Kidnapping Mr. Heineken

Στο Άμστερνταμ του 1983 πέντε στριμωγμένοι οικονομικά φίλοι σχεδιάζουν να απαγάγουν τον πάμπλουτο ιδιοκτήτη της ζυθοποιίας Heineken. Για να μπορέσουν να εκτελέσουν σωστά το σχέδιό τους χρειάζονται χρήματα, οπότε οργανώνουν πρώτα μια ληστεία τραπέζης. Σπάνια ένα ιδιαίτερα ιντριγκαδόρικο αληθινό έγκλημα μεταφέρεται στην οθόνη τόσο… νερόβραστα όσο στο “Kidnapping Mr Heineken” που περιγράφει την απαγωγή του Ολλανδού μεγιστάνα της μπύρας το 1983 από μια παρέα απελπισμένων καταχρεωμένων εργολάβων – απαγωγή που οδήγησε στην καταβολή του υψηλότερου ποσού που είχε δοθεί μέχρι τότε για λύτρα (περίπου 10 εκατ. δολάρια). Όταν το υλικό σου λοιπόν παρουσιάζει από μόνο του ενδιαφέρον, δεν χρειάζεται και πολλά, απλά κανα-δυο σκηνοθετικά κόλπα για να διατηρείς το ενδιαφέρον, μερικές καλές ερμηνείες, άντε και μια χούφτα διαφοροποιήσεις από τα γεγονότα, έτσι για δραματουργικούς σκοπούς κι έχεις έναν true crime δυναμίτη που θα κρατήσει τον θεατή καρφωμένο για δύο ώρες, σωστά; Αλίμονο! Ο Ντάνιελ Άλφρεντσον (που έκανε τα δύο τελευταία μέρη της τριλογίας του “Millennium”) ακολουθεί την πιο μπανάλ μέθοδο αφήγησης που υπάρχει εκεί έξω, με επιφανειακή σκιαγράφηση χαρακτήρων, κίνητρα που δεν εξηγούνται (ή έστω να δικαιολογούνται) επαρκώς, παιχνίδια μυαλού που μένουν στη μέση, ανιαρή εξέλιξη κι ένας σφόδρα αναξιοποίητος Άντονι Χόπκινς ως Mr. Heineken που παρά το γεγονός ότι φιγουράρει στον τίτλο, δεν είναι παρά ένα παρατεταμένο cameo, ίσα-ίσα για να πετάξει μερικές ατάκες ξεσηκωμένες από βιβλίο συνταγών του Hannibal Lecter. Ανούσια και χωρίς λόγο ύπαρξης – όπως και η μπύρα χωρίς αλκοόλ. Μ.Ν.