Τα αυτοκίνητα ήταν τότε μετρημένα. Η Λεμεσός με 30.000 ψυχές. Εμείς κατοικούσαμε στο κέντρο της πόλης, το Λανίτειο Γυμνάσιο ήταν μακριά, σε ακατοίκητες γειτονιές όπου πηγαίναμε με ποδήλατο. 
Από την οδό Αγκύρας η Λεμεσός έπαιρνε όψη ανατολής: Κάποιες γηραιότερες Τουρκάλες με φερετζέ, οι Τουρκοκύπριοι φίλοι μας. Ανατολίτικος αέρας.
Θυμάμαι τις δημαρχιακές εκλογές και τους πύρινους λόγους του Πλουτή Σέρβα που συνάρπαζαν μικρούς και μεγάλους. Η θάλασσα ήταν έξω από τον μόλο, δίπλα σε αρχοντικά και ο ήλιος έβλεπε την πόλη από το βουνό.
Τότε υπήρχαν όμορφοι άνθρωποι, αλλά και σπουδαίοι άνθρωποι. Υπήρχαν και τρελοί άνθρωποι, όπως ο μακαρίτης Ζήνων Τρελλοριέ, δημοσιογράφος της γαλλικής ζωής, όπως έλεγε.
Το κέντρο της πόλης ήταν τα πάντα και το περπατούσαμε: Από την Καθολική στην Αγία Νάπα, από εκεί στην Αγία Τριάδα, πεζοί πάντοτε.
Δεν είχε θόρυβο και το Φθινόπωρο ακούγαμε τη βροχή πίσω απ’ τα τζάμια. Ο ύπνος όλων ήταν σίγουρη υπόθεση.
Η Λεμεσός: Μια ωραία μικρή πόλη στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου ο Πυθαγόρας Δρουσιώτης έγραφε ωραία σονέτα και οι μεγαλύτεροι απάγγελλαν ακόμη στίχους από τη Χιώτισσα.
Ο κόσμος είχε επαφή, συμπόνια, ήταν κοντά. O Δημόσιος Κήπος πέρα από τα πέτρινα λιοντάρια στην είσοδο δεν είχε άλλα ζώα.
Ύστερα από 65 χρόνια
H Λεμεσός έχει επεκταθεί ανατολικά, δυτικά και βόρεια. 200.000 ψυχές με τη Ρωσική παροικία.
Το Γυμνάσιο είναι τώρα στη μέση σχεδόν της πόλης, κανείς δεν το προσεγγίζει πια με ποδήλατο –οι ποδηλατιστές είναι σπάνιο είδος– μόνο αυτοκίνητα και δίκυκλα, απειράριθμα αυτοκίνητα. Δύσκολη κυκλοφορία.
Η Λεμεσός έχει Τεχνικό Πανεπιστήμιο και φοιτητές και ένα όμορφο πεζόδρομο κατά μήκος της ακτής που γεμίζει σιγά-σιγά με υπεροπτικά ψηλά κτήρια (αραβική επίδραση Εμιράτων)!
Η θάλασσα είναι ακόμα εκεί που ήταν, όπως και ο ήλιος που μας επιβλέπει.
Υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι και σπουδαίοι άνθρωποι. Υπάρχουν και τρελοί άνθρωποι, αλλά εντελώς ανώνυμοι.
Το κέντρο της πόλης εγκαταλείπεται αδιάλειπτα από οικογένειες που ήταν εκεί ριζωμένες από τον 19ο αιώνα.
Τα όμορφα σπίτια, όπως τα περιγράφει ο φίλος Τάσος Ανδρέου στο βιβλίο του, υπάρχουν. Μερικά κατοικούνται ακόμη.
Πεζοί δεν υπάρχουν πολλοί στο κέντρο της πόλης. Στην παλιά Λεμεσό ακόμη και τα λίγα καταστήματα αποσύρονται.
Το κέντρο της πόλης –κάθε πόλη που θέλει να έχει χαρακτήρα έχει κέντρο συνήθως παλαιό– είναι σχεδόν απάνθρωπο.
Οι πρόσφατες δημαρχίες, που φαίνεται δεν έχουν σχέση με τις παλαιές, μετέτρεψαν το κέντρο σε κέντρο από μπαράκια και φαγάδικα που εξοβελίζουν τους πάντες με τον θόρυβο και τις μουσικές τους, χωρίς έλεος. Κανένας σεβασμός, σε κανένα.
Το τέλος της εβδομάδας το περνούν οι λίγοι εναπομείναντες κάτοικοι άυπνοι.
Οι άνθρωποι έχουν χάσει επαφή. Οι νεαροί κινούνται χαοτικά και μιλούν στα τηλέφωνα. Αυτοφωτογραφίζονται συνεχώς. Το βράδυ είναι καιρός για αλκοόλ και ουσίες. Ακούω πως κατήργησαν μερικώς και το σεξ.
Ο Δημόσιος Κήπος είναι γεμάτος ζώα. Ζώα ζωντανά θέλω να πω, πολλών ειδών.