Το πρωτοποριακό δυστοπικό έργο της Μαριάννας Παφίτη «(διαμαρτυρία) – δυστοπική εκδοχή», που παρουσιάζεται το Σάββατο 24 Ιουνίου στο Θέατρο Δέντρο, ρίχνει φως στον αγώνα των ανθρώπων με αναπηρία για αναγνώριση, ένταξη και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Το έργο της Οργάνωσης Πολιτισμού Αναπηρίας «Νεόφυτος» εμπνέεται από το δεκαετές πλαίσιο ακτιβιστικής δράσης της συγγραφέως η οποία καταθέτει στη σκηνή την τελευταία προσπάθειά της για διεκδίκηση του επιδόματος φροντίδας για όλους τους ασθενείς στην Κύπρο που βιώνουν την αναπηρία λόγω χρόνιας ασθένειας και το κράτος αδιαφορεί στην κραυγή απόγνωσής τους.
Στο τελευταίο της αυτό έργο η Μαριάννα Παφίτη διεισδύει βαθιά στη σφαίρα της δυστοπίας, του ακτιβισμού και του αγώνα για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία η οποία προκύπτει από χρόνια νόσο.
Τοποθετημένο σε μια εφιαλτική δυστοπική πραγματικότητα, το έργο παρακολουθεί το ταξίδι της Θέκλας, μιας θαρραλέας και ανάπηρης ακτιβίστριας η οποία βρίσκεται φυλακισμένη επειδή τόλμησε να υψώσει τη φωνή της ενάντια σε μια τυραννική κυβέρνηση που της αρνείται την οικονομική υποστήριξη για φροντίδα και αξιοπρεπή ζωη.
Το έργο προκαλεί τα όρια του συμβατικού θεάτρου βυθίζοντας το κοινό σε έναν κόσμο όπου η αναπηρία αντιμετωπίζεται με παραμέληση και το να μιλάς ανοιχτά είναι μια πράξη γενναιότητας η οποία προσλαμβάνεται με όρους καταδικαστέας αντίδρασης.
- Λευκωσία, Θέατρο Δέντρο Σάββατο 24 Ιουνίου, 7.30μ.μ. 70088180 Ελεύθερη είσοδος
Η συγγραφέας και πρωταγωνίστρια γίνεται σύμβολο αντίστασης, αψηφώντας τους συστημικούς φραγμούς και τα στερεότυπα που επιβάλλει η κοινωνία. Η ακλόνητη αποφασιστικότητά της να εξασφαλίσει την αναγκαία και αυτονόητη υποστήριξή της, δημιουργεί ένα πλαίσιο διαλόγου με τους θεατές οι οποίοι καλούνται να διερωτηθούν καταπόσον η δυστοπία αυτή αφορά και τους ίδιους και καταπόοσον η δική ους «σιωπή» είναι συνένοχη της εγκληματικής αδιαφορίας του κράτους.
Με τη συγκλονιστική απεικόνιση της εμπειρίας μιας γυναίκας με αναπηρία το έργο επιδιώκει να αμφισβητήσει τις αντιλήψεις, να διαλύσει τα στερεότυπα και να καλλιεργήσει την ενσυναίσθηση.
Ο σκηνοθέτης και εικαστικός επιμελητής του έργου, Λούκας Ιωάννου, ενεργοποιεί όλα τα εικαστικά και ακουστικά μέσα που του προσφέρει ο σύγχρονος οπτικοακουστικός πολιτισμός και πλαισιώνει την ιστορία με φωνές και εικόνες που πρώτη φορά παρουσιάζονται στην κυπριακή θεατρική σκηνή. Η τεχνολογία γίνεται, στα χέρια του Ιωάννου, εργαλείο και δυνάστης ταυτόχρονα. Οι σκηνοθετικές του αναφορές σε παλαιότερα δυστοπικά μυθοπλαστικά έργα ενισχύουν την καλλιτεχνική προσέγγιση της σύγχρονης δυστοπίας ως ανθρωποεπιθετικής και καταλυτικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Το έργο πλαιιώνεται από την οπτικοακουστική παρέμβαση της Ρεβέκκας Τάκη η οποία δημιουργεί ένα εκπληκτικό σκηνικό με αναφορές στη γυναίκα, τη μητρότητα, την τρυφερότητα, την ασθένεια, την παρακμή και τη δυσωδία, τον θάνατο τόσο σε επίπεδο ανθρώπινο όσο και πολιτικοκοινωνικό.
Οι συντελεστές προσκαλούν το κοινό σε ένα μοναδικό δυστοπικό ταξίδι ανάδειξης της δύναμης του ανθρώπινου πνεύματος και του αγώνα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των ασθενών με αναπηρία σε μια εποχή δυστοπικών πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων.
