Δεν είναι πρέπον και δόκιμο σε μια εφημερίδα όπως ο «Φιλελεύθερος», αλλιώς ο τίτλος της σημερινής στήλης θα έπρεπε να ήταν: Ξικλατσιάρετε, νάκκο. Και οι μεν και οι δε. Για τους μεν, αντιλαμβάνομαι ότι ο ενορχηστρωμένος ολοφυρμός για τη «λάσπη» που δέχεται ο εκλεκτός σας είναι το νέο επικοινωνιακό εφεύρημα, ο νέος προεκλογικός τακτικισμός, βοηθά και στο αφήγημα του «αντισυστημικού» που όλο το… σύστημα θέλει, δήθεν, να κατασπαράξει, όμως δεν θα μας τρελάνετε κιόλας. Ακόμα και ο Χρύσης Παντελίδης που έγραφε δημόσια στα σόσιαλ για την… άρρωστη (παραφράζοντας το «άριστη»!) που διόρισε Επίτροπο ο Αναστασιάδης, ανησυχεί για τη «λάσπη» και το «χαμηλό επίπεδο» του προεκλογικού. Το έχει πει σε μια ομιλία του και ο Νικόλας Παπαδόπουλος της Στράκκας, των διασυνδέσεων και του γνωστού «πρώην» δικηγορικού -απ’ τα γραφεία του οποίου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΔΗΚΟ και στη σελίδα του οποίου, με την ιδιότητα (και) του προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος (!), φιγούραρε ως συνεργάτης για αρκετό καιρό μετά, μέχρι που πιάστηκε με τη γίδα στην πλάτη: «το κατεστημένο δεν θέλει να εκλεγεί ο Χριστοδουλίδης, αυτό θα τους χαλάσει τα σχέδια, γι’ αυτό και θα δεχθούμε λάσπη…».

Αφήνουμε τη «λάσπη» (δεν τον είπανε δα και εξαγορασμένο δημοσιογράφο) και πιάνουμε το «κατεστημένο». Κάποια στιγμή δεν θα πρέπει να ονοματίσουμε, επιτέλους, αυτό το «κατεστημένο», ώστε να ξέρουμε τι μας γίνεται; Είναι άλλο από το «βαθύ κράτος» του Υπουργείου Εξωτερικών; Είναι άλλο από εκείνον που άναψε στον Νίκο Χριστοδουλίδη το πράσινο φως, για να διεκδικήσει την προεδρία; Το μιντιακό και επιχειρηματικό κατεστημένο, ποιοι το εκφράζουν και σε ποια όχθη βρίσκονται; Το εκκλησιαστικό; Αλλά όταν απευθύνεσαι στους καφενέδες, λες και κουβέντες του καφενέ. Ξέροντας πως, αβίαστα, αβάδιστα, αβασάνιστα (όπως έγραφαν παλιά οι ροζ αγγελίες για να πέσει, ένεκα της προνομιακής θέσης του «α» και του «β» στην αλφαβητική σειρά, πρώτα εκεί το μάτι του τεμπέλη αναγνώστη) έτσι στήνεις κερκίδα. Και όντως. Αλλά, επαναλαμβάνω, δεν θα μας τρελάνετε όλους. Για τους δε, τώρα: Αντιλαμβάνεστε, θέλω να πιστεύω, ότι από ένα σημείο και μετά γυρνάει μπούμερανγκ η… στρατηγική (!), σωστά; Άπειρος -αν θεωρήσουμε ότι είναι άπειρος- ήταν και ο Γιώργος Βασιλείου. Και αποδείχτηκε, με τα στραβά και τα ανάποδά της, μια από τις καλύτερες διακυβερνήσεις. Έμπειρος ήταν και ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά στην εβδομάδα του έβαλαν (τάχαμου) το πιστόλι στο κρόταφο οι «φίλοι» του (όχι οι Ρώσοι και οι Σαουδάραβες που εξυπηρετούσε, οι άλλοι), τα εχέγγυα που μας πλάσαρε για να τον ψηφίσουμε. Άρα; Τον αναγιώνατε με την προοπτική να είναι το πουλέν σας, μέχρι που σήκωσε σόλο μπαϊράκι και ξαφνικά, ο διπλωμάτης / Κυβερνητικός Εκπρόσωπος / Υπουργός των Εξωτερικών, έγινε «άπειρος», «άβουλος», «χωρίς θέσεις». Γι’ αυτό και επιδιώξατε πολλά ντιμπέιτ, για να σκάσει υποτίθεται η φούσκα. Ε; Έσκασε;

Οι υπόλοιποι, να χαρείτε, σταματάτε να παριστάνετε τις μοιρολογίστρες για το «χαμηλό επίπεδο» και για τις… θέσεις που θέλετε να ακούσετε, ενώ έχετε προαποφασισμένο τι θα πράξετε στην κάλπη εδώ και μια πενταετία – τουλάχιστον. Ο τόπος έχει διέλθει από καταστάσεις που τα σημερινά μοιάζουν με παιδικό πάρτι. Ο τόπος διήλθε μέσα από γιαουρτώματα επιτελείων και από συνταγές με ψυχοφάρμακα, διήλθε μέσα από χαλκευμένα έγγραφα και δημοσιογράφους που απευθύνονταν σε υποψήφιο πρόεδρο λέγοντάς του: «Ένας μόνο δρόμος σας μένει: η φυγή ή η αυτοκτονία»! Ο τόπος διήλθε μέσα από περιρρέουσες ατμόσφαιρες, από αισχρότητες και υπονοούμενα που αφορούσαν τη σεξουαλικότητα και τη πατρότητα παιδιών… Γι αυτό, κάντε μας τη χάρη. Και σταματήστε να διυλίζετε τον κώνωπα, την ώρα που καταπίνετε, αφ’ υψηλού, την κάμηλον.

Ελεύθερα, 23.10.202.