Μπήκα χτες σε μια ιστοσελίδα, από τις πιο γνωστές του είδους, και αναζήτησα ενοικιάσεις διαμερισμάτων στη Λεμεσό. Όλο και ακούω για τα απλησίαστα ενοίκια της Λεμεσού. Ας πούμε ότι το κάνει αυτό ένα νέο ζευγάρι που ξεκινά τη ζωή του και ψάχνει μια στέγη να στήσει την οικογένειά του.
Αναζήτηση διαμερίσματος δύο υπνοδωματίων, λοιπόν. Πρώτα μου έβγαλε διαμερίσματα με την ένδειξη VIP. Ενοίκια: €2.700 το μήνα, €3.800… Προχώρησα. Ακολουθούν διαμερίσματα με την ένδειξη TOP. Ενοίκια: €2.800, €6.000 (δύο υπνοδωμάτια, είπαμε), €2.300, €3.000… Με τη σειρά τα σημειώνω, όπως τα βρίσκω.
Τα άφησα κι αυτά και προχώρησα παρακάτω, στα απλά, ούτε VIP, ούτε TOP, ούτε τίποτα ιδιαίτερο. Ενοίκια: €2.200, €2.700, €1.800, €2.000… Βρε κακό που μας βρήκε! Μα για δυο υπνοδωμάτια; Ας βάλω, λέω, μέγιστη τιμή τα €1.000 -που είναι και ο κατώτατος εθνικός μισθός μας- να δω τι γίνεται. Μου έβγαλε ένα στο Κολόσσι, 60 τετραγωνικά μέτρα. Εξήντα! Θυμήθηκα το νέο κτήριο της Νομικής Υπηρεσίας, στο οποίο το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα θα είναι 74 τετραγωνικά και του Βοηθού Γ. Εισαγγελέα 72 τετραγωνικά. Ενοίκιο κάτω από χίλια ευρώ βρήκα και ένα – δυο δυάρια στο Πισσούρι, αλλά με τη διευκρίνιση ότι είναι κατάλληλα για εξοχικό.
Μας φαίνεται αδιανόητη αυτή η κατάσταση. Αλλά, ας πούμε ότι έτσι είναι αυτό που ονομάζουν νόμος της αγοράς και της ζήτησης και δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ας βρεθεί κάποιος, όμως, από αυτούς που ρυθμίζουν τις ζωές των πολιτών, να ασχοληθεί στα σοβαρά. Να κατεβάσει πέντε ιδέες και πέντε κονδύλια για να ανατρέψει την πορεία ολέθρου. Διότι, πορεία ολέθρου είναι. Όποιος νέος άνθρωπος δεν στάθηκε τυχερός να κληρονομήσει μια στέγη, δεν μπορεί να κτίσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια. Είναι αδύνατο.
Γιατί συμβαίνει αυτό. Διότι, στα σχέδια μιας σειράς κυβερνήσεων υπήρξαν μόνο δυο πρόνοιες: Να επενδύσουμε στα πανεπιστήμια και να προσελκύσουμε ξένες μεγάλες εταιρείες. Και τα δύο έγιναν σε βάρος των πολιτών. Γιατί, και τα πανεπιστήμια με τους χιλιάδες φοιτητές να χρειάζονται στέγη, και οι ξένες εταιρείες με τους εισαγόμενους υπαλλήλους, που οι μισθοί τους δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας, εκτίναξαν τα ενοίκια των διαμερισμάτων σε απίστευτα ύψη. Οι Κύπριοι, λοιπόν, δεν έχουν θέση στον τόπο τους, δεν τους χωράει;
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Αλλά, κάνουν όλοι πως δεν την βλέπουν. Και παθαίνουν σοκ όταν βλέπουμε ένα ρεπορτάζ που λέει πως ένας παππούς δεν έχει πού να κοιμηθεί και κοιμάται στην «αναπαυτική» καρέκλα, σε ένα σπίτι όπου διαμένουν τέσσερις οικογένειες προσφύγων στην Κοφίνου. Τι να κάνουν οι άνθρωποι αν δεν έχουν τη δυνατότητα να ενοικιάσουν αλλού; Ποιος θέλει να βλέπει τον παππού να μην έχει ένα υπνοδωμάτιο κι ένα κρεβάτι; Εκπρόσωπος των νέων που διαμένουν στην Κοφίνου, έλεγε στο ρεπορτάζ ότι τόσο ο ίδιος όσον και άλλοι νέοι, γνώριζαν ότι κάποια στιγμή θα μετακόμιζαν είτε σε άλλες κοινότητες είτε στην πόλη επειδή δεν υπάρχει προοπτική να στεγαστούν στην Κοφίνου, αλλά τώρα ο μισθός των νέων εξανεμίζεται στα ψηλά ενοίκια και στο πήγαινε έλα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, έχουμε τους πολιτικούς μας ταγούς, τους βουλευτές μας, τους κυβερνήτες μας, τους κομματάρχες μας, να σπαταλούν όλες τους τις δυνάμεις για να δουν πώς θα κερδίσουν εκλογές, και με ποιο ζήτημα θα ασχοληθούν για να κάνουν σούσουρο. Ασχολούνται, ας πούμε, με τους γάμους των ομοφύλων με πολύ μεγαλύτερο μεράκι παρά με τα απλησίαστα ενοίκια. Ασχολούνται με τον αν θα επιτραπεί η ευθανασία παρά με τον αν οι παππούδες μας δεν έχουν τη φροντίδα που είμαστε υποχρεωμένοι να τους διασφαλίσουμε. Ασχολούνται με τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, αλλά δεν ασχολούνται με το γεγονός ότι ένα νέο ζευγάρι που εργάζεται δεν έχει πού να αφήνει το παιδί του ή με το πόσες δυσκολίες έχει να βρει θέση σε βρεφονηπιακό σταθμό, δημόσιο ή ιδιωτικό. Ασχολούνται με τις συνθήκες διαβίωσης στο Πουρνάρα, αλλά όχι με τις συνθήκες διαβίωσης των νοικοκυριών με τα κόκκινα δάνεια, που είναι σήμερα €1,13 δισεκατομμύρια. Συγχαρητήρια να τους πούμε ή τίποτε άλλο;
