Νέα ήθη εμφανίζονται συνεχώς στον πολιτικό βίο της χώρας. Άλλα επιβάλλονται από τις εποχές, άλλα από την κοινωνία και τα περισσότερα προέρχονται από τα προσωπικά ήθη και έθιμα κάθε πολιτικού.
Αυτό που ήρθε τώρα από την βουλευτή Αλεξάνδρα Ατταλίδου, είναι εντελώς ουρανοκατέβατο. Διότι, αυτό που λέει λίγο πολύ, εξηγώντας την αποχώρησή της από το κίνημα Οικολόγων, είναι ότι αποχωρεί διότι το κίνημα δεν προσαρμόστηκε στα πιστεύω της. Όχι ότι διαφωνεί σε κορυφαία ζητήματα και αποχωρεί διότι δεν μπορεί να προσαρμοστεί, όπως συμβαίνει συχνά στα κόμματα, αλλά ότι διαφωνεί και αποχωρεί διότι το κόμμα δεν προσαρμόστηκε στις απόψεις της. Αντιληφθήκαμε δηλαδή, ότι αυτό που εξηγούσε γραπτώς και προφορικώς η βουλευτής, είναι ότι η ίδια διαγράφει το πράσινο κόμμα, διότι δεν κατάφερε να ταυτίσει τις θέσεις του με τις δικές της. Αυτή είναι πράγματι μια καινούργια θεώρηση στην πολιτική σκηνή.
Προτάσσει, μάλιστα ως πρώτο λόγο της αποχώρησης τις προεδρικές εκλογές. Οι οποίες έγιναν πριν οκτώ μήνες, όχι πριν οκτώ μέρες! Αποχωρεί, δηλώνει, λόγω της «επιλογής του κόμματος να μην πάρει θέση στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές». Ενώ η κ. Ατταλίδου αγνόησε την απόφαση του κόμματος κι εμφανιζόταν δημοσίως ως στέλεχος του επιτελείου του Ανδρέα Μαυρογιάννη, κατηγορεί το κόμμα που δεν ακολούθησε τη δική της απόφαση ενώ το κόμμα δεν την κατηγορεί που παραβίασε την κομματική απόφαση. Το αναμενόμενο θα ήταν να αποχωρήσει τότε από το κόμμα, δηλώνοντας ότι αδυνατεί να ακολουθήσει την απόφαση και να πράξει αυτό που πίστευε, χωρίς να έχει την απαίτηση τα συλλογικά όργανα που παίρνουν αποφάσεις να δίνουν στην ίδια λογαριασμό, αντί το αντίστροφο.
Ο άλλος λόγος της αποχώρησης είναι το Κυπριακό. Επίσης με την ίδια προσέγγιση. Γνώριζε τις θέσεις του κόμματος, αλλά όταν εντάχθηκε κι εκλέγηκε, περίμενε ότι θα τις άλλαζε -το κόμμα όχι η ίδια- για να προσαρμοστούν στις δικές της. Διότι, όπως σημειώνει στην ανακοίνωσή της, «οι θέσεις που το κόμμα εκφράζει στο εθνικό θέμα (…) παγιώνουν τα τετελεσμένα και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού λαού».
Τόσα χρόνια που θαυμάζουμε τη δράση των Οικολόγων δεν είχαμε πάρει μυρωδιά ότι έχουν τόση επίδραση οι θέσεις τους στο Κυπριακό ώστε «να θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού λαού». Θα είχε, όμως, ενδιαφέρον να εξηγήσει η κ. Ατταλίδου ποιες είναι ακριβώς οι θέσεις, που την κάνουν να μην θέλει να γίνει συμμέτοχη, όπως ανακοίνωσε, «σε μια πορεία που είναι καταστροφική για τη χώρα και το μέλλον της». Διότι τέτοια ισοπεδωτική εικόνα για τους Οικολόγους δεν ζωγράφισαν ούτε οι πιο απηνείς εχθροί τους.
Πάντως, διάβασα τις θέσεις τους, τις έχουν αναρτημένες στην ιστοσελίδα τους, και δεν είδα τίποτε διαφορετικό από όσα λένε όλοι οι πολιτικοί. Υποστηρίζουν τη λύση μέσω διαπραγματεύσεων, υποστηρίζουν «ένα κράτος, με μία και μοναδική διεθνή προσωπικότητα, μία και αδιαίρετη κυριαρχία, ένα λαό και μία ιθαγένεια, μία ενιαία οικονομία, κοινωνία και οικοσύστημα», αποχώρηση στρατευμάτων, κατάργηση εγγυήσεων, κ.λπ., κ.λπ. Ίσως να βασίζονται και στην πράσινη ιδεολογία όταν μιλούν για ενιαίο οικοσύστημα, ίσως να τολμούν, περισσότερο από άλλους όταν απαιτούν «τη μη συμμετοχή των εποίκων στη διαδικασία λύσης του Κυπριακού (π.χ. δημοψήφισμα) όπως δυστυχώς συνέβηκε το 2004», αλλά σίγουρα αυτά δεν δικαιολογούν την κατηγορία ότι είναι θέσεις που «θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού λαού».
Υ.Γ. Η παρουσία της Αλεξάνδρας Ατταλίδου στο κοινοβούλιο προσθέτει δεν αφαιρεί. Δικαίωμα της να έχει λόγους να ανεξαρτητοποιηθεί, αλλά είναι άδικο να μηδενίζει το κόμμα που την έβαλε στη Βουλή κι ας ήταν για όλους έκπληξη αφού η όποια πολιτική ή άλλη δράση της δεν αφορούσε την οικολογία. Από την άλλη, οι Οικολόγοι έγραψαν ιστορία στην εξέλιξη της κοινωνίας μας, ειδικά από το 2001, που μπήκαν στη Βουλή και ο Γιώργος Περδίκης πάλευε μόνος να μας ανοίξει τα μάτια για θέματα για τα οποία σήμερα, με μεγάλη αργοπορία, όλοι αγωνιούμε. Λίγος σεβασμός στο έργο τους, αντί ο εκ των έσω μηδενισμός, θα ήταν σοφότερος.
