Ο πλανήτης κινδυνεύει. Η φράση αυτή έχει ταυτιστεί με τον περιβαλλοντικό τομέα, τα θέματα του οποίου καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα. Αν φάνηκε κάτι τα τελευταία χρόνια με τους νεοεμφανιζόμενους ιούς, και φυσικά με την πανδημία του κορονοϊού, είναι ότι κάτι γίνεται με λάθος τρόπο (ίσως τώρα να εισακουστούν και πιο πολύ οι περιβαλλοντιστές). Εκτός από το περιβάλλον όμως, κινδυνεύει και η κοινωνία. 

Στην εποχή της τεχνολογίας και της δυνατότητας της άμεσης διάδοσης πληροφοριών μέσω των ΜΜΕ και ηλεκτρονικών εφαρμογών, ο κάθε άνθρωπος εκφράζει τις απόψεις του με ελευθερία και ευκολία. Δικαίωμα το οποίο πηγάζει από τις ρίζες της Δημοκρατίας και που αντιπροσωπεύει προσπάθειες και αγώνες χιλιάδων ετών. Δικαίωμα που κάποτε όμως αναγάγεται σε θράσος και αναρχία. Το ερώτημα είναι, ζούμε όντως σε μία κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό την ιδέα της Δημοκρατίας την οποία ισχυρίζεται πως έχει υιοθετήσει;
Είναι γεγονός ότι η δημοκρατία απαιτεί αρετή, τόλμη και υπευθυνότητα. Χωρίς υπευθυνότητα, το νόημα  της δημοκρατίας χάνεται. Το ζητούμενο είναι ο καθένας που εκφράζεται ή έχει τη δύναμη να πράξει και να ενεργήσει εκ μέρους των πολλών να έχει σωστή αντίληψη των καθηκόντων και των επιπτώσεων που μπορεί να φέρουν οι απόψεις του.

Η πανδημία αυτή ήταν ένα μήνυμα από τον πλανήτη τον πολύπαθο ότι χρειάζεται ένα διάλειμμα, αλλά και προς τους ανθρώπους για να ξεκινήσουμε να γινόμαστε πιο φιλοσοφημένοι, πιο ταπεινοί, πιο ολιγαρκείς. Δημιουργήθηκε μια ευκαιρία για να αποκαταστήσει ο άνθρωπος και πάλι την επικοινωνία με τον Δημιουργό του, οποιοσδήποτε και αν πιστεύει ότι είναι αυτός.  Εκεί που τώρα θα περίμενε κάποιος από τον πλανητάρχη και τους όμοιους του να στέλνουν μηνύματα ενσυναίσθησης και να προωθούν πανανθρώπινες αξίες, ακούμε ακραίες δηλώσεις για το ποιος φταίει και περί χορήγησης αντισηπτικού δια εμβολίου στους ανθρώπους ως μέτρο προς την αντιμετώπιση του ιού. Παρατηρούμε επίσης ότι άρχισαν να διαφαίνονται σημάδια που δηλώνουν κατάχρηση εξουσίας από ηγέτες που αύριο θα καλεστούν να χειριστούν τα Ελληνοτουρκικά (που μας αφορούν άμεσα) και ένα σωρό άλλα παγκόσμια ζητήματα για το καλό της ανθρωπότητας.

Η μικρή μας πατρίδα απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1960. Εξήντα χρόνια μετά, η Κυπριακή Δημοκρατία μετρά μία πορεία θυελλώδη, γεμάτη γεγονότα και συμβάντα, όπως έναν έφηβο που ενηλικιώνεται και στην πορεία έχει κάνει μια σωρεία από λάθη μέχρι να μάθει. Το μεγαλύτερο λάθος ήταν η ανάπτυξη μιας αλλόκοτης, σχεδόν αρρωστημένης σχέσης, μεταξύ πολίτη – κράτους, όπου:

Ο πολίτης πολλές φορές είναι απείθαρχος, νιώθει συνεχώς αδικημένος και διαμαρτύρεται συχνά για Νόμους και το τί είναι σωστό και λάθος, εξαιρώντας όμως πάντοτε τον εαυτό του στην πράξη.

Από την άλλη, το κράτος και οι θεσμοί φέρουν ευθύνη για το ότι υπάρχει πάντοτε μία ΜΗ υγιής εξάρτηση μεταξύ αυτών και του πολίτη. Ως αποτέλεσμα, εξελίχθηκαν διαχρονικά το ρουσφέτι, το «μέσο» και ο παραγοντισμός αντί για πολίτες με ίσα δικαιώματα στην πράξη και όχι στα λόγια. Αυτό διαφάνηκε έντονα στο τελευταίο τεράστιο πλήγμα το 2013, όπου καταστρατηγήθηκαν οι νόμοι, ο σεβασμός, η αξιοπρέπεια και η ισονομία.

