Ακόμα και σήμερα ακούω πολλούς φίλους από τον χώρο του Δημοκρατικού Συναγερμού (αλλά και από άλλους χώρους) να σημειώνουν πως ο Γλαύκος Κληρίδης δεν θα έπρεπε να διεκδικήσει τρίτη θητεία και ότι έπρεπε να αποχωρήσει με τη συμπλήρωση δύο θητειών. Θα έφευγε νικητής ως ο ηγέτης που πέτυχε την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο έφυγε ηττημένος μέσα από μια εκλογική διαδικασία στην οποία ο αντίπαλός του κατάφερε να τον κερδίσει από την πρώτη Κυριακή. 

Φαίνεται πως οι Κύπριοι πολιτικοί έχουν ένα θέμα με την υστεροφημία τους, ιδιαίτερα εκείνοι που αναλαμβάνουν και την ηγεσία του τόπου. Μεταξύ του να αφήσουν το αποτύπωμά τους ως προς το έργο που έχουν επιτελέσει στον τόπο, παρασύρονται εύκολα και ρίχνουν το βάρος τους στο πώς θα ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του κόμματός τους. Έτσι και ο Γλαύκος Κληρίδης σε δύο περιπτώσεις, το 2003 και το 2004, βρέθηκε δύο φορές στην πλευρά των ηττημένων, η πρώτη στις προεδρικές εκλογές και η δεύτερη στο δημοψήφισμα. 

Ο νυν Πρόεδρος, Νίκος Αναστασιάδης, μπορεί να μην πράττει ακριβώς τις ίδιες ενέργειες όπως και ο Γλαύκος Κληρίδης αλλά φαίνεται να ακολουθεί τα βήματα του Γλαύκου Κληρίδη. Το τελευταίο διάστημα έχει εξαπολυθεί ένα όργιο εγκαινίων από πλευράς του, θέλοντας να αφήσει το αποτύπωμα του για το έργο που επιτέλεσε η κυβέρνησή του. Και το αφήνει το αποτύπωμα αφού σε κάθε μία πλάκα που γίνεται αναφορά στο έργο που εγκαινιάστηκε υπάρχει αναφορά και στο όνομά του. 

Αυτή όμως η πράξη του Προέδρου Αναστασιάδη έρχεται να ακυρωθεί με την εμπλοκή του στον προεκλογικό αγώνα. Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας που αποφάσισε να μην επαναδιεκδικήσει, όφειλε ο Νίκος Αναστασιάδης να σεβαστεί τον θεσμό που υπηρέτησε για δέκα χρόνια. Άλλο το τι έπραττε πριν 5 χρόνια και άλλο τι κάνει σήμερα. Τότε διεκδικούσε επανεκλογή του και δεν μπορούσε να συμμετέχει άλλος στη θέση του. Σήμερα όμως δεν είναι ο ίδιος υποψήφιος. Και δεν έχουμε εκλογές σε κοινοβουλευτικό σύστημα όπου το κόμμα που θα κερδίσει θα είναι και κυβέρνηση, οπόταν ένας πρώην πρωθυπουργός μπορεί να εμπλέκεται για χάρη του κόμματός του. 

Χωρίς λοιπόν να σκεφτεί την υστεροφημία του, ο Νίκος Αναστασιάδης αποφάσισε να μπει στον προεκλογικό και να πάρει θέση. Και από την ώρα που πήρε θέση, ανάλογες θα είναι και οι παρενέργειες που θα προκύψουν μέσα από τις εκλογές της Κυριακής. Από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί να είναι είτε στην πλευρά των νικητών ή των ηττημένων. Το κομματικό ακροατήριο θα τον χειροκροτεί επειδή πήρε θέση και μίλησε σε μια προεκλογική συγκέντρωση, αλλά τι γίνεται με τον υπόλοιπο κόσμο; Προφανώς δεν τον ενδιαφέρει. 

Το να μιλά σε κομματικό ακροατήριο και να καλεί όσους θέλουν «να συνεχίσει ο Αναστασιάδης» να ψηφίσουν τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, παίρνει θέση και εμπλέκεται καθαρά στον προεκλογικό. Και τι θα γίνει εάν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που αναμένει; Θα φύγει ηττημένος. Από την άλλη, δεν ξέρω εάν όντως βοηθά το μήνυμα προς όσους θέλουν να συνεχίσει ο Αναστασιάδης. 

Έπρεπε, λοιπόν, ο Νίκος Αναστασιάδης να προσέξει την υστεροφημία του ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και όχι ως πρώην ηγέτης κόμματος. Μεταξύ, όμως, των δύο επέλεξε το δεύτερο. Έδειξε πως για τον ίδιο μετρά περισσότερο το κόμμα παρά ο τόπος. Και αυτό θα έχει αρνητικό αντίκτυπο για τον ίδιο. Και είναι κρίμα γιατί, στο τέλος μιας καλής διακυβέρνησης (πέραν των όσων μπορεί να του καταλογίζονται), που βοήθησε τον τόπο, επέλεξε να ακολουθήσει μια λανθασμένη πορεία. Και οι μαρμάρινες πλάκες που κοσμούν των χώρο των εγκαινίων ενός έργου από σημείο αναφοράς μετατρέπονται σε πεδίο βολής για κάθε πετούμενο του ουρανού.