλά ο Ιονέσκο ή ο Πιραντέλο, αφού διακρίνονται στοιχεία του θεάτρου του παραλόγου και του θέατρου μέσα στο θέατρο.
 
Ο ηθοποιός το χαρακτηρίζει «εύθραυστο και ιδιαίτερο» έργο αφού ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, τη ζωή και το θάνατο, τη λογική και το παράλογο, τι είναι πραγματικό και τι όχι. Έννοιες που ο ίδιος αισθάνεται βαθιά ότι δημιουργήθηκαν για να μας ενώνουν μ’ ένα τρόπο, αλλιώς εύκολα μπορεί να μας μπερδέψουν ή ακόμη και να μας τρελάνουν. Γιατί το τι είναι πραγματικό και τι όχι κανένας από μας δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει. «Κι αν το ότι ζούμε είναι ένα όνειρο; Αν η πραγματικότητα είναι αλλού; Ή και πουθενά; Βλέπετε μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει τη σκέψη ένα τέτοιο έργο;»
Για τον Θανάση Ιωάννου η πρόκληση, που είναι παράλληλα και στοίχημα, είναι να καταφέρει να παρασύρει τον θεατή να τον ακολουθήσει σ’ αυτό το τεντωμένο σχοινί. Νιώθει επίσης ότι η σκηνοθέτιδα της παράστασης, Εβίτα Ιωάννου, φέρνει το έργο στο σήμερα με τρόπο που «ο θεατής θα έρθει κοντά μας κι ίσως να μας αγαπήσει ή και να μας μισήσει». Και αναφέρεται με κολακευτικά λόγια για τη Νιόβη Χαραλάμπους που υποδύεται την αδερφή του: «από τη σπίθα του ματιού της παρασύρομαι κι εγώ μέσα στην όμορφή μας ιστορία».
 
Κατά τη γνώμη του, ο Ουίλιαμς δεν κρύβει, αλλά μάλλον φανερώνει πράγματα με το έργο αυτό, επιχειρώντας να φέρει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την ίδια τη ζωή. «Να συνειδητοποιήσει ότι όλα μπορούν να αλλάξουν σε μία και μόνο στιγμή. Ότι η αλήθεια, το ψέμα, η πραγματικότητα είναι έννοιες δοσμένες από εμάς και μόνον για εμάς. Και πρέπει να τις πιστέψουμε. Μας συμφέρει να τις πιστεύουμε, αφού ο άνθρωπος αναζητά πάντα την αποδοχή και την ενσωμάτωση κι όχι το περιθώριο». Άρα, λογική ή παράλογο; «Λογική θα έλεγαν όλοι γιατί φοβούνται. Κι αν όμως το παράλογο είναι η λογική;»
Ο ίδιος εξομολογείται ότι έχει μέσα του πολλές κραυγές. Τις οποίες πολλές φορές εκφράζει δυνατά. Τόσο πολύ, που μετά αδειάζει. «Θα ήθελα ακόμα και το μυρμήγκι να μην το πατούσαμε ούτε και κατά λάθος. Αυτός θα ήταν ο ιδανικός κόσμος για μένα. Γίνεται; Νομίζω πως όχι. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Γι’ αυτό κι εγώ δημιουργώ συχνά τον δικό μου ‘γυάλινο κόσμο’ και ξεγελιέμαι για λίγο ότι είμαι ευτυχισμένος.»
 
Ο Θανάσης Ιωάννου συμφωνεί ότι μια από τις λειτουργίες του θεάτρου είναι να μας «σώζει» από την πραγματικότητα. «Ναι, σε σώζει. Πιστέψτε με. Σε παρασύρει, σε μαγεύει. Παίζοντας θέατρο χάνεσαι μέσα στο χρόνο έστω και για λίγο. Ζεις πολλές ζωές. Μαθαίνεις πολλά μυστικά. Έστω και μέσα από ένα παιχνίδι. ‘Παίζω θέατρο’ το λέει κι η λέξη. Βέβαια με σοβαρότητα. Υπεύθυνα».
 
INFO: Η «Κραυγή» του Τένεσι Ουίλιαμς παρουσιάζεται στο Flea Theatre στις 5, 6, 12, 13, 19 και 20 Δεκεμβρίου, στις 8.30μ.μ. 99251331