«Είπα από μέσα μου, πω πω ρε φίλε, τι έχουμε κάνει. Η Κύπρος τι έχει πετύχει». Λόγια απλά. Από ένα νέο παιδί, που μέσα σε μερικές μέρες, έκανε τη μικρή αλλά λατρεμένη μας πατρίδα να λάμπει. Πρωταθλητής Ευρώπης, με ένα χρυσό μετάλλιο, ένα αργυρό και δύο χάλκινα. Τι ειρωνεία αλήθεια. Την ώρα που πολιτικοί, εισαγγελείς, αξιωματούχοι και λοιποί πληρώνονται με χρυσάφι αλλά βυθίζουν την Κύπρο μας ολοένα και σε πιο βαθύ σκοτάδι, ένας νέος παλεύει με νύχια και με δόντια να εξασφαλίσει ένα απλό χρυσό μετάλλιο. Αρκετό, όμως, να σκορπίσει απέραντο φως σε αυτή τη δύσμοιρη πατρίδα. Κρατώντας αναμμένη τη φλόγα της ελπίδας…
Ο λόγος, βεβαίως, για τον Μάριο Γεωργίου. Τον πρωταθλητή Ευρώπης στην ενόργανη γυμναστική, που εξασφάλισε παράλληλα και τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Με ρεαλιστικό πια στόχο, τη διεκδίκηση κι ενός ολυμπιακού μεταλλίου.
Συνειδητά η στήλη επέλεξε να ξεφύγει από τα συνήθη τετριμμένα θέματα τα οποία απασχολούν την κυπριακή επικαιρότητα. Είναι και που εισήλθαμε στη Μεγάλη Βδομάδα. Είναι και που κουραστήκαμε να οργιζόμαστε από τη σαθρότητα που κυριαρχεί σε αυτό το νησί. Είναι, όμως, πριν και πάνω απ’ όλα, το ότι ήρθε η αύρα αυτού του νεαρού αγωνιστή να μας προσφέρει έστω κι ένα ψήγμα αισιοδοξίας και περηφάνιας.
Από τη μια το σκότος. Και η απελπισία. Ενός κράτους βαθειά πνιγμένου στην αμέλεια, την ανεπάρκεια και την ανικανότητα. Που αρνείται να κοιτάξει μπροστά. Που αρνείται να εκσυγχρονιστεί. Που αρνείται ακόμη και να βοηθήσει κάθε ταλαντούχο νέο να ανοίξει τα φτερά του. Να πετάξει όσο γίνεται πιο μακριά και να υλοποιήσει τα όνειρά του.
Από την άλλη το φως. Και η ελπίδα. Από ένα νέο παιδί. Που ξεπετάγεται από την Κύπρο της ασυδοσίας, των σκανδάλων και της ντροπής. Που αφήνει πίσω την μπόχα την οποία οι τυχάρπαστοι πολιτικάντηδες προκαλούν με τις ανίερες συμπεριφορές τους. Που αφήνει πίσω του το σαθρό σκηνικό το οποίο συνθέτουν ένα σωρό ανθρωπάκια. Εκείνοι, που στο μυαλό τους κυριαρχεί μόνο η επιδίωξη του χρήματος, του εύκολου κέρδους, η με κάθε τρόπο οικονομική ισχυροποίηση.
Από τη μια, η οργή την οποία προκαλούν συμπεριφορές άδικες. Η απόγνωση του να βλέπεις ένα ολάκερο σύστημα να κυνηγά εκείνους, που πασχίζουν νυχθημερόν να καθαρίσουν τον στάβλο του Αυγεία. Από τη μια, η σάρα και η μάρα και το κακό συναπάντημα. Που διασύρουν την Κύπρο μας σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Για πράξεις επαίσχυντες, αποσκοπούσες σε ίδιον όφελος.
Από την άλλη, ένα νέο παιδί (μαζί του και τα υπόλοιπα μέλη της κυπριακής ομάδας, που κατέκτησε την όγδοη θέση στην Ευρώπη στο ομαδικό και εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς) που δείχνει ποιο μπορεί και πρέπει να είναι το μέλλον αυτού του τόπου.
Ο Μάριος Γεωργίου πέρασε από ένα σοβαρό τραυματισμό, που τον άφησε σχεδόν δύο χρόνια εκτός. Επέστρεψε όμως. «Όταν είσαι αθλητής πρέπει να είσαι και μαχητής. Χωρίς να παλέψεις, δεν κερδίζεις τίποτα. Αν δεν ρισκάρεις, δεν κάνεις τίποτα» ανέφερε ο ίδιος σε δηλώσεις του στον «Φ» μετά τον άθλο του.
Αυτό ισχύει για όλους, σε κάθε πτυχή της ζωής. Όχι μόνο για τους αθλητές Μάριε μου. Αυτός είναι ο φωτεινός φάρος για τη ζωή όλων μας. Αυτός έπρεπε να ήταν δηλαδή. Διότι, δυστυχώς, εκείνοι από τους οποίους προσδοκούμε να πορευτούν ακολουθώντας το φως αυτού του φάρου, δεν το κάνουν. Όλοι αυτοί οι οποίοι κρατάνε μικρή ή μεγάλη εξουσία στα χέρια τους και αποφασίζουν για τις τύχες αυτού του τόπου, έχει χρόνια που έπαψαν να είναι μαχητές. Έπαψαν να παλεύουν. Έπαψαν να ρισκάρουν. Απλώς, βολεύονται στα αξιώματα, στους παχυλούς μισθούς, τις πολλαπλές συντάξεις. Το αποτέλεσμα εξόφθαλμο. Η μικρή αλλά τόσο λατρεμένη πατρίδα μας διολισθαίνει ακατάπαυστα… Κι εμείς, παθητικά αναμένουμε πότε θα ξεπροβάλλει κάποιος Μάριος Γεωργίου για να συντηρήσει τη φλόγα της ελπίδας αναμμένη…
ΕΣΠΕΥΣΑΝ ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ 82ΧΡΟΝΟ
Είπαμε Μεγάλη Βδομάδα που είναι να αγιάσουμε αλλά δεν μας αφήνουν. Έσπευσαν χθες από το Προεδρικό να διαφημίσουν ότι ο Πρόεδρος υπέγραψε προεδρική χάρη για τον 82χρονο καταδικασθέντα. Άλλο ένα επικοινωνιακό κολπάκι. Διότι η ουσία έγκειται στο ότι εδώ και 54 μέρες από την ημέρα της καταδίκης του σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση, η υπογραφή του Προέδρου ήταν άνευ αντικρίσματος. Δεν συμφωνούσε ο Γενικός Εισαγγελέας. Και ο Πρόεδρος αδυνατούσε να τον πείσει. Χθες, είναι η υπογραφή του Γ.Ε. που μέτρησε για να δοθεί προεδρική χάρις. Άρα, το Προεδρικό καλύτερα να προβληματισθεί γιατί επί 54 μέρες δεν διέθετε την ικανότητα να πείσει τον Γ.Ε. Κι αυτός ανέμενε την απόφαση του Ανωτάτου στην έφεση του 82χρονου πριν συνηγορήσει στην προεδρική χάρη. Μπας και τσαντιστούν οι δικαστές. Είναι και που τους έχει ανάγκη τώρα βλέπετε…
