Από μόνοι φανήκαμε ανάξιοι για να ξεπεράσουμε τις αχρείες συμπεριφορές μας… και να επαναφέρουμε την κανονικότητα.
Χρειάστηκε κάτι χειρότερο, ένας πόλεμος, για να επιβεβαιώσει πόσο μικροί είμαστε και πόσο αφελείς και ν’ αναδείξει αξίες που μένουν ανεκτίμητες στον βωμό της μικροπολιτικής και της άγνοιας.
Ένας διακρατικός μεν πόλεμος με αρνητικές όμως επιπτώσεις για τους λαούς σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και οι καιροσκόποι πάντα καραδοκούν να επωφεληθούν στο έπακρον από την κατάσταση, όπως και στην προηγούμενη καθώς και στην επόμενη.
Οι ασύλληπτες οικονομικές επιπτώσεις από τη σκοτεινή υγειονομική κρίση, προφανώς θα μετακυλίσουν στην παρούσα και τα πνεύματα θα ηρεμήσουν από την αποδέσμευση κάθε ευθύνης….
Κι ενώ ολόκληρος ο πλανήτης ζει με τον τρόμο ενός οικονομικού κραχ και τον φόβο μιας γενικευμένης σύρραξης ή και πυρηνικής απειλής με ό,τι αυτή συνεπάγεται για το μέλλον του, στην Κύπρο ακόμη ασχολούμαστε με τα «Test to Stay», τα εμβόλια και τα περιοριστικά μέτρα.
Τώρα που τα πνεύματα έχουν κάπως καταλαγιάσει και ο διχασμός υποχωρεί -όσο υποχωρεί, γιατί κατά που φαίνεται όλο και κάτι θα εμφανίζεται κάθε φορά για να διχάζει την κοινή γνώμη… -ας θυμηθούμε μερικά από τα παράδοξα που βιώσαμε αυτή τη διετία.
Θυμάστε τι φόβο τραβήξαμε στο να μην αγγίζουμε πουθενά, γιατί ο δαίμονας θα μας έπαιρνε και θα μας σήκωνε. Από την τρομάρα μας ούτε πάνω μας δεν αγγίζαμε. Αλλάζαμε γάντια σαν τα πουκάμισα… κι από το πολύ πλύσιμο με αντισηπτικό τσουρουφλίζαμε τα χέρια μας. Τελικά, μας έδωσαν καμία εξήγηση; Όχι βέβαια. Το επιχείρημά τους ήταν οι επιστημονικές μελέτες, αυτές που καταρρίφθηκαν στο πι και φι. Και η συγγνώμη αντικαταστάθηκε με εκείνο το, «ήταν αρχή, άγνωστος ιός, δεν γνωρίζαμε, εμείς εν τζιαι…».
Θυμάστε ποιο ήταν το πρώτο διχαστικό εγχείρημα; Τότε που διαχώρισαν τον κόσμο ανά επαρχία. Που απέκοψαν την πρόσβαση Λεμεσιανών και Πάφιων προς τις υπόλοιπες επαρχίες.
Η «ξεροκεφαλιά» των κατοίκων, όπως την αποκάλεσαν λίγο-πολύ, από τις δύο επαρχίες οδήγησε στην ανεξέλεγκτη διάδοση του μιάσματος, με αποτέλεσμα την απομόνωσή τους ως νέες Σπιναλόγκες. Και οι υπόλοιποι να τους βλέπουν με το μισό τους… Στην Πάφο, μάλιστα, το συγκεκριμένο διάστημα τα ποσοστά σε αναλογία πληθυσμού ήταν τα χαμηλότερα από κάθε άλλη επαρχία. Παρά την κατακραυγή, φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Τι άλλο να πρωτοθυμηθούμε; Την απαγόρευση μουσικής, το λίκνισμα, το ψέκασμα στους 40+ βαθμούς Κελσίου, τα λεπτά συνεύρεσης και τόσα άλλα… Για τα παράλογα διατάγματα με τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά και τη σωρεία διευκρινίσεων που ακολουθούσε κάθε διάταγμα, δεν μας παίρνει ο χώρος.
Οι πολιτικο-επιστημονικές αμπελοφιλοσοφίες έπαιρναν και έδιναν, χωρίς όμως λογική εξήγηση. Κόντρα σε κάθε λογής ψυχοσωματική υγεία, οικονομία, δικαιώματα, ο λόγος περί αναλογικότητας έδινε και έπαιρνε όπως και όπου βόλευε χωρίς διαφάνεια.
Όλα τα χάβαμε και το μήνυμα ελήφθη. Το τεστ είχε τεράστια επιτυχία και αφού πέτυχε, αλίμονο για τη συνέχεια που έπεται.
Όλη αυτή η δοκιμασία λοιπόν, ήταν απλά ένα πείραμα, ένα τεστ αντοχής του μεγέθους της ανοχής που διαθέτουμε.
