Ήταν φυσικό επακόλουθο ότι το Ιράν θα απαντούσε στο ισραηλινό κτύπημα στη διπλωματική αποστολή της Δαμασκού. Εκείνο που δεν ήταν βέβαιο ήταν εάν θα επέλεγε διαφορετική τακτική από αυτή που ακολουθούσε εδώ και δεκαετίες, χρησιμοποιώντας τις οργανώσεις δορυφόρους του για να κάνουν την «βρώμικη του δουλειά». Η επίθεση του Ιράν κατά του Ισραήλ και η αντίδραση της Ιερουσαλήμ έχει αρκετά τα οποία χρίζουν μιας πιο προσεκτικής ανάγνωσης.
Ξεκινώντας από αυτή καθ’ αυτή την επίθεση, το πρώτο που σημειώνεται ότι αυτή τη φορά το Ιράν επέλεξε να πάει το ίδιο σε απευθείας σύγκρουση. Η επίθεση κατά του Ισραήλ έγινε από το ίδιο το Ιράν (και από βάσεις στο Ιράκ).
Το δεύτερο που πρέπει να σημειωθεί είναι το ορατό δίκτυο δορυφόρων το Ιράν το οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί και να λειτουργήσει ταυτόχρονα με μια ιρανική επίθεση. Παράλληλα με την εκτόξευση πυραύλων και drones από το Ιράν ενεργοποιήθηκαν οι δορυφόροι της Χεζμπολάχ και των Χούθι για να πραγματοποιήσουν τις δικές τους επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Οι στόχοι είναι ένα τρίτο στοιχείο που πρέπει να καταγραφεί. Το Ιράν δεν επιτέθηκε γενικά και αόριστα κατά του ισραηλινού κράτους, δεν έστειλε drones και πυραύλους για να πλήξουν οποιονδήποτε στόχο. Η κατεύθυνση προς την οποία στρεφόταν η επίθεση δείχνει να είχε μια πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Κύριος στόχος της επίθεσης φαίνεται να ήταν η ευαίσθητη αεροπορική βάση «Νεβατίμ» στο νότιο Ισραήλ. Είναι η βάση των υπερσύγχρονων αεροσκαφών F-35, τα οποία θεωρούνται ότι πιο προηγμένο υπάρχει από πλευράς μαχητικών αεροσκαφών. Επικεντρώνοντας την επίθεσή του στη συγκεκριμένη βάση το Ιράν ήθελε να προκαλέσει ένα καθαρά στρατιωτικό πλήγμα κατά του Ισραήλ (κάτι που συμβάλει και στη ρητορική της Τεχεράνης κατά της Ιερουσαλήμ όσον αφορά τον θάνατο αμάχων τη Γάζα).
Πηγαίνοντας τώρα στην άλλη πλευρά, την ισραηλινή υπάρχουν μια σειρά στοιχεία τα οποία πρέπει να ληφθούν υπόψη. Το πρώτο στοιχείο είναι και το πλέον οφθαλμοφανές που ήταν η αντιμετώπιση της επίθεσης, όπου 99% των drones και πυραύλων που εκτοξεύτηκαν από το Ιράν αναχαιτίστηκαν από την ισραηλινή αεράμυνα. Το Ιράν είχε εκτοξεύσει 170 μη επανδρωμένα αεροσκάφη, 30 πυραύλους κρουζ και 120 βαλλιστικούς πυραύλους.
Ο συνολικός όγκος πυρός του Ιράν κατά του Ισραήλ είναι αρκετά σημαντικός και εάν τελικά έφτασαν όλα (drones και πύραυλοι) στον προορισμό τους τότε μόνο γινόταν αντιληπτή η ζημιά που μπορούσε να προκληθεί. Ωστόσο η ισραηλινή αεράμυνα δεν επέτρεψε κάτι ανάλογο να σημειωθεί και φρόντισε να καταστρέψει όλα τα βλήματα και τα drones πριν εισέλθουν στον εναέριο χώρο του Ισραήλ.
Το δεύτερο που πρέπει να σημειωθεί είναι η σημασία που έχει σ’ έναν σύγχρονο πόλεμο η αεράμυνα για χώρες μικρές σε έκταση και οι οποίες μπορεί να κληθούν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους με ισχυρή από αέρος δυνατότητα. Μπορεί στο τέλος το αποτέλεσμα να φαίνεται εύκολο πλην όμως δεν προέκυψε με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά από μια συστηματική οργάνωση που πάει πίσω δεκαετίες. Οργάνωση η οποία αφορά και τον σχεδιασμό αντιμετώπισης μια από αέρος επίθεση σε όλα της τα στάδια .
