Η παρουσία του συμβόλου του τουρκικού κατοχικού στρατού στον Πενταδάκτυλο σε κανέναν μας σίγουρα δεν αρέσει. Άλλοι εξοργίζονται και άλλοι ενοχλούνται. Ούτε όμως και η εμφανής καταστροφή αυτού του βουνού από την ανεξέλεγκτη λατόμευση δεν μπορεί να μην μας αγγίζει με μια δόση θλίψης. Οι εκάστοτε ψευτοπαλικαρισμοί από την άλλη που εντείνονται το τελευταίο διάστημα και από τις δύο πλευρές είναι μόνο για εντυπώσεις. Οι εθνικιστές ανθούν στον τόπο μας –και στις δυο κοινότητες– κανένας όμως δεν τολμά να κάνει κίνηση για την –απελευθέρωση– του λαού όπως την αντιλαμβάνονται, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τα σημερινά δεδομένα. Η λύση δεν θα έρθει με το μίσος και το μένος, αλλά με την αγάπη, την αλληλεγγύη και τη φιλία μεταξύ των ανθρώπων τούντου τόπου, από όπου κι αν κατάγονται, από όπου κι αν έρχονται. Το ελπιδοφόρο μέλλον ξεκινά από τη βάση των ανθρώπων που δεν θέλουν έχθρες και πόλεμο, αλλά να ζήσουν ειρηνικά. Η πλειοψηφία των πολιτών αυτό έχει ανάγκη στις μέρες μας και όχι τις ακρότητες και τους παλικαρισμούς που μόνο αρνητικές επιπτώσεις φέρνουν. Από το 1974 και πιο πριν ακόμα μέχρι και σήμερα αυτό βλέπουμε να γίνεται. Το μίσος φέρνει μίσος, το οποίο εκμεταλεύονται όσοι θέλουν να επωφεληθούν με κάθε τρόπο από αυτό. Το να συνυπάρχεις και να ζεις ειρηνικά με Τουρκοκύπριους που δεν γνώρισαν άλλη πατρίδα εκτός από την Κύπρο, δεν σημαίνει πως δεν είσαι Έλληνας ή πατριώτης. Στο κάτω κάτω ας μην ξεχνάμε ποιοι «ωραίοι Έλληνες» όπως αυτοαποκαλούνται (Χούντα + ΕΟΚΑ Β) συνεργάστηκαν τότε με Τούρκους και Άγγλους, για να είναι όλα προδομένα και να μην υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση κατά την εισβολή. Εμείς ως Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να δούμε τα σημερινά δεδομένα και να καταλήξουμε τι θέλουμε τελικά. Θέλουμε εκδίκηση, πόλεμο, διχοτόμηση, απελευθέρωση, επανένωση ή ειρήνη; Νομίζω όλοι μας θέλουμε να αφήσουμε στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας ένα πιο ασφαλισμένο μέλλον όπου θα ευημερεί η ειρήνη, η πρόοδος, η δικαιοσύνη, η ισονομία, η ισοπολιτεία, ακόμα και η συνανάπτυξη Τ/κ και Ε/κ σε ένα ενωμένο κράτος, όπως κι αν ονομάζεται αυτό τελικά. Από εκεί και πέρα με το να συμπεριφέρεται ως ήρωας ο κάθε ένας (που δικαιολογημένα αισθάνεται αυτή την πικρία για την κλοπή της περιουσίας του, αλλά και για τους νεκρούς που άφησε πίσω ο πόλεμος) μόνο ζημιά κάνει ως προς την ορθή κατεύθυνση προς την πραγματική ανεξαρτησία και την ειρήνη. Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα με την τουρκική σημαία και τον δεκαεξάχρονο νεαρό όπου η τουρκική κυβέρνηση με θεατρινισμούς και πολιτικά τερτίπια, βγήκαν στο τέλος «αδικημένοι» και θιγμένοι. Εξάλλου, η πολιτεία είναι αυτή που ευθύνεται κατά το πλείστον για όλη αυτή την έχθρα που καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες, διότι τους συμφέρει, όπως συμφέρει και σε κάποια δεξιά και ακροδεξιά κόμματα και μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Τα διλήμματα τελικά στηρίζονται στην αντίληψη και προσέγγιση που φέρει ο κάθε πολίτης της νήσου Κύπρος, που επιβάλλεται να προσπεραστούν για να κτίσουμε μαζί ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον για τις νέες γενεές, σε ένα σύγχρονο και προοδευτικό κράτος χωρίς εθνικισμό, ρατσισμό και ψευδοπατριωτισμούς. Τα σύμβολα του μίσους και του εθνικισμού ας αντικατασταθούν με τα σύμβολα της ειρήνης και της ελπίδας. Η αντικατάσταση αυτή δεν θα έρθει από κανένα πολιτικό και κανένα θρησκευτικό εκπρόσωπο, αλλά από τον απλό κυπριακό λαό που δεινοπαθεί μέχρι σήμερα από την κακία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
