Πιστεύει ότι η ποίηση είναι τρόπος λιτής και ουσιαστικής επικοινωνίας με τον άλλο διά των λέξεων. «Το ψεύτικο τζάκι» από τις εκδόσεις Μανδραγόρας είναι η 11η ποιητική συλλογή του Βάκη Λοϊζίδη, με ποιήματα βγαλμένα από την καθημερινότητά του.
– «H ποίηση δεν είναι ο τρόπος να αποξηράνουμε τη ζωή», λέει ένας στίχος στην τελευταία σας ποιητική συλλογή. Τι είναι, λοιπόν, η ποίηση; Είναι από τα ποιήματα της συλλογής που έχουν προσεχθεί. Πρόκειται για ένα αιχμηρό ποίημα που ψέγει τις συμπεριφορές των ποιητών. Σχολιάζει το σύστημα που αφορά τη διαχείριση και προβολή της ποιητικής τέχνης. Τους μεσάζοντες που έχουν προκύψει. Την ανάγκη επιβεβαίωσης μέσω θεσμοθετημένων διακρίσεων. Δυστυχώς, πρακτικές που εφαρμόζονταν στη βιομηχανία, αξιοποιούνται πλέον και στον χώρο των τεχνών. Η ποίηση είναι ο τρόπος λιτής και ουσιαστικής επικοινωνίας με τον άλλο διά των λέξεων. Πάντα στην ποίηση παραμένει κάτι ακατάληπτο. Αυτό την καθιστά μαγική. «Κεντά τον κόσμο από την ανάποδη», όπως λέει και η φίλη μου, η ποιήτρια Ζέφη Δαράκη.
– Αλήθεια, θα λέγατε ότι ζείτε μια ζωή ποιητική; Καθόλου. Έχω τις ίδιες αγωνίες όπως ο κάθε άνθρωπος. Εργάζομαι, φροντίζω την οικογένειά μου. Εμπνέομαι από την καθημερινότητά μου. Με χαρακτηρίζει η αγάπη μου για τα ταξίδια. Βρίσκομαι συνεχώς σε κίνηση. Περπατώ στους δρόμους και παρατηρώ το καθετί. Μια λεπτομέρεια, το βλέμμα ενός περαστικού, μπορεί να γίνουν έναυσμα για ποίημα. Μου αρέσει να κρυφακούω. Κάποιοι με κατηγορούν ότι γράφω τα ποιήματά μου στο πόδι. Συμβαίνει κι αυτό. Το σίγουρο είναι πως δεν είμαι ποιητής του εργαστηρίου. Θέλω να έχω τις κεραίες μου ανοικτές. Η επικοινωνία με τον άλλον είναι πολύ ουσιαστική για μένα.
– Στους στίχους σας αναφέρεστε στη Νίκη Μαραγκού και τον Λεύκιο Ζαφειρίου. Τι σας συνέδεε μαζί τους; Ο Λεύκιος είναι ξάδελφός μου. Μας συνδέουν πολλά βιώματα στην παιδική μου ηλικία. Ήταν η πρώτη επαφή μου με την ποίηση. Θυμάμαι μια φορά, στα παιδικά μου χρόνια, που τον πείραξα λέγοντάς του πως πάτησα τον ποιητή στον κάλλο. Με τη Νίκη μας άρεσαν τα ίδια πράγματα. Η ποίηση, η ζωγραφική, τα ταξίδια και η γαστρονομία. Θα ήθελα να την είχα συναναστραφεί περισσότερο. Η Νίκη και ο Λεύκιος, παρόλο που ήταν διαφορετικές προσωπικότητες, είχαν κάτι κοινό. Όταν βρισκόσουν μαζί τους δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις πού τελειώνει η πραγματικότητα και πού ξεκινά η παραμυθία.
– Οι ποιητές τι ρόλο μπορούν να παίξουν σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς; Μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Οι ποιητές ουδέποτε μπόρεσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Μπορούν όμως να μας αφυπνίσουν μέσα από τη γραφή τους. Και κυρίως να μας συγκινήσουν. Δεν είναι λίγο πράγμα η συγκίνηση. Μας φέρνει πιο κοντά στον άνθρωπο μέσα μας. Οι ποιητές οφείλουν να παίρνουν θέση. Να κινδυνεύουν μέσα στο ποίημα.
– Ποια ποιητική συλλογή ή άλλο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα συστήνετε στους αναγνώστες; Από τον Φεβρουάριο που έχω λάβει την ποιητική συλλογή της Αθηνάς Παπαδάκη «Σήμερον», εκδ. Κουκκίδα 2021, επανέρχομαι συχνά στα ποιήματά της. Πρόκειται για ατόφια ποίηση βγαλμένη μέσα από τη ζωή, χωρίς ίχνος επιτήδευσης. Η συλλογή περιλαμβάνει συνταρακτικές συνομιλίες με τους νεκρούς, στην ενότητα Δυσοίωνο Φως. Σ’ ένα ποίημα γράφει: «Περνάς και πας./ Όπου κι αν πας/ να μην ξεχνάς./ Η αγάπη είναι πράξη.»
Ελεύθερα, 3.7.2022.
