«Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ό,τι και να συμβεί στη ζωή μας, είτε θέμα υγείας είτε οτιδήποτε άλλο, δεν πρέπει να τα παρατάμε και να τα βάζουμε κάτω». Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να προερχόταν από κάποιον εξαιρετικά συνετό άνθρωπο. Ή από κάποιον που έχει πλούσια βιώματα και έμαθε να φιλοσοφεί τη ζωή. Ή από κάποιο αρκούντως αισιόδοξο άτομο. Δεν γνωρίζω ο Πάνος Τριανταφύλλου τι από όλα είναι. Αν διαθέτει όλα τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. Μου αρκεί ότι το πανίσχυρο αυτό μήνυμα ζωής εκφράζεται δια στόματος ενός ανθρώπου, που η μοίρα του επιφύλαξε να καθηλωθεί σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Επειδή, το ατυχές αυτό γεγονός, προσδίδει στην κάθε λέξη της δήλωσης, νόημα και ουσία.
Ο Πάνος Τριανταφύλλου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας με αμαξίδιο στο Άμστερνταμ. Παγκόσμιος πρωταθλητής με το σπαθί του στην κυριολεξία δηλαδή. Μια μέρα πριν ο μαχητής Στέφανος Τσιτσιπάς κατακτήσει τον τίτλο στο ATF Finals. Ο Πάνος, όμως, δεν έτυχε ανάλογης προβολής με τον Στέφανο. Βλέπετε, η διοργάνωση στην οποία μετέχει ο παγκόσμιος πρωταθλητής δεν τυγχάνει προβολής ανάλογης (ούτε καν μερικής) με το παγκόσμιο τένις. Ούτε και ο τίτλος του συνοδεύεται με τα μυθικά ποσά στο χώρο του τένις.
Ψάχνοντας λίγο, ήταν εύκολο να εντοπίσω το ιστορικό του συγκεκριμένου πρωταθλητή. Μόλις στα 18 του χρόνια, εμπλάκηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το όχημα στο οποίο επέβαινε με φίλους του, κατέληξε σε γκρεμό βάθους 50 μέτρων. «Η μέση μου έσκασε σε ένα λόφο. Δεν έσπασα χέρια, πόδια, δεν χτύπησα το κεφάλι μου. Μόνο τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν θυμάμαι τις τούμπες που έφερε το αυτοκίνητο. Θυμάμαι πως βρέθηκα έξω από αυτό, ενώ φορούσα ζώνη, χωρίς να αισθάνομαι τα πόδια μου», περιέγραφε σε μια συνέντευξή του. Ο Πάνος βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η ζωή του ανατράπηκε από την μια στιγμή στην άλλη.
Ωστόσο, εκείνο το οποίο αναφέρει στη δήλωση στην αρχή του άρθρου, το έκανε ο ίδιος πράξη. Τάχιστα μάλιστα. Μόλις τρεις μήνες μετά το μοιραίο ατύχημα, πριν καν οι πληγές του επουλωθούν πλήρως, άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό. Σήμερα η τροπαιοθήκη του είναι γεμάτη βραβεία και μετάλλια. Το μυαλό του γεμάτο με μοναδικές στιγμές επιτυχίας, που θα χρωματίζουν όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η καρδιά του γεμάτη με υπέροχα συναισθήματα, τα οποία, πολλοί άνθρωποι που έχουν την τύχη να μην βρίσκονται καρφωμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, δεν έχουν την ευκαιρία να νιώσουν. Και η ψυχή του γεμάτη από τη συσσώρευση απίστευτης δύναμης, προερχόμενης από κάθε τέτοια υπερπροσπάθεια η οποία επισφραγίζει το νόημα της αναφοράς «δεν πρέπει να τα παρατάμε και να τα βάζουμε κάτω».
Το 2016 άγγιξε την κορυφή του κόσμου. Αργυρός παραολυμπιονίκης στο Τόκιο. Στην απονομή κρατούσε μιαν ελληνική σημαία. Του την είχε δώσει η τεσσάρων χρόνων βαφτιστικιά του, λέγοντας του να την κρατάει στην απονομή… Πριν από μερικές μέρες, η επιμονή και η ανεξάντλητη ψυχική του δύναμη τον ανέβασαν στην κορυφή του κόσμου. Όντας πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής!
