Η μεγαλύτερη αποτυχία στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, είναι ότι το 1964 παρά την οργανωμένη Τουρκοανταρσία η Κυπριακή Δημοκρατία ως μέλος του ΟΗΕ, διασώθηκε και συνέχισε να τυγχάνει αναγνώρισης. Έτσι, χρόνια μετά υπό την ιδιότητα του αναγνωρισμένου και κυρίαρχου Κράτους, ολόκληρη η νήσος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως χώρα πλήρες μέλος.
Το πολυτιμότερο και αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα μας ως Κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιπροσωπεύεται από τα Συνταγματικά Όργανα με πρώτο τον Πρόεδρο, δεν το αναγνωρίζει σταθερά και αμετακίνητα η Τουρκία. Τούτο όχι τυχαία, γιατί σκοπός της πάντοτε συνεχίζει να είναι, πώς να καταστεί η ίδια κυρίαρχη σε σχέση και σε βάρος ολόκληρης της επικράτειας.
Η σημασία που έχει για τις εξωτερικές σχέσεις και κύρος αλλά και για την εσωτερική διακυβέρνηση οι πρωτοβουλίες, εμφάνιση και προσπάθειες του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας για να προσδώσει στην χώρα μας, αυτό που έχει να διεκδικήσει (μια δίκαιη και τώρα τακτική λύση), είναι εξαιρετικής σημασίας ώστε να επιφέρει κάθαρση στα όσα τα τελευταία χρόνια, με διάφορες απαράδεκτες ενέργειες διαπλοκής και διαφθοράς, καταφέραμε να «εξαφανίσουμε», το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας μας προς τα έξω, αλλά και σε σχέση με το καθήκον για εφαρμογή Κράτος Δικαίου με χρηστή διοίκηση.
Ήδη με αναφορά στις δύο διαδοχικές (για να μη αναφέρω και άλλες) πολύ πρόσφατες επισκέψεις του Γερμανού και αντίστοιχα του Ιταλού Προέδρου, σε συνδυασμό με την έγκαιρη ιδέα για ενίσχυση των Παλαιστινίων δια θαλάσσης, μέσω Κύπρου, διαφοροποίησαν μερικώς, σε συνδυασμό μάλιστα και με την βελτιωμένη κατάσταση της οικονομίας μας, την όλη εικόνα της χώρας μας. Οι δυσκολίες πολλές. Απαιτούνται από όλους και άλλες προσπάθειες, νέες ιδέες και βελτιώσεις αντί των συνεχών κομματικών επικρίσεων που ενίοτε παρέχουν επιχειρήματα στους εχθρούς και φίλους μας!
Η όποια προσπάθεια πλήρους αποκατάστασης του κύρους μας, ουσιαστικά δέχεται κτυπήματα με τις εσωτερικές αυστηρές και αδιάκοπες, μονόπλευρες κομματικές κριτικές ή επικρίσεις (ίσως και λόγω επικείμενων εκλογών) αν όχι επιθέσεις κατά τις θέσεις και δράση της Κυβέρνησης με επίκληση μάλιστα την δίκαιη «απογοήτευση» του λαού περί των κυβερνητικών αντιλήψεων και δραστηριοτήτων.
Οι δυσκολίες που αφορούν ένα υπό κατοχή μάλιστα Κράτος, πρέπει να αντιμετωπίζονται συλλογικά και ομόψυχα χάριν της σωτηρίας του τόπου.
Το ότι υπήρξαν όμως λάθη, καθυστερήσεις, αποτυχίες και μη εκπλήρωση όλων των υποσχεθέντων ακριβόχρονα ή καθόλου δεν μπορεί να είναι μέθοδος εσωτερικής υπόσκαψης. Υπήρξαν επιλογές εσφαλμένες αλλά υπήρξαν και δράσεις, ιδέες και πρωτοβουλίες εξαίρετες όπως των κ.κ. υπουργών Εσωτερικών, Εργασίας και Εμπορίου (ενδεικτική αναφορά στους Υπουργούς) που δεν είχαμε προγενέστερα. Πρωτοβουλίες που απαιτούν προετοιμασία, συγκεκριμένη διαπραγμάτευση και πειστικότητα. Ήδη έχουμε τη νέα φάση με την εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Καλύτερα θα ήταν να επετύγχανε και η προσπάθεια για άμεση ανάμειξη προσωπικότητας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τουλάχιστον επικρατεί νέα αντίληψη που ενισχύει την πίστη μας ότι, όντως οφείλουμε συνεχώς να συντελέσουμε αποφασιστικά και θετικά ο κάθε απλός-κομματικός ή μη πολίτης στο κύρος και στις δράσεις του Κράτους μας. Κράτος που γίνεται και πάλι αξιόπιστο και αξιοσέβαστο και γιατί όχι, διεκδικητικό.
Σ’ αυτό το ισοζύγιο πρέπει η κριτική κατά του Προέδρου, απαραίτητη και δημιουργική, να είναι συνεχής μεν καλόπιστη όμως και όχι να αποβλέπει σε μικροκομματικούς στόχους. Πρέπει να είναι αυστηρότατη αλλά όχι υποτιμητική του αξιώματος του ίδιου Προέδρου, που μ’ αυτόν η Κυπριακή Δημοκρατία εκπροσωπείται και διεκδικεί λόγο, στο διεθνές γίγνεσθαι αλλά και κύρια για την δίκαιη επίλυση του Κυπριακού, όπου η ενότητα είναι απαραίτητη.
*Δικηγόρος – Πρώην Βουλευτής
