Είμαστε διαχρονικά ένας λαός της υπερβολής και της έλλειψης μέτρου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Είτε αυτό αφορά την πολιτική ζωή, είτε αυτό αφορά την καθημερινότητα μας. Είμαστε λαός που θέλουμε να θεωρούμαστε έξυπνοι και ανοικτομάτηδες και το καυχιόμαστε κιόλας. Διότι, δεν είμαστε δα και τίποτε χαζά ανθρωπάκια που μπορεί ο καθένας να μας πάρει στο δούλεμα, να μας «κλέψει» ή να μας ξεγελάσει… Είμαστε όμως, ταυτόχρονα και ένας λαός που έχει την κουτοπονηριά στο αίμα του. Ένας λαός που έχει αναγάγει το ρουσφέτι σε επιστήμη και που θεωρεί πως οι νόμοι υπάρχουν και πρέπει να εφαρμόζονται αλλά μόνο για τους άλλους. Όχι για εμάς. Όταν έχει να κάνει με εμάς, ενεργοποιούνται άλλου είδους συνειδησιακά κριτήρια και αντανακλαστικά. Το «ΕΓΩ», στο οποίο συμπυκνώνονται φυσικά και όλα τα άτομα του περιβάλλοντος του καθενός, είναι πάντα υπεράνω και δικαιούται να λοξοδρομεί… Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και έχει ριζωθεί στην κοινωνία μας, μια κουλτούρα εφησυχασμού και ωχαδελφισμού. Μια νοοτροπία του «κρύψε να περάσουμε». Διότι, τη στιγμή που για όλα μας φταίει το Κράτος και η Πολιτεία (από τις παρελάσεις που δεν έγιναν μέχρι τον κακό μας τον καιρό), την ίδια στιγμή έχουμε απαιτήσεις από αυτό το Κράτος να γίνει ο τροφοδότης μας. Όχι όμως συλλογικά μέσα από νομοθεσίες, κανόνες και μεταρρυθμίσεις που θα σπρώξουν ολόκληρη την κοινωνία προς τα εμπρός και που θα στοχεύουν σε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής για όλους μας, αλλά ατομικά. Ο καθένας μας ως άτομο επιδιώκει και αγωνίζεται με όλα τα μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα, ηθικά ή ανήθικα, για να εισπράξει το δικό του όφελος από το Κράτος. Το οποίο Κράτος, θεωρεί διαχρονικά ότι του οφείλει. Του χρωστά η κυβέρνηση, του χρωστά το κόμμα του, του χρωστούν οι πολιτικοί. Και οι οποίοι όλοι αυτοί βέβαια με τη σειρά τους, ευχαρίστως αποδέχονται να παίξουν αυτό τον ρόλο γιατί τους εξυπηρετεί…
Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο καθένας ατομικά μπορεί να βρίζει και να διαολοστέλνει τον κάθε φορέα εξουσίας, όμως αποφεύγει να δράσει συλλογικά ασκώντας πιέσεις μέσω διαμαρτυρίας.
Ζούμε πλέον μια καθημερινότητα που δεν μπορεί να μας ανεχτεί και να την ανεχτούμε. Το ευρύτερο κοινωνικοπολιτικό σύστημα της χώρας έχει πτωχεύσει εδώ και αρκετό καιρό. Ούτε οι περιοδείες των πολιτικών αρχηγών στις διάφορες κοινωνικές και οικονομικές ομάδες μπορούν να ανατρέψουν αυτά τα δεδομένα, ούτε τα όποια επικοινωνιακά τεχνάσματα των πολιτικών και οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας. Κυρίως, όμως, απαιτείται εκσυγχρονισμός του κράτους και των θεσμών. Το ένα θα φέρει το άλλο. Αυτή τη στιγμή έχουν όλοι ενώπιον τους μια μεγάλη πρόκληση. Τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται να γίνουν. Μεταρρύθμιση στον τομέα της δικαιοσύνης, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στη Δημόσια Υπηρεσία. Μεταρρύθμιση όμως και στα μυαλά μας και στο πολιτικό σύστημα της χώρας. Και για να το πετύχουμε αυτό, απαιτείται υπέρβαση από όλους και κυρίως αλλαγή νοοτροπίας και αντιλήψεων…
