Φοβάμαι πιότερο απ’ όλους τους αυτόκλητους σωτήρες μας. Και σε αυτή τη φάση, τους φοβάμαι περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κι αυτό γιατί τώρα –λόγω εκλογών– έχουν πεδίο και δεν διστάζουν να ξοδέψουν χωρίς φειδώ λόγια παρηγοριάς, κυρίως όμως επαναστατικούς λόγους. Με υφάκι αλαζονικό κουνούν το δάκτυλο από καθέδρας, με μονίμως συνοφρυωμένο ύφος προς άπαντες. Σαν μια μόνιμη παράσταση που επιζητά διαρκώς το χειροκρότημα των θεατών, με ανέξοδα βαρύδγουπα συνθήματα. Σύγχρονοι περιφερόμενοι πολιτικοί θίασοι, σαν κακόγουστη φάρσα, θα μπορούσαν εύκολα να είναι ήρωες έμπνευσης του Μιγκέλ Θερβάντες, σε μια εκσυγχρονισμένη κυπριακή έκδοση του «Δον Κιχώτη». Και όλοι οι υπόλοιποι να αναμένουν να γίνουμε οι Σάντσο της δικής μας εποχής, να παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι τους δικούς μας Δον Κιχώτες, να μην καταδέχονται καν να δώσουν μάχη με τους ανεμόμυλους, αλλά να έχουν ατέλειωτες ιστορίες δράσης να μας διηγηθούν. 

Βέβαια, στο έργο του Θερβάντες, μέσα από τον αυθεντικό Δον Κιχώτη, κρύβεται ένας όμορφος ρομαντισμός και μια ονειροπόληση, σαν μια μάχη με την ουτοπία. Έχοντας έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, στο ταξίδι μιας διαρκούς μάχης για το τίποτε. Μα ο Σάντσο, ο χωρικός που την είδε ξαφνικά ιππότης και ακολούθησε τον Δον Κιχώτη σε ένα ταξίδι αναζήτησης, να είναι πάντα ένας αιχμηρός διαχρονικός αντικατοπτρισμός…

Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το έργο αυτό δυστυχώς δεν έχει το παραμικρό ψεγάδι ρομαντισμού, παρά μόνο μια ισχυρή απειλή για τη Δημοκρατία. Ο λαϊκισμός είναι σήμερα η εκσυγχρονισμένη αφήγηση της περιπέτειας και το επικίνδυνο χάϊδεμα των αυτιών, των ανθρώπων που έχουν ανάγκη να ακούσουν τον επαναστατικό λόγο που οι ίδιοι δεν είχαν την ευκαιρία να εκφράσουν. Στην πολιτική, όμως, δεν αναμετράτε κανένας με το λόγο, αλλά με τις πράξεις πολιτικής. Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Για όλους όσους θέλουν να αναμετρηθούν στην αρένα της πολιτικής με μετρήσιμα κριτήρια και όχι με όμορφα λόγια. Με μια σταθερή πολιτική πορεία στη βάση αρχών και πιστεύω, και όχι ως διάττοντες αστέρες που «μαγνητίζουν» εφήμερα τα πλήθη και ιδιαίτερα όσα δυσανασχετούν δικαίως ή αδίκως με την καθημερινότητα τους. Ανθρώπων που βιώνουν είτε την αδικία, είτε ακροβατούν μεταξύ περιθωρίου και συστήματος. 

Η πολιτική όμως, δεν είναι πάνελ ομαδικής ψυχοθεραπείας, ούτε θρησκευτική αίρεση. Ενίοτε (και ίσως πολύ συχνά) πολιτικοί μετατρέπονται σε συμμορία, (αφού είναι και της μόδας η χρήση του όρου), διότι η διαφθορά είναι μεγάλη παθογένεια της πολιτικής. Τον καρκίνο δεν τον πολεμάς με παυσίπονα. Έτσι και την πολιτική δεν την αλλάζεις με εύηχα λόγια τυχάρπαστων ατόμων που περιφέρονται σαν ανεράδες στην πολιτική σκηνή με διαφορετικά καπέλα κάθε φορά, μπαινοβγαίνοντας σε διαφορετικά κομματικά γραφεία. Με την ίδια ευκολία, που αλλάζουν στρατόπεδα, το ίδιο απενοχοποιημένα ξεπουλούν και τις αρχές και τις αξίες τους. Όχι, δεν είναι κακό ο άνθρωπος να αναιρεί και να αναθεωρεί τις απόψεις του. Είναι όμως τραγικό, να έρχονται άτομα ως πολιτικές φωτοβολίδες και ως σύγχρονοι περιφερόμενοι θίασοι μονίμως συνοφρυωμένοι να θέλουν να μας πείσουν πως μπορούν να γίνουν οι σωτήρες μας.

Ας δούμε λοιπόν μιας και έχουμε βουλευτικές εκλογές το έργο του κάθε βουλευτή όπως και του κάθε φιλόδοξου πολιτευτή. Πόσες παρεμβάσεις ουσίας έχει καταγράψει και τι έργο πολιτικής έχει παράξει, όχι για να τον καταγράψουν οι κάμερες και να γίνει αρεστός στο ακροατήριο του και στα κάθε λογής λόμπι συμφερόντων ή ομάδων επιρροής. Ας δούμε την ουσία και το έργο παραγωγής με σκοπό ο τόπος να πάει μπροστά και ας αναμετρηθούμε με αυτήν.

Για αυτό λοιπόν φοβάμαι, κατ’ επίκληση και των στίχων του Μανώλη Αναγνωστάκη που στο ομώνυμο ποίημα του, κατακεραύνωνε την υποκρισία των ανθρώπων στη Μεταπολίτευση. Μιας και το είχε και η χθεσινή μέρα: «Φοβάμαι τους ανθρώπους/ που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν/ και τώρα σε λοιδορούν/γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο. Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους./Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Ευτυχώς η ιστορία στην πορεία της μάς έχει αποδείξει αρκετές φορές ότι μπορεί και αποβάλλει από μόνη τέτοια φαινόμενα,. Δόξα σοι ο Θεός, είχαμε πολλά τέτοια παραδείγματα, ακόμα και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν…