“Στο τέλος της μέρας, όταν όλα σωπαίνουν, μένουμε εμείς και η συνείδησή μας. Και είναι βαρύ πράγμα η συνείδηση. Όσο περισσότερη από δαύτη διαθέτει κανείς, τόσο μεγαλύτερο βάρος κουβαλάει στο στομάχι και τους ώμους του.”
Κοντεύει Πάσχα κατά την απόδοση του, η μετάβαση από την βίωση των παθών του Θεανθρώπου στην Ανάσταση.
Είτε πιστεύεις, είτε όχι η μετάβαση από τα καθημερινά πάθη και δυσκολίες στην Ανάσταση ( κυρίως της ψυχής) είναι ο πόθος του κάθε ανθρώπου συνειδητά και ασυνείδητα.
Τι είναι όμως αυτή η πολυπόθητη Ανάσταση; Μα τίποτα άλλο από την μετάβαση στην αθωότητα της ψυχής μας , στην καθαρότητα ως μιας λευκής κόλας χαρτί , έτσι όπως ήρθαμε και στον κόσμο δηλαδή.
Το να προσέλθουμε όμως σε αυτή τη μετάβαση εμπεριέχει τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση σε μια κοινωνία που δυστυχώς δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια για να διατηρήσουμε την παιδική μας αθωότητα.
Μεγαλώνουμε ρυθμισμένοι να και πρέπει !! Και μέσα σε όλα αυτά τα Να και πρέπει χάνουμε την ουσία του είμαι συνήθως για το φαίνεσθαι. Ξεχνάμε πως στο τέλος της ημέρας όταν όλα σωπαίνουν παραμένουμε εμείς και η συνείδηση μας , η οποία είτε μας αφήνει να κοιμηθούμε με γαλήνη είτε μας κτυπά τον κώδωνα για να αλλάξουμε ρότα.
Ξεκινάμε την ζωή ακατάλληλα προετοιμασμένοι για τα εμπόδια τα οποία θα αντιμετωπίσουμε, καλούμαστε να παραμείνουμε άνθρωποι , ευσυνείδητοι και ευαίσθητοι σε ένα κόσμο που καθημερινά μας δείχνει το σκληρό και απάνθρωπο του πρόσωπο. Ανταγωνισμός, εγωπάθεια και εσωστρέφεια οι νέες λέξεις που έχουν γίνει η μόδα της εποχής.
Το μήνυμα της μετάβασης λοιπόν είναι πάντα επίκαιρο! Διαχρονικό και αναλλοίωτο στους αιώνες όσο και εάν εξελιχθεί η ανθρωπότητα και η νοημοσύνη φυσική και τεχνητή. Γιατί η εξέλιξη των εξωτερικών ερεθισμάτων κάθε ανθρώπου θα έπρεπε να συνταυτίζεται και με την εσωτερική εξέλιξη σε ένα βαθύτερο επίπεδο , που δυστυχώς οφείλω να ομολογήσω πως παραμένουμε για χρόνια ανεξεταστέοι.
Θα πρέπει στον καθημερινό μας αγώνα προς την πολυπόθητη μετάβαση να αποτινάξουμε τις λέξεις μόδα της εποχής και να έχουμε κύρια έγνοια για σύμπνοια και συμπόρευση, να ξεφύγουμε από το καλούπι που με τόση μαεστρία μας έχει εφαρμόσει το κοινωνικό γίγνεσθαι και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε στον πληθυντικό αριθμό.
Με λίγα λόγια να ακούμε εκείνο το αόρατο ανθρωπάκι που μας κρούει τον κώδωνα κάθε βράδυ πριν να κοιμηθούμε και ονομάζεται συνείδηση, όσοι έχουμε ακόμα για να μην καταντήσει βάρος αλλά ο μοχλός πίεσης που θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη Ανάσταση.
Ας φροντίσουμε αυτή την περίοδο της μετάβασης να γίνουμε λίγο πιο ανθρώπινοι και να συναισθανθούμε τους γύρω μας. Για να μπορέσουμε να αλλάξουμε πρώτα το μέσα μας και μετά το γύρω μας. Για κάποιους θα παραμένουν πάντα ψιλά γράμματα για κάποιους τρόπος ζωής, μα μόνο τότε ίσως να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον τόπο μας , να τον κάνουμε καλύτερο.