Σήμερα όμως, με την κατάσταση που έφερε αυτή η πανδημία στον πλανήτη, βλέπουμε μία διαφορετική εικόνα την οποία πρέπει να σχολιάσουμε. Η κυβέρνηση έδειξε από την αρχή αποφασιστικότητα. Ενέργησε άμεσα και δεν φοβήθηκε να κάνει λάθη. Εστίασε στο κοινό καλό και ακολούθησε μια στρατηγική χωρίς να διαφανούν οποιαδήποτε εκ προθέσεως συμφέροντα ή τουλάχιστον διακρίσεις. Ο κόσμος έδειξε υπευθυνότητα και πειθαρχία και δικαιωματικά επικρατεί ένα γενικό αίσθημα ικανοποίησης. Θα πρέπει λοιπόν να σεβαστούμε το γεγονός ότι ο Πρόεδρος πήρε θέση αφού αντιλήφθηκε τις συνέπειες που θα μπορούσαν να έχουν λανθασμένα ή λιγότερο αυστηρά μέτρα, μιας και πολλές φορές γίνεται η κατάχρηση αυτών από τους ίδιους τους πολίτες.
 
Από την άλλη, η στέρηση βασικών ελευθεριών για μεγάλο χρονικό διάστημα διαμορφώνει ένα περιβάλλον τουλάχιστον ενοχλητικό για όλους μας. Αυτό ενισχύεται από την εφαρμογή δύο μέτρων και δύο σταθμών κάποιες φορές (βλέπε επισκέψεις σε τράπεζες ή υπεραγορές και ταυτόχρονα παντελή απαγόρευση εκκλησιασμού) και από τις συνεχείς δηλώσεις του τύπου: «Θα πρέπει οι πολίτες να αποφύγουν αυτό, θα πρέπει οι πολίτες να καταλάβουν εκείνο…», λόγια και πράξεις που έχουν δημιουργήσει αισθήματα ενοχής και καταπίεσης σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και ίσως να ήταν κάποιες φορές αχρείαστα. Η αποτελεσματικότητα των μέτρων της κυβέρνησης από τη μία σε συνδυασμό με τα καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα που διαφαίνεται να αναμένουν κάποιους τομείς από την άλλη θα είναι ένα συνεχές θέμα συζήτησης, μελέτης και σύγκρισης.

Ως αποτέλεσμα, επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε διαφαίνεται η σημασία του εναρμονισμού της ηγεσίας ενός κράτους με τις αξίες της Δημοκρατίας. Επιπλέον, όπως αναφέρεται πιο πάνω, ο δυτικός τρόπος ζωής και πολιτισμός που αυτόματα συνδέουμε όλοι με τον όρο «Δημοκρατία» πολύ συχνά συμπεριφέρεται επιπολαία. Και αυτό ίσως λόγω έλλειψης Ηγετών σε θέσεις που στο παρελθόν γέμιζαν άτομα που αντιλαμβάνονταν πολύ περισσότερο τη σημασία των παγκόσμιων προβλημάτων αλλά και αξιών, όπως αλληλεγγύη, φιλότιμο και πνεύμα συνεργασίας. 

Τελειώνοντας, τους επόμενους μήνες η ανθρωπότητα αλλά και η πατρίδα μας θα συναντήσουν τεράστιες προκλήσεις, κυρίως οικονομικές, που αναμένεται να αλλάξουν τις συνήθειες μας και του τρόπου ζωής. Ορισμένα από τα οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν με μεγάλη σπουδή δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικά και θα τύχουν εκμετάλλευσης. Η ίδια η κυβέρνηση θα πρέπει να προσέξει αφού χρηματοδοτεί μεγάλο μέρος αυτών των μέτρων με δανεικά.

Στην πατρίδα μας, θα βρεθούμε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Να γίνουμε καλύτεροι, να επικρατήσει η ευνομία, να αναγεννηθεί ένα κράτος δικαίου μέσα από τα καταστροφικά λάθη του παρελθόντος και να επιδείξουμε την δύναμη και πειθαρχία που δείξαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας  Ή να επιστρέψουμε στα ίδια, μικροπολιτικές, κομματοκρατία, βόλεμα, χάρες και αρπαχτές. Η αλλαγή είναι πάντοτε στο χέρι μας και η επιλογή δική μας. Λεόντιος Χαραλαμπίδης – Σωκράτης Σωκράτους