Εκτός τόπου και χρόνου, χθες στη Βουλή των Ελλήνων, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, παίρνοντας τη σκυτάλη στο βήμα μετά από τον πρωθυπουργό, ο οποίος μίλησε πολύ και έντονα για την Κύπρο, «που ποτέ δεν θα την αφήσουμε μόνη» και, επίσης, «δεν είναι αποδεκτή λύση δύο κρατών που ζητά η Τουρκία», του επιτέθηκε θυμίζοντάς τον ότι «εμείς (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ) βάλαμε την Κύπρο στην ΕΕ».
Λόγια που μας πάνε πίσω σε εποχές όπου ο λαϊκισμός υπερτερούσε του ορθολογισμού κατά παρασάγγας!
Είναι θλιβερό, αν μη τι άλλο, οι πολιτικοί ηγέτες στην Ελλάδα (όχι όλοι, αλλά ξέρουμε αυτούς που δεν έχουν ούτε γερά πολιτικά θεμέλια, ούτε και βαθιά γνώση της εξωτερικής πολιτικής), να μιλάνε για την Κύπρο χωρίς να ξέρουν καν την πολιτική της γεωγραφία σήμερα, αλλά και το τι γίνεται στην άλλη, υπό κατοχή περιοχή του νησιού.
Νομίζουν πως υπάρχει μόνο στρατός, η ανάπτυξη είναι «πολύ πίσω» και, γενικά, «τη δύναμη και το χρήμα» το έχει μόνο η ελληνοκυπριακή πλευρά.
Κούνια που τους κούναγε…
Ανάρτηση της Ημέρας. Η εισαγωγή από τις χθεσινές Αγιογραφίες, την εξαιρετική στήλη του Μιχάλη Μητσού στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας «Τα Νέα»:
«Η σκηνή έβγαζε μία θλίψη και η παρατήρηση αυτή δεν έχει αντιπολιτευτική χροιά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στέκεται ακριβώς δίπλα στον πρόεδρο της Αιγύπτου, στενό σύμμαχο ως γνωστόν της Ελλάδος και τον ακούει να καλεί τον μεγάλο θριαμβευτή των ημερών, τυπικά συμπρόεδρο της συνόδου, στο βήμα. Ο Ντόναλντ Τραμπ λάμπει ολόκληρος, του τύπου “όλοι ξέρετε ότι άξιζα το Νόμπελ Ειρήνης, αλλά αυτοί οι άχρηστοι γραφειοκράτες το έδωσαν στην Βενεζουελεανή”. Και έχει απέναντί του ανθρώπους που βασικά περιφρονεί, εκτός από τους λίγους “σκληρούς” που θαυμάζει. Αρχίζει να κατονομάζει τις χώρες που εκπροσωπούν, ξεκινώντας από τους προέδρους. Ο Μητσοτάκης στέκεται ακριβώς δίπλα του και περιμένει. Εκείνος εγκωμιάζει τον Ερντογάν, ειρωνεύεται τον Μακρόν, τρολάρει τον αντιπρόσωπο της Νορβηγίας. Ο Μητσοτάκης ελπίζει. Αλλά ο Τραμπ τον προσπερνά με τρεις λέξεις (we have Greece) και αφοσιώνεται στον αγαπημένο του Όρμπαν, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι θα κερδίσει ξανά.
Η αμηχανία του Έλληνα πρωθυπουργού όλο αυτό το διάστημα είναι προφανής. Να σημαίνει αυτό το σνομπάρισμα μια νέα ήττα της χώρας μας, μία απόδειξη ότι δεν παίζει κανέναν ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, ότι είναι ένας κομπάρσος;
Υστερόγραφο: Το να είσαι ρεαλιστής δεν σημαίνει ότι είσαι υποχωρητικός. Και αντιστρόφως το να θέτεις μη ρεαλιστικές απαιτήσεις, όπως να άρει ή Τουρκία το casus belli για να της επιτρέψεις να συμμετάσχει στο Safe, δείχνει ότι δεν υπολογίζεις καλά τις δυνάμεις σου. Τα υπόλοιπα είναι βαρετά μικροκομματικά παιχνίδια.»
Πρόσωπο της Ημέρας. H συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας, Φωτεινή Τσαλίκογλου. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης με καθηγητή τον Ζαν Πιαζέ και ειδικεύτηκε στην Κλινική Ψυχολογία. Είναι συγγραφέας επιστημονικών βιβλίων και δοκιμίων. Μυθιστορήματά της έχουν ανέβει στο θέατρο, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και κυκλοφορούν στην Ευρώπη και την Αμερική.
Το βιβλίο της που προτείνω ενθουσιωδώς είναι το, «Ο Έλληνας ασθενής. Μια ιστορία», εκδόσεις Καστανιώτη. Πάρτε μια γεύση:
«Απρίλιος 1980. Ο Θεόδωρος Κεντρωτάς θέτει τέρμα στη ζωή του σ’ ένα πάρκο της Γενεύης, κοντά στην ατάραχη λίμνη και στις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων.
Απρίλιος 1820. Ένας πρόγονός του, με το ίδιο όνομα, ανασύρει απ’ το χωράφι του σ’ ένα νησί του Αιγαίου μια γυμνόστηθη μαρμάρινη γυναίκα. Την ερωτεύεται έως συντριβής.
Μη με αφήσεις να σε αφήσω. Ίνα τι με εγκατέλειπες;
Η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο έχει κάτι το συγκλονιστικό. Τρέλα, παραλήρημα, πόθος κατοχής, τρόμος εγκατάλειψης σημαδεύουν τη ζωή πέντε γενεών.
Η ιστορία που δεν τελειώνει θα μεταμορφωθεί στα χέρια ενός πεντάχρονου κοριτσιού.
Ο Έλληνας ασθενής συνομιλεί με τη φθορά: Εγώ είμαι αυτό το μάρμαρο, δεν έχω ηλικία. Αυτό που λείπει με κάνει να ζω.
Άλλωστε, το τέλος είναι ένα ψέμα. Να πεθαίνεις είναι να φεύγεις για λίγο.»
*ΥΓ … κι όλα τα ίδια μένουν