Μπορεί να έγινε πολύς ντόρος για τα drones που εκτόξευσε το Ιράν και τα οποία χρειάζονταν ώρες για να φτάσουν στον προορισμό τους, αλλά η Τεχεράνη εκτόξευσε και βαλλιστικούς πυραύλους των οποίων ο χρόνος πτήσης είναι κάπου 10 λεπτά. Γι’ αυτού του είδους πύραυλους η ισραηλινή αεράμυνα χρησιμοποίησε το σύστημα Arrow 3 το οποίο μπορεί να αντιμετωπίσει πυραύλους σε μεγάλες αποστάσεις και στην προκειμένη περίπτωση κατάφερε να καταρρίψει τη συντριπτική πλειοψηφία των 120 βαλλιστικών πυραύλων από το Ιράν. Παρ’ όλα ταύτα κάποιοι από τους βαλλιστικούς πύραυλους κατάφερε να πλήξουν τη βάση «Νεβατίμ», χωρίς ωστόσο να προκαλέσει σημαντικές ζημιές. Και χωρίς να επηρεαστούν τα μαχητικά αεροσκάφη τα οποία από την πρώτη στιγμή βρέθηκαν στον αέρα και έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις αναχαίτησης.
Σημαντικό στοιχείο και η εμπλοκή ξένων χωρών στο να αντιμετωπιστεί η ιρανική επίθεση κατά του Ισραήλ. Πέραν από τη δεδομένη εμπλοκή των Αμερικανών και άλλων δυτικών χωρών, ρόλο έπαιξε και η Ιορδανία η οποία δεν έκανε πίσω παρά τις προειδοποιήσεις της Τεχεράνης αλλά προχώρησε σε επιχειρήσεις κατάρριψης όσων βλημάτων ή drones διέρχονταν τον εναέριο της χώρο.
Πέρα από τη σημασία που έχει η αμυντική θωράκιση με τα κατάλληλα μέσα, εξίσου σημαντική είναι η δημιουργία μιας πολιτικής ομπρέλας η οποία θα μπορεί να ανοίξει και να παρέχει προστασία ακόμα και σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης. Και αυτό συνέβη στην περίπτωση της ιρανικής επίθεσης κατά του Ισραήλ. Για όλους μέτρησε περισσότερο η προέλευση της επίθεσης παρά η συμπεριφορά του αμυνόμενου (βλέπε Γάζα).
Η ιρανική επίθεση είναι η μια πτυχή. Η άλλη πτυχή έχει να κάνει με την αμυντική δυνατότητα του κράτους που δέχεται την επίθεση να προστατεύσει τον εαυτό της. Και η αμυντική δυνατότητα είναι σε δύο επίπεδα (όπως είδαμε πιο πάνω). Σε πρώτο επίπεδο είναι το ίδιο το κράτος να δημιουργεί τις απαραίτητες δομές αμυντικής θωράκισης για τον εαυτό του και όχι να βασίζεται αποκλειστικά στην καλή διάθεση άλλων χωρών (μητέρων κ.λπ.). Η στήριξη από άλλες χώρες έρχονται να προσθέσουν και όχι να αναλάβουν τη βασική αμυντική κάλυψη μιας χώρας που δέχεται επίθεση. Και αυτό το ρόλο έπαιξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία, η Γερμανία και η Γαλλία στην περίπτωση της ιρανικής επίθεσης.
Η ιρανική επίθεση κατά του Ισραήλ έχει πολλά να διδάξει σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, ιδιαίτερα χώρες όπως είναι η Κύπρος. Εναπόκειται στους αρμόδιους και όσους επιφορτίζονται αυτό το έργο να καθίσουν κάτω και να μελετήσουν με τη δέουσα προσοχή τα δεδομένα και λάβουν εκείνες τις αποφάσεις που χρειάζεται να ληφθούν. Έχοντας πάντα κατά νουν ότι κανένας δεν θα σπεύσει πρώτος να προστατεύσει τον άλλο εάν ο ίδιος δεν έχει την πρόθεση να αμυνθεί και να προστατεύσει τον εαυτό του.
