Διερχόμαστε μίας άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης, αλλά το αίσθημα που λαμβάνουμε από πολιτικά κόμματα και άλλους οικονομολόγους, είναι πως δεν έχουν έγνοια να συμβάλουν εποικοδομητικά στο διάλογο για την οικονομία, όσο στο να μην αποκομίσουν όφελος οι τράπεζες.
Η όλη συζήτηση για τα μέτρα στήριξης της οικονομίας, έχει πλέον μετατραπεί σε συζήτηση για τον ρόλο των τραπεζών: να μην πάρουν κρατικές εγγυήσεις οι τράπεζες, να μην αγοράσουν χρέος της Δημοκρατίας οι τράπεζες, μην, μην μην.
Από την ίδια στήλη, προ μερικών ημερών έγραψα πως είναι η ώρα οι τράπεζες να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για να αντεπεξέλθουμε της κρίσης. Μερικές μέρες μετά ότι στο θέμα της επικοινωνίας πήραν απροβίβαστο. Άρα ας μη θεωρηθεί λοιπόν, ότι το άρθρο υπερασπίζεται τα συμφέροντα των τραπεζών.
Για όσους το αντιλαμβάνονται, το άρθρο έχει στόχο να προστατεύσει τα συμφέροντα των καταθετών. Γιατί οι τράπεζες δεν έλεγαν από την αρχή ότι δεν θα ανατοκίσουν; Επειδή αν το έκαναν χωρίς τις ευλογίες των ευρωπαϊκών Αρχών, σχεδόν όλα τους τα δάνεια θα μετατρέπονταν σε μη εξυπηρετούμενα, θα χρειάζονταν επιπρόσθετες προβλέψεις, θα χρειάζονταν επιπρόσθετα κεφάλαια, επενδυτές δεν θα έβρισκαν και θα οδηγούμασταν σε ένα νέο bail-in.
Αντίστοιχη είναι η συζήτηση που γίνεται με τις κρατικές εγγυήσεις. Νομίζω κανένας καταθέτης δεν θέλει η τράπεζά του να παραχωρήσει δάνεια τα οποία είναι αβέβαιο αν θα εξυπηρετηθούν και στη συνέχεια να υπάρξουν οι εξελίξεις που περιγράψαμε πιο πάνω. Οι κρατικές εγγυήσεις, στο τέλος της μέρας είναι τους καταθέτες που θα προστατεύσουν.
Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η πολυδιαφημιζόμενη ρευστότητα των τραπεζών, σε μεγάλο βαθμό είναι οι καταθέσεις των πελατών έτσι; Τα λεφτά κάποιων άλλων, ίσως και τα δικά σας, ζητούν κάποιοι από τις τράπεζες να παραχωρήσουν απλόχερα και με χαλαρά κριτήρια. Αν μετά τα λεφτά σας χαθούν, ποιος θα σας τα δώσει πίσω; Σίγουρα όχι τα κόμματα.
