Όλοι βρεθήκαμε σε κάποια στιγμή σε αίθουσα αναμονής Τμήματος Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών. Όλοι ζήσαμε την αγωνία της αναμονής, όλοι κάναμε νεύρα, όλοι διαμαρτυρηθήκαμε. Εκείνο όμως που ποτέ δεν σκεφτήκαμε είναι ότι ίσως να φταίμε και εμείς σε κάποιες περιπτώσεις.
Στη γλώσσα των νοσοκομείων, τα περιστατικά είναι χωρισμένα σε κατηγορίες: 1, 2, 3, 4 και 5, ανάλογα με τη σοβαρότητά τους. Από το 2000 όταν πρωτοξεκίνησα να ασχολούμαι με τον τομέα της υγείας έχω γράψει εκατοντάδες φορές για τη συνήθεια κάποιων πολιτών να χρησιμοποιούν τα ΤΑΕΠ ως εξωτερικά ιατρεία. Κάποτε, δεν ξέρω αν ισχύει και τώρα, οι γιατροί των Πρώτων Βοηθειών μας έλεγαν ότι περίπου το 70% των περιστατικών που έβλεπαν στη βάρδια τους δεν ήταν επείγοντα.
Προχθές και χθες, ασθενείς διαμαρτύρονταν στο νοσοκομείο της Λευκωσίας επειδή πήγαν στο ΤΑΕΠ το πρωί και βράδιασε και ακόμα βρίσκονταν στον χώρο αναμονής. Ψάχνοντας το, ενημερώθηκα ότι αποτελούσαν περιστατικά των κατηγοριών 4 και 5. Μη επείγοντα δηλαδή περιστατικά τα οποία θα μπορούσε να εξυπηρετήσει την ίδια ή την επόμενη ημέρα, ο προσωπικός γιατρός.
Εδώ αρχίζουν οι ευθύνες του καθενός και σίγουρα δεν θα επιρρίψω την ευθύνη στους πολίτες. Οι πολίτες ευθύνονται επειδή δεν κατανοούν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εξυπηρετηθούν με προτεραιότητα εάν μεταβούν σε ένα ΤΑΕΠ επειδή έχουν ένα στομαχόπονο τις τελευταίες 12 ώρες ή 12 ημέρες ή επειδή τους τσίμπησε ένα κουνούπι το πρωί και αποφάσισαν να πάνε στις Πρώτες Βοήθειες το βράδυ. Μέχρι εδώ όμως.
Προ ΓεΣΥ δεν είχαν πού να αποταθούν αυτοί οι πολίτες. Τώρα έχουν. Έχουν τον προσωπικό τους γιατρό ο οποίος πρέπει να αναλάβει το δικό του μερίδιο ευθύνης και να εξυπηρετεί τους ασθενείς του την ώρα που τον χρειάζονται.
Ο ΟΑΥ από πλευράς του έπιασε να εφαρμόσει τα εφημερεύοντα ιατρεία και τα έκανε κουτσουρεμένα. Ο σχεδιασμός προνοούσε και κατά τις μη εργάσιμες ώρες τις καθημερινές εφημερεύοντα γιατρό. Εμείς μείναμε στα Σαββατοκύριακα και τις αργίες.
Ο ΟΚΥπΥ, πρέπει να μεριμνήσει ώστε να υπάρχουν πάντοτε διαθέσιμες κλίνες στους θαλάμους των νοσοκομείων του και οι γιατροί του ΟΚΥπΥ πρέπει να αποφασίσουν επιτέλους πως όταν βρίσκονται σε καθήκον αναμονής και τους καλούν από το ΤΑΕΠ πρέπει να παρουσιάζονται, πριν σπάσουν τα νεύρα ασθενών και συγγενών και φθάσουμε σε επιθέσεις κατά νοσηλευτών. Μετά φωνάζουν οι συντεχνίες.
Ο ιδιωτικός τομέας, δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Εάν τα ιδιωτικά νοσηλευτήρια δεν έβλεπαν τους ασθενείς ως ευρώ, ίσως να έβλεπαν και τα δημόσια νοσηλευτήρια μια καλύτερη μέρα. Παρά τις συνεχείς επισημάνσεις ακόμα και των οργανωμένων ασθενών, κάποια νοσοκομεία αποφεύγουν εμφανώς την εξυπηρέτηση ηλικιωμένων και παθολογικών περιστατικών. Με αποτέλεσμα να γεμίζουν οι θάλαμοι στο δημόσιο και να μην υπάρχουν κλίνες για να εξυπηρετηθούν οι ασθενείς των ΤΑΕΠ.
Η κατάντια μας είναι ότι χρειάστηκε να εντάξει ο ΟΑΥ την περίθαλψη ηλικιωμένων και παθολογικών περιστατικών στα κριτήρια για την αποζημίωση των νοσοκομείων του ΓεΣΥ.
Και επειδή οι λοιμώξεις βρίσκονται σε έξαρση αυτό το διάστημα, ας μην πάρουν θάρρος κάποιοι στο υπουργείο Υγείας για να αρχίσουν να αδειάζουν τα δημόσια νοσοκομεία και να στέλνουν τους ασθενείς σε εκτός ΓεΣΥ νοσοκομεία. Να κόψει τον λαιμό του ο ΟΑΥ και τα νοσηλευτήρια του ΓεΣΥ να εξυπηρετήσουν τους πολίτες όπως τους αξίζει.
Με ρώτησε κάποιος χθες για το ποια είναι η άποψη μου και το τι πρέπει να γίνει για να σταματήσει η συμφόρηση στα ΤΑΕΠ. Η απάντηση μου είναι όλα τα πιο πάνω. Εάν δεν αλλάξουμε ΟΛΟΙ πρακτικές και νοοτροπίες, σωτηρία δεν έχουμε. Άμεσες λύσεις δεν υπάρχουν.
