Μετά την απόφαση του Δικαστηρίου για επιβολή ποινής 12 μηνών φυλάκιση με αναστολή στον τέως μητροπολίτη Κιτίου για παρενόχληση ανήλικης το 1981, η συζήτηση που ακολούθησε ανάμεσα στην κοινή γνώμη, είναι κατά πόσον η φυλάκιση με αναστολή αποτελεί πραγματική τιμωρία.

Μόνο και μόνο το ότι έχει αφαιρεθεί το προσωπείο με το οποίο κινείτο σε όλη του τη ζωή, το ότι τα όσα υποστήριζε δεν έγιναν δεκτά και η λάσπη που προσπάθησε να ρίξει στράφηκε εναντίον του, καθώς και το γεγονός πως είναι πλέον καταδικασμένος να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του με ένα στίγμα σαν κι αυτό, είναι μεγάλη καταδίκη. Αναπόφευκτα θα ακολουθήσει και καταδίκη από την Ιερά Σύνοδο, ενώπιον της οποίας, ίσως, κληθεί να λογοδοτήσει. Ενδεχομένως, να χάσει τα προνόμια που απολαμβάνει ως τέως μητροπολίτης, διαμονή, αυτοκίνητο, οδηγό… Ακόμα και η άποψη του κόσμου να μην τον ενδιαφέρει, κάποιες πρακτικές απώλειες πονάνε. Κι η ήττα ακόμα περισσότερο, ειδικά για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να επιβάλλουν την εξουσία τους χωρίς κανένας να μπορεί να αντιπαρατεθεί.

Το κλείσιμο σε ένα κελί, η στέρηση της ελευθερίας και η συνύπαρξη με εκατοντάδες άλλους ανθρώπους, σαφώς και είναι πιο σκληρή καταδίκη, η οποία, πέραν της τιμωρίας, στοχεύει στο σωφρονισμό, στην αναθεώρηση και μεταμέλεια με στόχο τη μη επανάληψη του αδικήματος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται για ένα άτομο 85 σχεδόν χρόνων. Το μόνο που θα είχε νόημα θα ήταν μία συγγνώμη προς την κοπέλα, το ποίμνιο που του φιλούσε το χέρι και την Εκκλησία την οποία διάσυρε. Μεταμέλεια που μπορεί να επιτευχθεί εντός ή εκτός φυλακής. Ή, να μην επιτευχθεί ποτέ όποια κι αν ήταν η καταδίκη.

Ανεξάρτητα, όμως, από τι θα συμβεί στην ψυχή και στο μυαλό του καταδικασθέντα τέως μητροπολίτη κι ανεξάρτητα αν κρίνεται ως επιεικής η απόφαση του Δικαστηρίου, η απόφαση και μόνο αποτελεί ένα τεράστιο βήμα. Όχι μόνο για τις γυναίκες και όσους δέχονται παρενόχληση, ούτε κατά όσων περιβάλλονται με φωτοστέφανο και μέχρι σήμερα κανείς δεν τολμούσε να τους αμφισβητήσει ξέροντας πως η μάχη ήταν χαμένη εκ των προτέρων. Είναι, επίσης, σημαντικό γιατί τα Δικαστήρια ασχολήθηκαν με μια υπόθεση που πάει πίσω δεκαετίες. Κατάφεραν όμως να την ξεδιαλύνουν. Το χρώμα ενός καναπέ, οι μαρτυρίες, οι λέξεις, το ύφος… Με τον ίδιο τρόπο η Δικαιοσύνη μπορεί να ασχοληθεί και με την υπόθεση του Θανάση Νικολάου, με το θανατηφόρο δυστύχημα του 2012… Αν, φυσικά, η Γενική Εισαγγελία ανάψει το πράσινο φως, γίνουν αμερόληπτες αστυνομικές έρευνες και φτάσουν οι υποθέσεις στα Δικαστήρια.