Τους τελευταίους μήνες έτυχε να βιώσω γεγονότα, τα οποία με έκαναν να διερωτηθώ αν το επάγγελμα του/της γιατρού είναι και λειτούργημα ή αν είναι απλά ένα επάγγελμα. Μέχρι σήμερα, γνώριζα πως είναι και λειτούργημα, αφού το λειτούργημα απαιτεί υψηλό αίσθημα ευθύνης. Παρόλα αυτά, όσα βίωσα με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ναι, για κάποιους είναι λειτούργημα. Για κάποιους, άλλους, όμως, είναι απλά … επάγγελμα.
Όταν γιατρός συμπεριφέρεται απάνθρωπα και χωρίς αισθήματα τότε καταλαβαίνεις πως τα πάντα ισοπεδώθηκαν. Και πλέον διερωτάσαι αν πρέπει να εμπιστεύεσαι κάποια άτομα, αφού η αδιαφορία και η απαξίωση είναι πλέον τρόπος ζωής γι’ αυτά.
Βέβαια, θα μπορούσα ως ένα σημείο να τους δικαιολογήσω, γιατί όλα αυτά που βιώνω εγώ σήμερα, αυτοί τα βιώνουν καθημερινά. Κάτι σαν ρουτίνα θα έλεγα.
Παρόλα αυτά, είμαι σίγουρη πως αν αυτοί οι «άνθρωποι» είχαν δικό τους άρρωστο που υπέφερε μέρα και νύκτα, μήνες τώρα, δεν θα έκαναν έτσι. Θα τον φρόντιζαν και θα έκαναν τα πάντα για να τον βοηθήσουν.
⦁ Είναι σοβαρά η μητέρα σας, κυρία μου. Πρέπει να δέχεστε τον θάνατο.
⦁ Κύριε, δεν ζούμε σε ροζ συννεφάκι. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα πράγματα είναι δύσκολα.
⦁ Και τι θέλετε από μένα;
⦁ Μία καλή κουβέντα. Πέστε μας ότι θα κάνετε ότι μπορείτε για να την βοηθήσετε. Αυτό θα μας ανακούφιζε, έστω και προσωρινά. Θα μας έδινε έστω μία ανάσα ελπίδας.
⦁ Μέχρι αύριο δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει. Δεν μπορώ να σας πω τίποτα άλλο.
Και τότε σκέφτομαι. Και ξανασκέφτομαι.
Μέχρι αύριο μπορεί να μην ζεις εσύ κύριε απάνθρωπε ή και εγώ. Ποιος μας εγγυάται ότι θα είμαστε ανάμεσα στους ζωντανούς; Όμως είναι κάποιες στιγμές που καλύτερα να σιωπάς. Κάποιες φορές η σιωπή λέει περισσότερα, απ’ ότι μπορούν να πουν χίλιες λέξεις.
⦁ Γιατρέ, έχουμε κάτι νεότερο;
⦁ Πάλι τα ίδια; Αφού μιλήσαμε χθες. Δεν άλλαξε τίποτα.
⦁ Ναι, μιλήσαμε, όμως ανησυχούμε. Δεν βλέπουμε βελτίωση. Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα.
⦁ Και τι θέλετε; Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα όπως σας είπα. Μπορείτε να βγείτε από το γραφείο μου, γιατί έχω δουλειά στον υπολογιστή; Θέλω να δω κάποιες αναλύσεις. Κλείστε και την πόρτα.
⦁ Γιατρέ, είναι η ώρα που ενημερώνετε τους συγγενείς των ασθενών. Περίμενα από το πρωί να έρθει η ώρα της ενημέρωσης.
⦁ Κυρία μου, έχω δουλειά. Ελληνικά μιλώ.
Φεύγω. Μάλιστα κλείνω και την πόρτα όπως με πρόσταξε. Πηγαίνω στον ασθενή μου και προσπαθώ να κάνω εγώ… τη διάγνωση ρωτώντας δεξιά και αριστερά.
Ρωτώ νοσηλευτές, βοηθούς θαλάμου, ακόμη και τις κοπέλες που καθαρίζουν.
⦁ Ακούσατε κάτι; Είπαν κάτι οι γιατροί για τη μητέρα μου;
Και το αστείο είναι ότι με ενημερώνει η κυρία που βρίσκεται στο διπλανό από τη μητέρα μου κρεβάτι. Η κυρία που ενώ πονά και υποφέρει προσπαθεί να μου δώσει κάποιες πληροφορίες και να με παρηγορήσει.
Η απανθρωπιά με έχει πλέον κουράσει. Ήδη βρισκόμαστε σχεδόν δύο μήνες στο νοσοκομείο. Την επομένη βλέπω τον γιατρό στον διάδρομο. Τον καλημερίζω. Δεν παίρνω απάντηση. Κοιτάζει ψηλά. Με αγνοεί. Η στάση του σώματος φανερώνει εγωισμό. Αδιαφορία και απαξίωση. Προχωρά και χώνεται στο γραφείο του.
Εκεί πρέπει να μείνει και να μην βγει έξω ποτέ ξανά, γιατί δεν πρέπει να ζει ανάμεσά μας. Να απομονωθεί και να απομακρυνθεί σαν μίασμα, αφού με τις πράξεις του αυτές διαβρώνει την εμπιστοσύνη ασθενών και συγγενών και γενικότερα δημιουργεί ένα άσχημο κλίμα στο χώρο εργασίας.
Θεέ μου, πού έμπλεξα πάλι; Για πόσο ακόμα θα αναγκάζομαι να δέχομαι καθημερινά αυτή την απάνθρωπη και μηδενιστική συμπεριφορά από κάποιον που νομίζει ότι αξίζει να ζει ανάμεσά μας.
Ο άνθρωπός μου υποφέρει. Εμείς υποφέρουμε και αγωνιούμε. Κάποια άτομα, όμως, αδιαφορούν προκλητικά.
Αυτοί να είναι καλά και οι παχουλοί μισθοί τους.
Και ο όρκος που έδωσαν όταν πήραν τα πτυχία τους;
Δεν βαριέσαι. Πέρασαν τόσα χρόνια. Ποιος θυμάται τώρα τον όρκο;
*Φιλόλογος, Συγγραφέας
