Διαβάζεις το προσκλητήριο ενότητας του Αναστασιάδη προς τους Συναγερμικούς και δεν ξέρεις αν πρέπει να εξοργιστείς ή να γελάσεις. Απύθμενο το θράσος ειλικρινά. Ένας εκ των ισχυρών πρωταγωνιστών, που οδήγησαν στον πόλεμο χαρακωμάτων ο οποίος βρίσκεται σε εξέλιξη στον ΔΗΣΥ, επιχειρεί να δώσει μαθήματα. Βγάζοντας την ουρά του έξω. Ξεχνώντας τον «ελέφαντα στο δωμάτιο», ο οποίος τόσο άγαρμπα κινήθηκε, ποδοπατώντας τα πάντα. Ξεχνώντας πως «η μεγαλύτερη πατρόνα της πολιτικής», όπως κάποτε είχε αυτοχαρακτηριστεί, κινούσε τα νήματα στο παρασκήνιο, με μοναδικό στόχο να βρεθεί στην προεδρία της Δημοκρατίας ο δικός του εκλεκτός.
Ακούς, παράλληλα, και τις άλλες κραυγές για ενότητα, οι οποίες όμως είναι πολύ χαμηλού τόνου ώστε να φτάσουν εις ώτα κομματικών στελεχών και μελών. Κασουλίδης, Ιωνάς, Δημήτρης Στυλιανού και άλλοι, επιχειρούν, επικαλούμενοι την ενότητα, να στήσουν ασπίδα προστασίας της Αννίτας. Αντιλαμβανόμενοι πως όσο συνεχίζεται η ανταλλαγή πυρών, μια νέα διαφαινόμενη εκλογική ήττα είναι με το ένα πόδι μέσα στην Πινδάρου.
Αλήθεια, όμως, πώς να μην αναρωτηθείς, πού ήσαν όλοι αυτοί πριν τις προεδρικές εκλογές για να προλάβουν το τραυματικό σενάριο το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη και ήταν εξόφθαλμα ορατό πριν καν αποφασίσουν τον υποψήφιο του κόμματος και όλη τη μετέπειτα πορεία; Ποιο άλλοθι έχουν στο γεγονός ότι ο υποψήφιος τον οποίον ενέκριναν εμφανιζόταν με μονοψήφιο ποσοστό στις τότε δημοσκοπήσεις;
Ποιο άλλοθι έχουν στη συνειδητή επιλογή σύγκρουσης με έναν δεύτερο υποψήφιο από τις τάξεις του κόμματος, ο οποίος, μάλιστα, εμφανιζόταν σε όλες τις δημοσκοπήσεις να πετά; Τι έπραξαν τότε για να φρενάρουν την καταστροφική εξέλιξη δύο Συναγερμικών υποψηφίων στις εκλογές; Όταν, μάλιστα, η εικόνα βοούσε ως προς το βαθμό δημοφιλίας των δύο. Έναν Αβέρωφ τον οποίο, καλώς ή κακώς, δεν ήθελε μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του κόμματος και ακόμη χειρότερα, δεν έδειχνε δυναμική να εξασφαλίσει ψήφους από άλλες κομματικές δεξαμενές. Κι έναν Χριστοδουλίδη, που εμφανιζόταν ισχυρός και εντός και εκτός ΔΗΣΥ.
Τι άλλο παρά ανεύθυνη μπορεί να χαρακτηριστεί η στάση των… ιστορικών στελεχών (χάνουν και οι έννοιες τη σημασία τους, διότι για παράδειγμα, πώς μπορεί να χαρακτηρίζεται ιστορικό στέλεχος ο Κασουλίδης, ο οποίος όταν ιδρύθηκε ο ΔΗΣΥ ήταν 26 ετών και τα πραγματικά ιστορικά στελέχη τον λογάριαζαν μόνο για καμιά αφισοκόλληση και η πρώτη σημαντική παρουσία του ήταν το 1990 ως πρόεδρος της ΝΕΔΗΣΥ) να στηρίξουν με κλειστά μάτια την υποψηφιότητα του Αβέρωφ; Χωρίς να καλέσουν τα μέλη του κόμματος να επιλέξουν μεταξύ των δύο. Εμφανώς, βασιζόμενοι στην ξεπερασμένη θεωρία ότι οι ψηφοφόροι του κόμματος ψηφίζουν άβουλα, όποιον τους υποδείξουν.