Είδα δυο και τρεις φορές το βίντεο από την απονομή του χρυσού μεταλλίου. Κρατούσε και αυτή τη φορά μια ελληνική σημαία. Εστίασα, όμως, στα μάτια του. Βουρκωμένα. Αλλά και λαμπερά συνάμα. Βούρκωσαν και τα δικά μου μάτια. Το αντάμωμα των βλεμμάτων, είναι το ισχυρότερο μέσο επικοινωνίας των ψυχών, έστω και πίσω από την οθόνη ενός κομπιούτερ. Αρκετό για να νιώσεις όλα όσα μπορεί αυτός ο λεβέντης στα 31 του χρόνια να αισθανόταν. Όλα όσα μπορεί να σκεφτόταν. Όλα όσα μπορεί να περνούσαν σαν ταινία από το μυαλό του. Το ατύχημα, ο γκρεμός, τα τσακισμένα στα βράχια κορμιά. Το νοσοκομείο. Το αμαξίδιο. Η θέληση. Η αποφασιστικότητα. Η πίστα ξιφασκίας. Το ξίφος που έμελλε να γίνει το καινούργιο μέλος του σώματός του…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βούρκωμα των ματιών του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν ήταν αποτέλεσμα οποιασδήποτε θλίψης. Καμίας αρνητικής σκέψης προερχόμενης από κάποιο στιγμιαίο αναλογισμό της ατυχίας, που τον έφερε καθηλωμένο στο αμαξίδιο. Ουδεμίας μοιρολατρικής αντίκρισης της ζωής του. Μάλλον συγκίνησης από την ικανοποίηση για την χαρά που θα προσφέρει στην πατρίδα του. Ευτυχίας για την επίτευξη ενός στόχου, που δεν έχει κίνητρο ατομιστικό. Ναι, δεν υπερβάλλουμε. Τόση μεγαλοψυχία έχει αυτό το παιδί. Αδιαμφισβήτητο πειστήριο τούτου, οι σεμνές δηλώσεις του όταν ρωτήθηκε πώς αισθάνεται για τον άθλο: «Κουβαλάς από πίσω σου τον ελληνικό λαό, που θες να τον κάνεις υπερήφανο…».
Σαφώς και όλοι οφείλουμε να υποκλιθούμε στο μαχητή Τσιτσιπά. Τα κατορθώματά του δεν είναι ούτε εύκολα ούτε συνηθισμένα. Είναι προϊόν σκληρότατης δουλειάς, χωρίς την οποία κανένα ταλέντο δεν μπορεί να φτάσει στην κορυφή. Πολλαπλάσιο, όμως, είναι το χρέος όλων μας να γονατίσουμε μπροστά στον Πάνο Τριανταφύλλου. Αρκεί ο καθένας να προσπαθήσει να νιώσει έστω και για μερικά λεπτά τι σημαίνει για έναν νέο να βρεθεί καθηλωμένος σε αμαξίδιο. Πόση ψυχική δύναμη απαιτείται για να συνεχίσει να ζει. Τι τιτάνια προσπάθεια απαιτείται για να μπορέσει να κάνει αθλητισμό και δη, πρωταθλητισμό. Για τον σπουδαίο Πάνο δεν είναι κυνήγι δόξας, επιτυχίας και χρημάτων. Είναι καθημερινός αγώνας για ζωή!
Ο Πάνος Τριανταφύλλου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ξιφασκίας με αμαξίδιο στο Άμστερνταμ. Παγκόσμιος πρωταθλητής με το σπαθί του στην κυριολεξία δηλαδή. Μια μέρα πριν ο μαχητής Στέφανος Τσιτσιπάς κατακτήσει τον τίτλο στο ATF Finals. Ο Πάνος, όμως, δεν έτυχε ανάλογης προβολής με τον Στέφανο. Βλέπετε, η διοργάνωση στην οποία μετέχει ο παγκόσμιος πρωταθλητής δεν τυγχάνει προβολής ανάλογης (ούτε καν μερικής) με το παγκόσμιο τένις. Ούτε και ο τίτλος του συνοδεύεται με τα μυθικά ποσά στο χώρο του τένις.
Ψάχνοντας λίγο, ήταν εύκολο να εντοπίσω το ιστορικό του συγκεκριμένου πρωταθλητή. Μόλις στα 18 του χρόνια, εμπλάκηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Το όχημα στο οποίο επέβαινε με φίλους του, κατέληξε σε γκρεμό βάθους 50 μέτρων. «Η μέση μου έσκασε σε ένα λόφο. Δεν έσπασα χέρια, πόδια, δεν χτύπησα το κεφάλι μου. Μόνο τη σπονδυλική μου στήλη. Δεν θυμάμαι τις τούμπες που έφερε το αυτοκίνητο. Θυμάμαι πως βρέθηκα έξω από αυτό, ενώ φορούσα ζώνη, χωρίς να αισθάνομαι τα πόδια μου», περιέγραφε σε μια συνέντευξή του. Ο Πάνος βρέθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η ζωή του ανατράπηκε από την μια στιγμή στην άλλη.
