Με την εμφάνιση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουμε αποκτήσει οι πάντες βήμα για να εκφράζουμε την άποψη μας. Κι είναι αυτό δημοκρατικό. Εκτός από την άποψη μας όμως, εκφράζουμε τα πάντα, βρισιές, κατάρες, χαρακτηρισμούς, διασπορά ψιθύρων και λάσπης, διασύρουμε ανθρώπους εκθέτοντας τους στην αρένα με τα λιοντάρια του σύγχρονου Κολοσσαίου. Είναι άραγε αυτό αναπόφευκτο, είναι με άλλα λόγια μια παράπλευρη απώλεια της δήθεν δημοκρατίας; Προφανώς όχι. Όσο κι αν είναι με τέτοιο τρόπο δομημένα τα μέσα αυτά ώστε να είναι δύσκολο να μπει φραγμός (κάτι που στην καθολική του μορφή είναι δείγμα απολυταρχισμού) ο καθένας από μόνος του μπορεί να θέσει όρια. Τα όρια που θέτει και στην προσωπική πραγματικότητα του, στις σχέσεις του και στις συνδιαλλαγές του. Στο τι ανέχεται, στο τι επιτρέπει και αποτρέπει, στο τι προσπαθεί να διορθώσει.
Στην πραγματική ζωή ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, φανταζόμαστε, πως δεν θα ανεχόταν να αποκαλεί κάποιος μία γυναίκα «καριόλα». Για οποιονδήποτε λόγο κι αν λεγόταν ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Στην πραγματική ζωή, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δίπλα του, τον φανταζόμαστε -άτεγκτος ως είναι, προστάτης της τάξης, της ηθικής και της νομιμότητας- να παρεμβαίνει για να ανακαλέσει τον άλλο σε τάξη. Στον κόσμο των social media όμως ο καθένας μπορεί να επικαλείται ως άλλοθι τον αχανή και άναρχο κόσμο των μέσων αυτών, ακόμα και τη δημοκρατία. «Δεν έπεσε στην αντίληψη μου» ή «Δεν μπορώ να ελέγξω τι αναρτά ο καθένας».
Κι όντως δεν μπορεί. Μπορεί όμως με την στάση του να περιορίσει την τόση αγένεια, την τόση ανθρωποφαγία, τον σεξισμό, τον εκχυδαϊσμό που τείνει πλέον να γίνει «κουλτούρα». Ο καθένας οφείλει να καθορίσει τα όρια του. Όταν ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης επιτρέπει να χρησιμοποιείται το όνομα του, ο θεσμός που αντιπροσωπεύει και η φωτογραφία του από ένα μέσο, το οποίο δεν μπορεί να ελέγξει, προφανώς και έχει ευθύνη. Το να διαχωρίσει τη θέση του, δεν είναι προσπάθεια φίμωσης, αλλά ο ίδιος θέτει το όριο. Το όριο που θα έθετε και στη ζωή του. Μόνο έτσι περιορίζεται η τοξικότητα που έχει πλημμυρίσει τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αντίθετα, η ανοχή, με την επίκληση της ελευθερίας και της δημοκρατικότητας, μόνο ζημιά κάνει στη δημοκρατία που εκχυδαΐζεται. Δεν μπορεί ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης να θεωρεί παράνομη τη δημοσιοποίηση συνομιλίων, αλλά να μην ενοχλείται από τη χρήση του ονόματος και της φωτογραφίας του από ένα μέσο που δεν έχει, λέει, σχέση μαζί του και άρα δεν έχει ευθύνη για το τι αναρτάται εκεί.
