Να, λοιπόν, και τα στοιχεία για να καταλαβαινόμαστε. Το πρώτο εξάμηνο του 2023 εισήλθαν στα κατεχόμενα αεροπορικώς και ατμοπλοϊκώς 779.000, περιλαμβανομένων των «πολιτών» του ψευδοκράτους.
Από τα οδοφράγματα εισήλθαν 2.428.000, εξαιρουμένων των Τουρκοκυπρίων. Στους πρώτος οκτώ μήνες του 2023, οι Ελληνοκύπριοι και οι ξένοι που εισήλθαν στα κατεχόμενα από τα οδοφράγματα αυξήθηκαν σε 3.492.726.
Γι΄ αυτό και ο Ερσίν Τατάρ πήγε στον Γκουτέρες και ζήτησε, όπως είπε, το άνοιγμα οδοφράγματος «για εμπορικά οχήματα στη Μια Μηλιά ώστε να αποσυμφορηθεί η κίνηση στο σημείο διέλευσης του Αγίου Δομετίου». Αγχώθηκε για το τράφικ και είπε να κάνει μια πρόταση, να μην ταλαιπωρούνται οι Ελληνοκύπριοι στις ουρές.
Όταν οι αριθμοί δείχνουν ότι οικονομικά είναι πιο συμφέρουσα για το κατοχικό καθεστώς η κίνηση στα οδοφράγματα παρά η κίνηση στην Τύμπου, καλά κάνει και ζητά να ανοίξει και η Μια Μηλιά. Εμείς τι κάνουμε είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Δεν το κρύβουν οι Τουρκοκύπριοι ότι η διέλευση από τα οδοφράγματα είναι βασικός οικονομικός αιμοδότης του ψευδοκράτους. Του ψευδοκράτους είναι κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από ανθρωπιστικά ζητήματα ότι είναι τους Τουρκοκύπριους που βοηθούν. Διότι, άσχετα αν στηρίζονται ταυτόχρονα και Τουρκοκύπριοι καταστηματάρχες, το πρόβλημά μας δεν είναι η ανέχεια των Τουρκοκυπρίων πολιτών, είναι η κατοχή και το καθεστώς της. Κι αν θέλουμε να είναι η Κυπριακή Δημοκρατία κανονικό κράτος που αντιμετωπίζει κατοχή, πρέπει να κτίσει (διότι δεν έχει μέχρι τώρα) πολιτική απέναντι στα τετελεσμένα των οδοφραγμάτων.
Κατοχικά τετελεσμένα είναι κι αυτά. Δημιουργούν συνθήκες παγίωσης της διχοτόμησης. Αν παγιώνεται η διχοτόμηση επειδή δεν υπάρχουν συνομιλίες, όπως λένε οι πολιτικοί ταγοί, άλλο τόσο παγιώνεται και με την πολιτική των οδοφραγμάτων. Το φανερώνει και η επιθυμία του Τατάρ κι όλων των διχοτομιστών του κατοχικού καθεστώτος, να ανοίξουν κι άλλα οδοφράγματα. Δεν τα θέλουν επειδή θέλουν τη συνύπαρξη με τους Ελληνοκύπριους, όπως φωνάζουν και οι Ελληνοκύπριοι οπαδοί των οδοφραγμάτων, ταυτιζόμενοι μαζί τους. Θέλουν την οικονομική στήριξή τους, τίποτε άλλο.
Άλλωστε, όπως γράφουν και οι τουρκοκυπριακές εφημερίδες που δημοσίευσαν τα στοιχεία, οι καταστηματάρχες της περιοχής Αράστα στην κατεχόμενη Λευκωσία (εκεί στη Λήδρας, δηλαδή) δηλώνουν ότι η αγορά έχει ζωντανέψει κάπως λόγω της αύξησης των διελεύσεων προς τα κατεχόμενα και γι΄ αυτό «οι “αρχές” έχουν μεγάλο καθήκον να ανοίξουν περισσότερα οδοφράγματα».
«Το κράτος μας, η κυριαρχία μας έχει αποκτήσει αξία πλέον, έχει αποκτήσει καθεστώς», έλεγε ο Τατάρ (24/10/2022). Κι αυτή η αξία, η κυριαρχία, δεν αποδίδεται μόνο στις ενέργειες της Άγκυρας. Αποδίδεται και στις δικές μας.
Το επόμενο βήμα είναι αυτό που έλεγε χτες ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, το είπε πολλές φορές κι ο Τατάρ. Εντάξει, έλεγε, υπάρχει αδιέξοδο, «αλλά υπάρχουν ορισμένα θέματα που και οι δύο κοινότητες μπορούν να επωφεληθούν από αυτά, οι πόροι από τους υδρογονάνθρακες βρίσκονται στην κορυφή αυτών. Στη συνέχεια, υπάρχουν θέματα όπως η ενσωμάτωση της ηλεκτρικής ενέργειας, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το νερό, η παράτυπη μετανάστευση, η εκκαθάριση ναρκών». Αυτά, εξηγούσε, μπορούν να συμφωνηθούν μεταξύ των δυο κρατιδίων για να επωφεληθούν όλοι οι πολίτες «του βορρά και του νότου», όπως θάλεγαν και κάποιοι καλοθελητές.
Εδώ είμαστε τώρα. Αφού αποδίδει η πολιτική των οδοφραγμάτων, πάμε παρακάτω. Να το κλείσουμε επί του εδάφους να τελειώνουμε. Χειροκροτήστε χρήσιμοι ηλίθιοι, τα καταφέραμε.
Υ.Γ. Πολύ παραστατικός ο τρόπος που τα έλεγε χτες ο Στέφανος Κασσελάκης.
Σαν ποίημα που αποστηθίζεις. Για την επανεκκίνηση των συνομιλιών στο πλαίσιο των αποφάσεων του ΟΗΕ από εκεί που διακόπηκαν στο Κραν Μοντανά το 2017. Για τον διορισμό απεσταλμένου. Για μια λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Τέτοια. Και ο κ. Κασσελάκης καλά έκανε και τα έμαθε για να τα πει, να είναι και σίγουρος ότι δεν θα του ξεφύγει τίποτε, αλλά οι άλλοι, οι πιο έμπειροι και πιο άμεσα εμπλεκόμενοι, τι διαφορετικό λένε; Ποίημα όλοι. Απλώς τους αντέγραψε ο νέος αρχηγός για να μας θυμίζει, ακόμα κι αυτός, να μην περιμένουμε τίποτε καινούργιο. Να μάθουμε όλοι, παλιοί και νέοι, το ποίημα να το λέμε κι όπου μας βγάλει.