Ωστόσο, εκείνο το οποίο αναφέρει στη δήλωση στην αρχή του άρθρου, το έκανε ο ίδιος πράξη. Τάχιστα μάλιστα. Μόλις τρεις μήνες μετά το μοιραίο ατύχημα, πριν καν οι πληγές του επουλωθούν πλήρως, άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό. Σήμερα η τροπαιοθήκη του είναι γεμάτη βραβεία και μετάλλια. Το μυαλό του γεμάτο με μοναδικές στιγμές επιτυχίας, που θα χρωματίζουν όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η καρδιά του γεμάτη με υπέροχα συναισθήματα, τα οποία, πολλοί άνθρωποι που έχουν την τύχη να μην βρίσκονται καρφωμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, δεν έχουν την ευκαιρία να νιώσουν. Και η ψυχή του γεμάτη από τη συσσώρευση απίστευτης δύναμης, προερχόμενης από κάθε τέτοια υπερπροσπάθεια η οποία επισφραγίζει το νόημα της αναφοράς «δεν πρέπει να τα παρατάμε και να τα βάζουμε κάτω».
Το 2016 άγγιξε την κορυφή του κόσμου. Αργυρός παραολυμπιονίκης στο Τόκιο. Στην απονομή κρατούσε μιαν ελληνική σημαία. Του την είχε δώσει η τεσσάρων χρόνων βαφτιστικιά του, λέγοντας του να την κρατάει στην απονομή… Πριν από μερικές μέρες, η επιμονή και η ανεξάντλητη ψυχική του δύναμη τον ανέβασαν στην κορυφή του κόσμου. Όντας πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής!
Είδα δυο και τρεις φορές το βίντεο από την απονομή του χρυσού μεταλλίου. Κρατούσε και αυτή τη φορά μια ελληνική σημαία. Εστίασα, όμως, στα μάτια του. Βουρκωμένα. Αλλά και λαμπερά συνάμα. Βούρκωσαν και τα δικά μου μάτια. Το αντάμωμα των βλεμμάτων, είναι το ισχυρότερο μέσο επικοινωνίας των ψυχών, έστω και πίσω από την οθόνη ενός κομπιούτερ. Αρκετό για να νιώσεις όλα όσα μπορεί αυτός ο λεβέντης στα 31 του χρόνια να αισθανόταν. Όλα όσα μπορεί να σκεφτόταν. Όλα όσα μπορεί να περνούσαν σαν ταινία από το μυαλό του. Το ατύχημα, ο γκρεμός, τα τσακισμένα στα βράχια κορμιά. Το νοσοκομείο. Το αμαξίδιο. Η θέληση. Η αποφασιστικότητα. Η πίστα ξιφασκίας. Το ξίφος που έμελλε να γίνει το καινούργιο μέλος του σώματός του…
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βούρκωμα των ματιών του παγκόσμιου πρωταθλητή δεν ήταν αποτέλεσμα οποιασδήποτε θλίψης. Καμίας αρνητικής σκέψης προερχόμενης από κάποιο στιγμιαίο αναλογισμό της ατυχίας, που τον έφερε καθηλωμένο στο αμαξίδιο. Ουδεμίας μοιρολατρικής αντίκρισης της ζωής του. Μάλλον συγκίνησης από την ικανοποίηση για την χαρά που θα προσφέρει στην πατρίδα του. Ευτυχίας για την επίτευξη ενός στόχου, που δεν έχει κίνητρο ατομιστικό. Ναι, δεν υπερβάλλουμε. Τόση μεγαλοψυχία έχει αυτό το παιδί. Αδιαμφισβήτητο πειστήριο τούτου, οι σεμνές δηλώσεις του όταν ρωτήθηκε πώς αισθάνεται για τον άθλο: «Κουβαλάς από πίσω σου τον ελληνικό λαό, που θες να τον κάνεις υπερήφανο…».
Σαφώς και όλοι οφείλουμε να υποκλιθούμε στο μαχητή Τσιτσιπά. Τα κατορθώματά του δεν είναι ούτε εύκολα ούτε συνηθισμένα. Είναι προϊόν σκληρότατης δουλειάς, χωρίς την οποία κανένα ταλέντο δεν μπορεί να φτάσει στην κορυφή. Πολλαπλάσιο, όμως, είναι το χρέος όλων μας να γονατίσουμε μπροστά στον Πάνο Τριανταφύλλου. Αρκεί ο καθένας να προσπαθήσει να νιώσει έστω και για μερικά λεπτά τι σημαίνει για έναν νέο να βρεθεί καθηλωμένος σε αμαξίδιο. Πόση ψυχική δύναμη απαιτείται για να συνεχίσει να ζει. Τι τιτάνια προσπάθεια απαιτείται για να μπορέσει να κάνει αθλητισμό και δη, πρωταθλητισμό. Για τον σπουδαίο Πάνο δεν είναι κυνήγι δόξας, επιτυχίας και χρημάτων. Είναι καθημερινός αγώνας για ζωή!