Ακόμη και μετά την πανωλεθρία του πρώτου γύρου των εκλογών, όταν για πρώτη φορά ο ΔΗΣΥ δεν πέρασε τον υποψήφιο του στο δεύτερο γύρο, πού ήσαν όλα τα… ιστορικά στελέχη, που σπεύδουν να προτάξουν την ενότητα, να βάλουν τροχοπέδη στην εξωφρενική προσπάθεια κάποιων για δήθεν υπέρβαση προς όφελος του αντίπαλου δέους; Πόσο λίγοι ήσαν ώστε να αντιληφθούν το φυσιολογικό, ότι δεν μπορεί ψηφοφόρους που μέχρι χθες τους φλόμωνες για το πόσο «καταστροφικό» είναι το αντίπαλο δέος, αύριο το πρωί να τους πείσεις ότι αξίζει να ψηφίσουν τον υποψήφιό τους.
Ακόμη και μετά τις εκλογές, όταν ο ΔΗΣΥ εξήλθε με πολλαπλά και βαθειά τραύματα, όλοι αυτοί οι εραστές της ενότητας, δεν είχαν την τόλμη να επιδιώξουν να ξεκαθαρίσει το φοβικό προεκλογικό σκηνικό και να αποδοθούν ευθύνες στους πραγματικούς πρωταγωνιστές της καταστροφής. Αντιθέτως, προσπάθησαν να κρύψουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Τώρα πια είναι αργά. Τώρα πια η διάσπαση έχει επέλθει. Οι καπεταναίοι πασχίζουν να δικαιώσουν τη συμπεριφορά τους, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να στείλουν στο εκτελεστικό απόσπασμα εκείνους που θεωρούν ότι κατάστρεψαν τις προσωπικές τους ατζέντες.
Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο πόλεμος δεν διεξάγεται μόνο μεταξύ των καπεταναίων. Εμπλεκόμενοι σε αυτόν είναι και δευτεροκλασάτα και τριτοκλασάτα στελέχη. Ακόμη και απλά μέλη τα οποία δεν έχουν χωνέψει την ήττα.
Η Πινδάρου αναπόφευκτα θα πληρώσει το τίμημα. Η Αννίτα δεν φέρει τη μέγιστη ευθύνη αλλά βρέθηκε στη ηγεσία στη χείριστη στιγμή του κόμματος. Μία επιλογή έχει έτσι ώστε, αν δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή, να έχει ισχυρό όπλο στα χέρια της για να επιβιώσει. Να τολμήσει να συγκρουστεί ευθέως με τους πρωταγωνιστές του κακού παρελθόντος.
Κυρίως, να απομακρύνει μια για πάντα τον ελέφαντα από το δωμάτιο… Να μιλήσει καθαρά και ξάστερα στους Συναγερμικούς. Ελπίζοντας ότι θα αγγίξει την πιο ευαίσθητη κομματική χορδή τους, ώστε η ζημιά να είναι η μικρότερη. Στις Ευρωεκλογές θα έχει δυνατό ψηφοδέλτιο και ίσως επιβιώσει. Ακόμη και η πρωτιά (αν την εξασφαλίσει) όμως, δεν θα είναι αρκετή αν το κόμμα απολέσει σημαντικά ποσοστά. Στις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης όμως…
Αν η Αννίτα δεν ξεφύγει από τους καπεταναίους είναι καταδικασμένη…
