Ο Πούτιν «πλασιέ» των Aμερικανών στην Ευρώπη.
Οι παλιότεροι θα θυμούνται το περιβόητο σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου από το μακρινό 1981, «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αν κρίνουμε από τις πρόσφατες εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, μπορούμε θαυμάσια να αντικαταστήσουμε την τότε ΕΟΚ με τη σημερινή ΕΕ και το σύνθημα να είναι και πάλι επίκαιρο: Η όποια απόπειρα, και ως σκέψη ακόμα, να απεξαρτηθεί η Ευρώπη από την τοξική κηδεμονία των ΗΠΑ στο ζήτημα της άμυνας, πήγε άπατη με την εντελώς αψυχολόγητη και βλακώδη ενέργεια του Πούτιν. Σκεφτείτε το, κυρίως όσοι υποστηρίζουν ότι «αναγκάστηκε» να αντιδράσει επειδή το ΝΑΤΟ επεκτεινόταν όλο και περισσότερο, φτάνοντας στο κατώφλι της χώρας του με την απειλούμενη ένταξη της Ουκρανίας σ’ αυτό. Και τι κατόρθωσε; Να τρομάξει τους συντηρητικούς Ευρωπαίους ηγέτες και να σπρώξει στην αγκαλιά των Αμερικανών ακόμα και παραδοσιακά ουδέτερες χώρες όπως η Σουηδία και η Φινλανδία.
Η Ευρώπη, βεβαίως, ήταν πάντα το δεκανίκι των ΗΠΑ στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, με πρώτο τσιράκι τους Βρετανούς. Το θέμα είναι ότι, από την εποχή του Παπανδρέου ακόμα και της ΕΟΚ, ήταν και ένα ιδιαιτέρως αποτελεσματικό οικονομικό εργαλείο για το ΝΑΤΟ, αν θεωρήσουμε τον παγκόσμιο καπιταλισμό ως ένα πεδίο σχέσεων κέντρου και περιφέρειας – και δεν υπάρχει αμφιβολία ποιος είναι στο κέντρο, ακόμα και σήμερα που τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά.
Ο Πούτιν, επομένως, έδωσε ένα πολύτιμο «ηλεκτροσόκ ανάνηψης» στο ΝΑΤΟ το οποίο, όπως έλεγε και ο Μακρόν πριν λίγα χρόνια, ήταν «εγκεφαλικά νεκρό». Έτσι, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, μπροστά στην απειλή του Πούτιν για πυρηνική επίθεση (αν είναι δυνατόν να μη σκέφτεται ότι θα επηρεαστεί και η χώρα του – ή μήπως ο τύπος δεν είναι σε θέση να σκέφτεται λογικά;) αντί να κάνουν το αυτονόητο και να πάρουν δρόμο από το ΝΑΤΟ, ξέχασαν άρον-άρον κάθε ιδέα για αμυντική αυτονομία.
Η περίφημη «Στρατηγική Πυξίδα» της ΕΕ, λοιπόν, από ένα μετέωρο βήμα προς την αμυντική αυτονομία της ενωμένης Ευρώπης, την οποία επιδιώκει κυρίως η Γαλλία, κατάντησε ακόμα πιο προσκολλημένη στο ΝΑΤΟ, το οποίο είναι «ο ακρογωνιαίος λίθος της ευρωπαϊκής άμυνας» κατά τον Μπορέλ. Και ο Μακρόν μετά τους Αυστραλούς χάνει και την ευρωπαϊκή αγορά όπλων, αφού ο ένας μετά τον άλλο οι Ευρωπαίοι ηγέτες τρέχουν να αγοράσουν F-35 αντί για τα –μάλλον ανώτερα– Rafale.
Από την άλλη, χάνει και η Κύπρος την ευκαιρία που θα είχε, εντός ενός είδους αυτόνομου «ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ», να στρέψει τους Ευρωπαίους κατά της Τουρκίας και της τοξικής της πολιτικής. Την έγλειφαν που την έγλειφαν για να κάνουν μπίζνες, τώρα με την αυξημένη εξάρτησή τους από το ΝΑΤΟ, του οποίου η Τουρκία εξακολουθεί να είναι μέλος, την έχουν περισσότερο ανάγκη. Ας ελπίσουμε, μόνο, να έχουν αρκετό μυαλό (τι πράγμα;) οι Κύπριοι ηγέτες –όποιος και αν είναι ο επόμενος πρόεδρος– να μην καταπιούν την «επίθεση φιλίας» των Αμερικανών και ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, ή τον προθάλαμό του τη «Συνεργασία για την Ειρήνη», στην οποία ήθελαν πολλοί να ενταχθούμε, μαζί με όλες εκείνες τις ταλαίπωρες πρώην της Σοβιετικής Ένωσης που, μετά τη διάλυσή της, τούς έτρεχαν τα σάλια μπροστά σε οτιδήποτε το αμερικανικό.
Πάντως, το δράμα μας στην Κύπρο είναι το ότι δεν υπάρχει ένα αληθινά Αριστερό κόμμα ή άλλη οργάνωση που να βλέπει πέρα από το δίπολο «με τους Ρώσους ή με τους Αμερικανούς». Αφθονούν όμως οι συνήθεις ειρηνιστές, οι οποίοι εξαντλούν την αγωνιστικότητά τους σε συναυλίες και διαδηλώσεις «υπέρ της ειρήνης» γενικώς και αορίστως, λες και μπορεί να είναι κανείς υπέρ του πολέμου, παραβλέποντας πως αυτή τη στιγμή, και ανεξάρτητα με τις οποιεσδήποτε αιτίες, ο επιτιθέμενος είναι συγκεκριμένος – ο Πούτιν και τα τσιράκια του (Λευκορωσία κ.ά.). Απορώ πώς και δεν έχουν προτείνει ακόμα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας…
Άμα λήξει η εισβολή και ο πόλεμος, θα έχουμε τον χρόνο και την ευκαιρία –την υποχρέωση καλύτερα– να δούμε πώς θα κατορθώσουμε να βγάλουμε την Ευρώπη από «το ίδιο συνδικάτο» με το ΝΑΤΟ.
Ελεύθερα, 3.4.2022.
