Πόσο μακριά είναι ο Λίβανος; Όχι τόσο όσο νομίζαμε. Αφού ακούσαμε την έκρηξη και νιώσαμε τους κραδασμούς πεταχτήκαμε στην αυλή ψάχνοντας για τον καπνό. Δεν γίνεται να μην ήταν κάπου εδώ στη γειτονιά η εστία. Κοιτάξαμε προς τα κατεχόμενα, κοιτάξαμε προς τον Άγιο Παύλο, Άγιο Δομέτιο. Κι έπειτα κοιτάξαμε στο διαδίκτυο. Η έκρηξη ήταν στον Λίβανο, στο λιμάνι της Βηρυτού. Αν είναι δυνατόν. Ψάξαμε για τον χάρτη της περιοχής. Όντως σαν ένα φύλλο ριγμένο στο πέλαγος, όπως το είχε συλλάβει στους στίχους του κάποτε ο Λεωνίδας Μαλένης. Τουρκία, Συρία, Λίβανος σε απόσταση που θα μπορούσε να αποτελεί μια ημερήσια εκδρομή αν υπήρχαν γέφυρες. Όσο να πας από την Πάφο στην Καρπασία, τόσο και πιο λίγο θες να πας κι από τη Λάρνακα και την Αμμόχωστο στη Βηρυτό. 

Ούτε αυτοί, φυσικά, ήξεραν πόσο κοντά είμαστε, εξ ου και δεν είχαν ακούσει πως άμα κατάσχεις τα εκρηκτικά δεν τα βάζεις κάπου, σε μια αποθήκη ή σε ένα κοντέινερ, και τα αφήνεις εκεί για χρόνια. Δυόμισι χιλιάδες τόνοι νιτρικής αμμωνίας αποθηκευμένη για έξι χρόνια κοντά στο λιμάνι και πάρα δίπλα αποθήκες υγραερίου. Δεν χρειάζονται πολλά για να γίνει το κακό. Όχι όμως κι έτσι. Μια πόλη που βομβαρδίστηκε τόσες πολλές φορές και κτίστηκε άλλες τόσες, συντρίμμια για άλλη μια φορά. Λες και έπεσε ατομική βόμβα ή εκράγηκαν 200 βόμβες μαζί την ίδια στιγμή, στο ίδιο σημείο. Σε καιρό ειρήνης μάλιστα. Σε λίγα λεπτά δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες νεκροί, χιλιάδες τραυματίες, χιλιάδες άστεγοι, με την πόλη να παραλύει και την οικονομία να καταποντίζεται. Από ανθρώπινο λάθος, αμέλεια, αδιαφορία, απερισκεψία, έλλειψη γνώσης.  

Σοκάρει ο τρόπος. Αν ήταν έργο του εχθρού θα μπορούσε πιο εύκολα να το συλλάβει ο νους. Ακόμα και σε καιρούς ειρήνης όμως η ανθρωπότητα, κυρίως σε αυτές τις εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη, ετοιμάζεται για πόλεμο. Κι ενίοτε αυτοανατινάσσεται. Σε μια εποχή που μιλάμε για την ατομική ευθύνη απέναντι στο συλλογικό κακό. Σε μια εποχή που δεν μπορούμε παρά να εμπιστευτούμε τον άλλο πως έλαβε όλα τα μέτρα που όφειλε να λάβει για να αντιμετωπιστεί η πανδημία. 

Είναι πιο εύκολο να πιστέψεις τις θεωρίες συνωμοσίας που άρχισαν να υφαίνονται, παρά να αποδεχτείς πως έγινε τέτοιο κακό απλά γιατί κάποιοι ξέχασαν ή δεν ήθελαν να ασχοληθούν ή νόμιζαν ή τέλος πάντων δεν έδρασαν όπως όφειλαν. Εκ των υστέρων, πάνω από συντρίμμια ψάχνουμε απαντήσεις στα γιατί, χωρίς ωστόσο να μαθαίνουμε ο ένας από τα λάθη του άλλου.