Αν αποφάσιζε ο Πρόεδρος ότι οι ευθύνες για τα επεισόδια στη Χλώρακα και στη Λεμεσό πρέπει να αποδοθούν στον αρχηγό Αστυνομίας, θα ήταν αναμενόμενο. Κάποιος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες και ο αρχηγός είναι ο πρώτος στη λίστα.
Αλλά, τώρα πια δεν έχει νόημα. Πέρασε πάνω από μήνας από τα γεγονότα. Θα έπρεπε να κάνει την κίνησή του αμέσως μετά από εκείνο το βίντεο που παρουσιαζόταν εκνευρισμένος και ντροπιασμένος.
Εκεί θα έπρεπε να ανακοινώσει ότι ο αρχηγός απαλλάσσεται των καθηκόντων του. Κι ας έπαιρνε μετά όσο χρόνο ήθελε για να βρει αντικαταστάτη. Τότε θα είχε αξία η απόφαση. Σήμερα, αυτό που έχει αξία είναι η εικόνα αναποφασιστικότητας του Προέδρου. Αυτό κερδίζει τις εντυπώσεις. Η αδράνεια. Όσο κι αν δεν είναι έτσι, έχει σημασία να νιώθει ο πολίτης ότι έχει Πρόεδρο που κυβερνά και παίρνει γρήγορες αποφάσεις όταν χρειάζεται.
Μελετά, λέει, τα πορίσματα, ζητά διευκρινίσεις και δηλώνει πως «όταν αποφασίσω κάτι να είστε σίγουροι ότι θα σας ενημερώσω», αλλά στο μεταξύ ο Στέλιος Παπαθεοδώρου μένει εκτεθειμένος από την πληροφόρηση, που διοχετεύεται περί αντικατάστασής του. Κι αυτό είναι χειρότερο από το να έφευγε αμέσως μετά τα επεισόδια.
Χειρότερο το κάνει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, κανένας άλλος. Και χτες το έκανε τρισχειρότερο. Έκανε σύσκεψη για τις πυρκαγιές στο Προεδρικός με καλεσμένους υπουργούς, διευθυντές Πυροσβεστικής και Τμήματος Δασών, Αρχηγό Αστυνομίας και Εθνικής Φρουράς κ.ά. Πριν τη σύσκεψη, όμως, ο Παπαθεοδώρου ενημερώθηκε να μην πάει, δεν χρειαζόταν. Η καρέκλα του έμεινε κενή, δίπλα από την υπουργό Δικαιοσύνης και η Αστυνομία δεν εκπροσωπήθηκε στη σύσκεψη. Είναι πιθανό -και το ισχυρίζομαι αυθαίρετα- να πρόκειται για μια τακτική από τους ερασιτέχνες του Προεδρικού για να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί. Δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, αλλά, δεν είναι έντιμο. Δεν είναι σύγχρονο. Δεν είναι παραγωγικό. Είναι μια απαίσια τακτική άλλων εποχών.
Πολλοί λένε, γιατί δεν παραιτείται ο Στέλιος Παπαθεοδώρου και τους αφήνει να τον εξευτελίζουν; Είναι μόλις 51 χρόνων και αν παραιτηθεί θα χάσει πολλά δικαιώματα που έχει ως εργαζόμενος στην Αστυνομία από το 1990. Διότι κι αυτός εργαζόμενος είναι. Δεν έχει, όμως, και τόση σημασία αυτό όσο έχει το μήνυμα του Προέδρου για τις αποφάσεις του. Όταν τον ρωτούν αν θα παύσει τον αρχηγό Αστυνομίας και απαντά «όταν έχω κάτι να ανακοινώσω, θα το ανακοινώσω, δεν κάνω δημόσια δηλώσεις χωρίς να έχω αποφασίσει κάτι», πάει να πει ότι το σκέφτεται. Αν δυσκολεύεται να πάρει απόφαση θα έπρεπε να φροντίσει να μην κυκλοφορήσει η απόλυση του αρχηγού ως κουτσομπολιό μέχρι να το αποφασίσει τελεσίδικα. Διότι, βουίζει η Κύπρος ότι είναι προς απόλυση ο αρχηγός, και στην Αστυνομία έχει δημιουργηθεί βλαπτικό κλίμα. Πώς το σκέφτεται αλήθεια ο Πρόεδρος, αφού ήδη κάνει επαφές με πιθανούς διαδόχους; Εκτός αν σκέφτεται πώς να του το πει και το αφήνει να γίνει μόνο του. Με τον καιρό…
Είναι περίεργο πάντως. Δίνει τόση σημασία στην εικόνα του ο Πρόεδρος, κέρδισε τον κόσμο φροντίζοντας την εικόνα σαν σύγχρονος πολιτικός και μέσα σε λίγους μήνες, δείχνει να ενεργεί (ή να μην ενεργεί) για να την τινάξει στον αέρα. Ως να μην παίρνει πλέον τα μηνύματα της κοινωνίας. Που όπως ο ίδιος δηλώνει είναι ο πιο σημαντικός οδηγός. Την κοινωνία δεν την ενδιαφέρει, πέρα από τον κοινωνικό σχολιασμό των καφενείων και του διαδικτύου, αν αποφάσισε να αφήσει μούσι. Την ενδιαφέρει αν στις κρίσιμες στιγμές είναι αποφασιστικός και παίρνει την κατάσταση στα χέρια του.
Δεν χρειαζόταν ούτε πορίσματα, ούτε διευκρινίσεις, ούτε πολλές σκέψεις για να αποφασίσει, αυτός να αποφασίσει, ως Πρόεδρος, ότι για όσα έγιναν στη Χλώρακα και στη Λεμεσό έχουν ευθύνη και οι αστυνομικοί, που ντροπιαστικά δεν προστάτευσαν τους πολίτες, όπως ο ίδιος ο Πρόεδρος είπε δημοσίως και φωναχτά. Στα ευρωπαϊκά κράτη τέτοιες ευθύνες αποδίδονται αμέσως στους επικεφαλής. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Εδώ πού βρισκόμαστε; Πουθενά. Στην έρημο. Στο θωρούμεν πάρατζιει. Μέχρι να δούμε, όμως, χάθηκε και το νόημα και το μήνυμα.
