Άντυ Παπαδημητρίου: Όταν δεν είμαστε ικανοί να φωτίσουμε το σκοτάδι μας, καλύτερα να το εξαφανίσουμε

Του αρέσει να δημιουργεί ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια και σήμερα συνεχίζει να εξασκεί αυτή του την κλίση από τα μετερίζια του κινηματογράφου, του θεάτρου, της λογοτεχνίας. Το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Προσωπικότητα», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις BELL, είναι ένα δραματικό θρίλερ μυστηρίου όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Μία σκοτεινή ιστορία εκδίκησης για τα μυστικά, την εσωτερική φθορά και τα παιδικά τραύματα που καθορίζουν την αναπάντεχη πορεία της ζωής των ανθρώπων.

–Υπό ποια έννοια οι κενές αναμνήσεις είναι καλύτερες; Αυτό το μυστήριο προσπαθεί η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος να κατανοήσει, οι αναγνώστες να ανακαλύψουν. Αυτό είναι το ζητούμενο στην όλη υπόθεση του μυθιστορήματος, το τι ακριβώς είναι εκείνο στη ζωή και τη μνήμη των ανθρώπων που πρέπει να μείνει κενό για να σταματήσει να τους πληγώνει. Όταν δεν είμαστε ικανοί να φωτίσουμε το σκοτάδι μας, ίσως τότε είναι καλύτερα να το εξαφανίσουμε, ακόμα κι αν μας κοστίσει το φως μας.

–Τι σηματοδοτεί αυτό το βιβλίο στην προσωπική σου μυθολογία; Έχω ασχοληθεί με τα έργα μου σε κινηματογράφο και λογοτεχνία με έννοιες όπως το κοινό καλό, την ατομικότητα και τη συλλογικότητα, την αυτοθυσία, όμως ήθελα να εισβάλω πιο βαθιά στη «βρομιά» του ανθρώπινου νου, εκεί που συσσωρεύονται όλα τα δεινά των ατόμων απ’ την παιδική τους ηλικία και εξωτερικεύονται σε ξεσπάσματα μίσους. Οπότε, με την «Προσωπικότητα» προσπάθησα να πω μία αυθεντική ιστορία εκδίκησης, μία δικαιολογημένη πράξη για τους χαρακτήρες του βιβλίου με βάση τα βιώματά τους. Όμως το ενδιαφέρον είναι ότι επεκτείνεται, αναδεικνύοντας τη σαπίλα που κρύβει ο καθένας μέσα του, είτε μεγάλωσε με τραγικό τρόπο είτε όχι. Το κακό γεννάει κακό, αλλά το κακό μπορεί να κρύβεται και στο καλό. Η «Προσωπικότητα» είναι μία στροφή για μένα στα ενδότερα του ψυχισμού των ανθρώπων, στις ενέργειες που κάνουν, στις αποφάσεις που παίρνουν, στα σκοτεινά μονοπάτια που οδηγούνται και στις επιπτώσεις που φέρουν οι πράξεις τους είτε για τους ίδιους είτε για τους άλλους. Είναι μια στροφή από τα μεγάλα ερωτήματα, που συνήθως με απασχολούν, στα πιο προσωπικά.

–Από πού πηγάζουν οι ιστορίες σου; Αποκλειστικά από τις επιστήμες που μελετώ· της φυσικής, της αστρονομίας, της ψυχιατρικής, της βιολογίας, των κοινωνικών επιστημών, της τεχνολογίας κ.ά. Από κάποια επιστημονικά βιβλία ή άρθρα που διάβασα, κάποιες έννοιες ή κάποια συμπεράσματα μού δημιουργούν έντονα ερωτήματα και στη συνέχεια αναρωτιέμαι πόσο ενδιαφέρον θα είχαν να τα βιώσουν οι φανταστικοί χαρακτήρες μου και να πουν την ιστορία τους. Με συναρπάζει η ιδέα να διαβάσω μια θεωρία και μετά εγώ να καταφέρω να την περάσω ρεαλιστικά είτε στο χαρτί είτε στην οθόνη.

–Τι είναι αυτό που βρίσκεις πιο συναρπαστικό στο είδος των θρίλερ μυστηρίου; Η αγωνία που βιώνει συνεχώς ο αναγνώστης, το ταξίδι της αναζήτησης της αλήθειας, η οποία έχει μεγάλη αξία και θα πρέπει να μας αποκαλυφθεί ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χαθούν ζωές, ακόμα και αν η ίδια η αλήθεια είναι τόσο σκληρή που θα προτιμούσαμε να μην τη γνωρίζουμε. Κάτι μας τρώει, όμως, μέσα μας και θέλουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος. Το είδος του θρίλερ μυστηρίου είναι ζωντανό, νιώθουμε τις ανάσες των χαρακτήρων, δημιουργεί εύκολα τις κατασκευασμένες εικόνες στον εγκέφαλό μας από τις λέξεις που διαβάζουμε και τα συναισθήματα ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς.

–Ποιο ζητούμενο είναι κυριότερο: να διατηρήσεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή να μείνεις πιστός στην ιστορία που αφηγείσαι; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Χρειάζεται απλώς πολλή μελέτη και δουλειά στη δομή για να το επιτύχεις αυτό. Εγώ προσωπικά δημιουργώ διάφορα επίπεδα βάθους για να ικανοποιήσω και το ενδιαφέρον και για να αφηγηθώ την ιστορία στην καλύτερη της μορφή. Δεν κάνω εκπτώσεις. Ξεκινάω πάντα κατασκευάζοντας το πρώτο επίπεδο, το οποίο πρέπει να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών για το ξεδίπλωμα της ιστορίας, το πρόβλημα και τη δραματική ανάγκη των πρωταγωνιστών, χωρίς να τους κάνω να βαριούνται ή να ξεφυσούν από την υποτιθέμενη σημαντικότητα της κάθε λέξης. Σταδιακά, χτίζω τα πιο εσωτερικά επίπεδα που περιέχουν τους συμβολισμούς, τα αρχέτυπα, το σημειολογικό περιεχόμενο, τις μεγάλες έννοιες που τίθενται και τα ερωτήματα που γεννιούνται από τις πράξεις και τις αποφάσεις των χαρακτήρων, χωρίς όμως να τα κάνω όλα αυτά προφανή· απλώς μ’ ενδιαφέρει να βρίσκονται στο φόντο, ώστε οι αναγνώστες να μπορούν να επιλέξουν τι θέλουν ή αντέχουν να «δουν».