Tην έκθεση με τίτλο «We find each other sooner and none has to leave first», σε επιμέλεια Ευαγόριας Δαπόλα και με συμμετέχουσες εικαστικούς τις Ραΐσσα Αγγελή, Γεωργία Χρίστου και Μαριέττα Μαυροκορδάτου φιλοξενεί από το Σάββατο 23 Μαρτίου το koraï project space.
Η έκθεση, που στα ελληνικά αποδίδεται ως «Βρίσκουμε ο ένας τον άλλο νωρίτερα και κανένας δεν πρέπει να φύγει πρώτος» έχει ως υπότιτλο «Αποαποικιοποίηση της φροντίδας & σχηματισμοί τρυφερότητας» και θέτει ένα ερώτημα: Πρέπει να δραπετεύσουμε μέσα στον εαυτό μας ή επιλέγουμε να αντιμετωπίσουμε, και ως εκ τούτου να συνδεθούμε με τους άλλους; Πέρα από το απλό ενδιαφέρον και την πρακτική της ανθεκτικότητας, αναδεικνύει το πώς μπορούμε να κινηθούμε σε αυτόν τον κόσμο με αμοιβαία τρυφερότητα.
Σύμφωνα με την επιμελήτρια, το να ξυπνήσουμε από τη συλλογική μας κατάσταση παραφροσύνης είναι τρομακτικό, καθώς η καθημερινότητα της πλειοψηφίας των ανθρώπων χαρακτηρίζεται από έναν επαχθή και επιτηδευμένο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα την περιορισμένη ενασχόληση με τον πραγματικό κόσμο.
«Οι γενιές που προσπαθούν να βρουν κάτι πραγματικά θεμελιώδες, κάνωντας gaslighting συνεχώς τους εαυτούς μας πείθοντας μας ότι ζητάμε πάρα πολλά, βολευόμαστε και απευαισθητοποιούμαστε, αντί να επιλέξουμε να βρούμε νόημα, ανθρώπους, συνδέσεις που ανταποδίδουν τη φροντίδα μας, ενθαρρύνοντας την ανάπτυξή μας, ενώ παράλληλα γίνονται ένας οικείος τόπος, ένα δίκτυο υποστήριξης που γιορτάζει τα τετριμμένα και τα ασήμαντα, δημιουργώντας τις πιο απαλές, πιο προσωπικές αναμνήσεις μεταξύ μας» αναφέρει η Ευαγόρια Δαπόλα.
«Γοητευόμαστε – ή απωθούμαστε – και τα παράθυρα της αντίληψής μας καθαρίζονται, όπως διατυπώθηκε από τον William Blake. Υπάρχει συνεπώς η επείγουσα ανάγκη να επανεξετάσουμε τους φυσικούς και ψυχικούς τόπους, καθώς υπάρχει μια ατελείωτη δυσλειτουργία μεταξύ αυτού που έχει καθιερωθεί ως εφικτό και της σημερινής μας κατάστασης πολιτισμικής παραφροσύνης. Η συντριπτική παρουσία των μέσων ενημέρωσης, το αβάσταχτο βάρος της νεοφιλελεύθερης εργασίας και ο καπιταλισμός της ενέργειας, θολώνουν την όρασή μας. Σε μια κατάσταση διανοητικής, συναισθηματικής, πνευματικής, κοινοτικής, μοναδικής, κοινωνικοπολιτικής και ψηφιακής έκτακτης ανάγκης, η φροντίδα ως μεθοδολογία, έρχεται στην υπηρεσία των ιδεών και των συνδέσεων, όχι για ένα αναμενόμενο κεφαλαιοποιημένο αποτέλεσμα» προσθέτει.
Σύμφωνα με την ίδια, οι ρίζες στην ίδια λατινική λέξη, tendere, που σημαίνει «τεντώνω», η ένταση και η τρυφερότητα είναι ανταγωνιστικές ορμές. Ωστόσο, η τρυφερότητα και η απαλότητα, η πράξη της επέκτασης της ευγενικής προσοχής, μπορεί να μοιάζει με κάτι που τεντώνεται, επεκτείνεται και γίνεται τεντωμένο. Αυτές οι λέξεις, συνώνυμες με το να εκτείνεσαι πέρα από τον εαυτό σου, να διευρύνεσαι, υποδηλώνουν μια μορφή έκτασης.
«Η έκθεση, ακολουθώντας μια σκέψη του Γιουνγκ, επιδιώκει να παράσχει την επιλογή της “διεύρυνσης / τέντωσης” έναντι της ανούσιας εργασίας της αυτο-διαμόρφωσης και ίσως της συνθετικής ευτυχίας. Επιδιώκει να δημιουργήσει συνδέσεις που δεν αναρωτιούνται αν αυτό μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά αν οι αλληλεπιδράσεις, οι συνδέσεις και οι επιλογές μας, μας τεντώνουν και μας διευρύνουν ή μας μειώνουν. Ζητώντας μας να συνειδητοποιήσουμε ότι σε τέτοια συστήματα, πρέπει να θυμόμαστε ότι η προσοχή δεν σημαίνει απλώς να συνειδητοποιούμε πού είναι στραμμένο το βλέμμα μας, αλλά να διακρίνουμε γιατί είναι στραμμένο εκεί».
» Αποαποικιοποιώντας τη φροντίδα, ερευνώντας τους μηχανισμούς και τις λειτουργίες της, αναπτύσσοντας μια νέα μεθοδολογία που επικεντρώνεται σε αυτήν, η έκθεση είναι ένα ριζοσπαστικό κάλεσμα για τρυφερότητα, που μας υποχρεώνει να δώσουμε αληθινή, γνήσια, απαλή αλλά και αμέριστη προσοχή στον μη λεκτικό κόσμο της πολιτισμικά αμόλυντης συνείδησης. Προτείνοντας τη φροντίδα ως μεθοδολογία που χρησιμοποιείται στην εργασία, τις σχέσεις, τις οικολογίες, την κοινωνικοπολιτική και τη φιλοσοφία, η έκθεση μας θυμίζει τα λόγια του Ντοστογιέφσκι: “γιατί όλα είναι σαν ωκεανός, όλα ρέουν και αναμειγνύονται- ένα άγγιγμα σε ένα μέρος δημιουργεί κίνηση στην άλλη άκρη της γης”. [1]Αυτή η μεθοδολογία μας υπενθυμίζει ότι όταν τελειώσουμε να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και τους αγαπημένους μας και τα υπάρχοντά μας, να λέμε τις ιστορίες μας και να διευρύνουμε τους εαυτούς μας και τις κοινότητές μας, δεν είμαστε πια εγώ, και δεν είσαι πια εσύ, εν συντομία συγχωνευόμαστε σε ένα. Από τότε, κουβαλάμε ο ένας ένα κομμάτι του άλλου, ακόμα και αν και οι δύο δεν το φροντίζουμε πια».
- Λευκωσία, koraï project space. Εγκαίνια: Σάββατο 23 Μαρτίου, 6μ.μ. Διάρκεια: μέχρι 22 Απριλίου (Δευτέρα & Τρίτη 4-6μ.μ., Σάββατο 10π.μ.- 12μ. και κατόπιν ραντεβού).
