Ένας από τους λόγους που δεν έχει λυθεί το κυπριακό είναι, κατά τη γνώμη μου, και η επιμονή των συνομιλητών να κρατούν τους πολίτες στο σκοτάδι σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων. Το τι διαμείβεται, δηλαδή, στο τραπέζι των συνομιλιών μεταξύ των πλευρών, των Ηνωμένων Εθνών και των εγγυητών. Το σκοτάδι είναι διαχρονικό. Και σαν να μην έφθανε αυτό, οι ηγεσίες και των δύο πλευρών παραμυθιάζουν τον κόσμο με αλυτρωτικούς στόχους, οι οποίοι τις περισσότερες φορές δεν βρίσκουν θέση στις προτάσεις που κατά καιρούς υποβάλλονται.
Με δυο λόγια, άλλα λένε οι ηγέτες και οι ομάδες τους στις συνομιλίες και με άλλα βομβαρδίζουν το πόπολο στις δημόσιες δηλώσεις τους. Παράδειγμα αυτής της παράλογης τακτικής είναι το γεγονός ότι οι Ελληνοκύπριοι πολίτες για χρόνια πίστευαν ότι τα σύνορά τους είναι στην Κερύνεια, ενώ την ίδια ώρα οι ηγέτες τους γνώριζαν και είχαν ουσιαστικά αποδεχθεί πως η πόλη θα έμενε υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση. Κοροϊδία στην νιοστή, που φέρνει στο νου και το τεράστιο ψέμα με το οποίο τάιζαν οι αρχές τους συγγενείς των αγνοουμένων.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν κοιμάμαι και ξυπνώ με το κυπριακό στη σκέψη μου. Ειδικά τα τελευταία τρισήμισι χρόνια που δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία προσπαθώ να με απασχολεί το πολιτικό πρόβλημα όσο το δυνατόν λιγότερο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, γιατί όπως λέμε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά η συνήθεια. Τέλος πάντων, ασχολήθηκα με το εθνικό θέμα (σ.σ. έχουν ξεφτίσει και οι λέξεις) την επομένη του ντιμπέιτ μεταξύ των τριών διεκδικητών της Προεδρίας της Δημοκρατίας, Αβέρωφ Νεοφύτου, Ανδρέα Μαυρογιάννη και Νίκου Χριστοδουλίδη.
Εκείνη την Παρασκευή, ήμουν στην Αθήνα για δουλειά. Ένας φίλος από την Κύπρο με ρώτησε αν είχα παρακολουθήσει το ντιμπέιτ με τους τρεις. Προφανώς δεν το είχα δει αλλά, από μαζοχισμό μάλλον, είχα διαβάσει τα σχετικά ρεπορτάζ στο διαδίκτυο. Σε κανένα απ’ αυτά δεν είδα ποιες θέσεις ανέπτυξαν οι υποψήφιοι για το μέλλον της Κύπρου. Αντίθετα πληροφορήθηκα για την κόντρα του Ανδρέα Μαυρογιάννη με τον Νίκο Χριστοδουλίδη.
Ο τελευταίος, σύμφωνα με τον τέως διαπραγματευτή του Νίκου Αναστασιάδη, του είχε πει πως δεν σκοπεύει να χάσει πολιτικό κεφάλαιο για να προδίδει τον τόπο του. Ο κ. Χριστοδουλίδης φέρεται να το είπε τον Δεκέμβριο του 2016, ενώ ήταν σε εξέλιξη η διαδικασία συνομιλιών και συνεννοήσεων, η οποία οδήγησε πρώτα στη πολυμερή της Γενεύης και μερικούς μήνες αργότερα στο Κραν Μοντανά. Επιπλέον, κ. Χριστοδουλίδης, πάντα σύμφωνα με τον κ. Μαυρογιάννη, συνέβαλε τα μέγιστα στο να φύγει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης από το Μοντ Πελεράν (τον Νοέμβριο του 2016) ενώ έμεναν ελάχιστες λεπτομέρειες για να συμφωνηθεί το εδαφικό.
Μεταξύ μας, δεν με ενδιαφέρει κποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο σε αυτή την κόντρα. Το σημαντικό εδώ είναι ότι έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια για να βγουν στο δημόσιο προσκήνιο πληροφορίες αυτού του είδους. Και μάλιστα εν είδει πολιτικού κουτσομπολιού σε προεκλογική «τηλεμαχία». Σημειώνεται ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν διέψευσε τις επικρίσεις. Επιχείρησε να τις αντικρούσει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Κουτσομπολιό, λοιπόν, ατάκες και κόντρες για πράγματα του παρελθόντος που δεν θα επηρεάσουν την όποια νέα προσπάθεια λύσης του κυπριακού με συνομοσπονδιακό, όπως όλα δείχνουν, μοντέλο. Συνομοσπονδία (δύο κράτη δηλαδή) που θα επιδιώξουν να την τυλίξουν με ομοσπονδιακό μανδύα.
Κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν πέντε δεκαετίες από την εισβολή. Με συνωμοτικές πρακτικές στις περιόδους διαπραγματεύσεων λύσης, τον κόσμο δηλαδή σε πλήρες σκοτάδι, και κάποιες αποσπασματικές μη καθοριστικές αποκαλύψεις σε προεκλογικές περιόδους. Για σοβαρή επίσημη ενημέρωση των πολιτών με θέσεις, ιδέες, προτάσεις, συγκλίσεις και αποκλίσεις ούτε λόγος. Διέρρεαν και διαρρέουν τις διαφωνίες σε ένα αέναο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών. Τρανό παράδειγμα το σχέδιο Ανάν. Το διαπραγματεύθηκαν σε πλήρη μυστικότητα, διέρρεαν ότι τους συνέφερε και αντί για πραγματική ενημέρωση, κατατρομοκράτησαν τον κόσμο λίγες βδομάδες πριν το δημοψήφισμα.
