Τον Μάιο του 1974 ο Χένρι Κίσινγκερ βρέθηκε στην Κύπρο για να συναντήσει τον Σοβιετικό ομόλογό του, Αντρέι Γκρομύκο. Είχε επιλεγεί η Κύπρος για να συζητήσουν οι εκπρόσωποι των δυο υπερδυνάμεων το Μεσανατολικό. Οι συζητήσεις διεξήχθησαν στο Προεδρικό Μέγαρο. Όταν ο Μακάριος αποχαιρετούσε τον Αμερικανό αξιωματούχο, εξέφρασε την ελπίδα ότι η επίσκεψη αυτή του Υπουργού Εξωτερικών στη Λευκωσία δεν θα ήταν η τελευταία. Ο Χένρι Κίσινγκερ απάντησε ότι θα «είναι πολύ ευτυχής να επισκεφθεί εκ νέου την Κύπρο». Δεν το έπραξε αν και μετά την εισβολή, την πρώτη περίοδο, είχε αναφερθεί πως ήταν ένα ενδεχόμενο. Σίγουρα με το κλίμα που υπήρχε για τις ΗΠΑ και ειδικά για τον Κίσινγκερ δεν θα μπορούσε να έλθει στο νησί.
Τον Μάιο είχε εικόνα που θα οδηγούνταν οι εξελίξεις στην Κύπρο. Οι Τούρκοι είχαν έτοιμα τα σχέδια της εισβολής από τον Φεβρουάριο του 1974. Η CIA γνώριζε και για τους τουρκικούς σχεδιασμούς και για τόσα προετοίμαζε η χούντα των Αθηνών.
Ο Κίσινγκερ, οπαδός του «ρεαλισμού», επέβαλε δικτατορίες και οδήγησε αντιπαραθέσεις σε πολέμους. Ήταν ο άνθρωπος που τιμήθηκε με το Νόμπελ Ειρήνης και την ίδια ώρα κατηγορήθηκε ως εγκληματίας πολέμου. Και ήταν. Και δεν το λέμε μόνο εμείς στην Κύπρο, την Ελλάδα, αλλά και στην Ασία, στην Λατινική Αμερική.
Ο Χένρι Κίσινγκερ διέπραξε έγκλημα κατά της Κύπρου. Γνώριζε, τουλάχιστον από τον Ιούνιο του 1974, ότι η χούντα θα διενεργούσε πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
«Οι ΗΠΑ συμμετείχαν ενεργά στη λήψη της απόφασης για την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, διαβεβαιώνοντας τον Ιωαννίδη ότι δεν θα επενέβαινε η Τουρκία και γι’ αυτές ήταν επιθυμητή η απομάκρυνση του Μακαρίου από την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, επειδή ήταν επικίνδυνος για την ασφάλεια της Δύσης, αφού ο ίδιος ο Κίσινγκερ τον είχε αποκαλέσει ‘’Κάστρο της Μεσογείου’’» (ΓΕΕΦ: ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, 20 ΙΟΥΛΙΟΥ – 17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1974, σελίδα 53)
Ο Αμερικανός αξιωματούχος δεν έστειλε τον Υφυπουργό Τζόζεφ Σίσκο για να σταματήσει τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Τον έστειλε για να αποτρέψει ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο, στην περίπτωση που οι χουντικοί, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει να πάρει έδαφος της Κύπρου η Τουρκία ( αυτό που κατέλαβε στον πρώτο γύρο), «τρελαίνονταν» και κήρυσσαν πόλεμο.
Ο Αμερικανός υπουργός γνώριζε ότι οι Τούρκοι θα προχωρούσαν στη δεύτερη φάση της στρατιωτικής επιχείρησης, που είχαν ονομάσει «ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ» και δεν ήθελε να τους σταματήσει. Ο Κίσινγκερ ήταν απόλυτος στο θέμα αυτό. Μνημόνιο είχε παρουσιάσει και η CIA, ημερομηνίας 13 Αυγούστου, στο οποίο περιγραφόταν η δεύτερη φάση της εισβολής. Ο ίδιος, άλλωστε, είχε αναφέρει με κυνικότητα πως «δεν υπάρχει αμερικανικός λόγος να μην κατέχει η Τουρκία το ένα τρίτο της Κύπρου».
Ο καθηγητής Θάνος Βερέμης, που είχε συναντήσει τον Κίσινγκερ σε συνέδριο το 1999, έγραψε στην «Καθημερινή» των Αθηνών, ότι κάθισαν για μεσημεριανό γεύμα στο ίδιο τραπέζι μαζί με τον αείμνηστο Γιάννο Κρανιδιώτη. Ο Αμερικανός πρώην ΥΠΕΞ, αναφέρει ο Θ. Βερέμης, «άσκησε κριτική στον Κωνσταντίνο Καραμανλή επειδή μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο δεν δέχτηκε ‘’τη μόνη λύση για το Κυπριακό που ήταν η διχοτόμηση της νήσου’’». Κι όταν Κρανιδιώτης και Βερέμης τον κάλεσαν στην Ελλάδα για ομιλία αρνήθηκε λέγοντας πως δεν είχε αποφασίσει να τελειώσει τη ζωή του!
Ο Κίσινγκερ δεν καταδικάστηκε από κανένα διεθνές δικαστήριο, αλλά ήταν διεθνής εγκληματίας και καταδικασμένος στη συνείδηση των λαών που δολοφόνησε, κατέστρεψε. «Κράτησε» εν ζωή όσο μπορούσε τη χούντα, «έκλεισε» το μάτι στον Ετζεβίτ για να εισβάλει και μετά «μεσολαβούσε» για νομιμοποίηση της κατοχής. Στη συνάντηση, που είχε με τον Ντενκτάς, 20 Νοεμβρίου 1975, υπέδειξε στον κατοχικό ηγέτη πως «μπορείς να επιτύχεις ένα διζωνικό σύστημα και μία κεντρική κυβέρνηση με περιορισμένες εξουσίες. Εάν θα έχεις συμμετοχή 50%, όπως ζητάς, δεν είναι σαφές. Αλλά εάν υπάρχει μία αδύναμη κεντρική κυβέρνηση δεν είναι ίσως τόσο σημαντικό».
Με όλα αυτά, βέβαια, δεν προσφέρεται άλλοθι σε όσους ελληνόφωνες πρόδωσαν την Κύπρο. Άλλωστε ήταν όλοι στο κόλπο.
