«Test to stay». Αυτή είναι η ονομασία του νέου φρούτου που μπαίνει στην καθημερινότητά μας. Πάντως, πρέπει να ομολογήσουμε ότι δύο χρόνια τώρα άλλο από το να μαθαίνουμε νέους όρους και να διαβάζουμε αβέρτα διατάγματα και πρωτόκολλα δεν κάνουμε. Καθημερινή συζήτηση για τον κορωνοϊό, για τα εμβόλια, για τις παρενέργειες, για τα μέτρα, για τις μάσκες, για το πού επιτρέπεται να κυκλοφορούν οι εμβολιασμένοι, για το πού δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν οι ανεμβολίαστοι και πάει λέγοντας.
Από τις συζητήσεις φυσικά, δεν λείπει και η έγνοια για το τι γίνεται με τα σχολεία. Είτε έχεις παιδιά, είτε όχι, δεν μπορεί να μην σε απασχολεί η Εκπαίδευση, ιδιαίτερα εάν συμφωνήσουμε όλοι στο ότι Παιδεία και σχολείο δεν είναι μόνο γνώση αλλά πολλά άλλα στοιχεία μαζί και σίγουρα πολλές αξίες μαζεμένες και άκρως αναγκαίες στην πορεία ζωής κάθε ανθρώπου.
Πάμε, λοιπόν, στα σχολεία… όλοι τα θέλουμε ανοικτά σε συνθήκες ασφάλειας. Όλοι θεωρούμε ότι το ιδανικό θα ήταν όλοι οι μαθητές να βρίσκονταν στις τάξεις τους, για πολλούς και διάφορους λόγους και φυσικά, όπως το επαναλάβαμε αμέτρητες φορές, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διά ζώσης εκπαίδευση. Με την προσωπική επαφή με το δάσκαλο, με την αλληλεπίδραση των παιδιών μεταξύ τους.
Όμως, η πραγματικότητα μας εδώ και δύο χρόνια είναι διαφορετική. Έχει περιορισμούς, έχει μέτρα, έχει καραντίνες. Τώρα θα έχει και test to stay για τους μαθητές – επαφές κρουσμάτων. Κι αυτό όπως μας εξήγησαν οι αρμόδιοι, για να μην μένουν τα παιδιά στο σπίτι άδικα και για να μη χάνουν τα μαθήματά τους.
Αλήθεια, είναι αυτό πρακτικό; Γιατί σίγουρα σε μία κατάσταση πρέπει να εκτιμάται και η εφαρμογή ενός μέτρου. Με μία πρώτη ανάγνωση, και χωρίς ακόμη να το δούμε στην πράξη, καθώς εφαρμόζεται από την ερχόμενη Δευτέρα, θεωρούμε ότι καμία σχέση δεν έχει με την πρακτικότητα. Είναι ποτέ δυνατόν, να πηγαίνουν τα παιδιά – επαφές σχολείο και να περιμένουν να τους κάνουν εκεί το τεστ για να δουν εάν είναι θετικά ή όχι στον κορωνοϊό; Τους αφήνει δηλαδή ο γονέας στο σχολείο, πάει στη δουλειά του και ανά πάσα στιγμή μπορεί το σχολείο να τον ειδοποιήσει να φύγει από την εργασία του για να παραλάβει το θετικό στον ιό παιδί του. Αν δε, το παιδί πηγαινοέρχεται στο σχολείο με λεωφορείο και από μακρινή περιοχή, αντιλαμβανόμαστε όλοι τι θα γίνεται.
Άστε δε, που αποφάσισαν πολιτικά κάτι πριν καν το σχεδιάσουν και πριν καν το σκεφτούν στην πράξη. Το πότε, το πώς, το ποιοι κάνουν τα τεστ αυτά σε μία σχολική μονάδα, φαίνεται να μπήκαν σε δεύτερη μοίρα και έχει ο Θεός!
Φυσικά, πέραν από το εάν είναι ή όχι πρακτικό να γίνεται αυτό στα σχολεία –τα οποία σημειώστε ότι ήδη υπολειτουργούν λόγω της πανδημίας– τίθεται και θέμα ασφάλειας. Αν ένα παιδί αρνητικό το πρωί, εκδηλώσει συμπτώματα μερικές ώρες αργότερα; Αν εκδηλώσει συμπτώματα και θετικοποιηθεί δύο, τρεις ή πέντε μέρες μετά, κι αφού τις προηγούμενες βρισκόταν κανονικά στο σχολείο;
Απαντήσεις για τα πιο πάνω ερωτήματα δεν θα χρειάζονταν εάν γινόταν κάτι εδώ και καιρό. Για την ακρίβεια, δεν θα υπήρχαν καν αυτά τα ερωτήματα. Αυτό το κάτι είναι η υβριδική εκπαίδευση. Το γράψαμε και πριν από μερικές μέρες. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο φυσικά θα είχε προβλήματα και δυσκολίες, αλλά ίσως όχι τόσα που δεν θα μπορούσαν με σωστό σχεδιασμό να ξεπεραστούν και να διασφαλιστούν όλοι οι απαραίτητοι κανόνες προστασίας μαθητών και εκπαιδευτικών.
