Δικαστήριο είχε επιδικάσει αποζημιώσεις ύψους 19.500 ευρώ σε έναν πατέρα και τα δυο ανήλικα παιδιά του, για παραβίαση του δικαιώματος τους για σεβασμό της ιδιωτικής τους ζωής, από εταιρεία που διαχειρίζεται υδροπάρκο, επειδή χρησιμοποίησε τις φωτογραφίες τους για διαφημιστικούς λόγους. Η εταιρεία καταχώρησε έφεση η οποία και απορρίφθηκε την περασμένη Τετάρτη.

Η αγωγή είχε εγερθεί όταν μια τετραμελής οικογένεια είχε επισκεφθεί για σκοπούς αναψυχής το υδροπάρκο. Κατά την εκεί παρουσία τους, οι γονείς και τα δυο ανήλικα παιδιά τους, χωρίς να το αντιληφθούν, φωτογραφήθηκαν ενώ ψυχαγωγούνταν σε μια τσουλήθρα και η φωτογραφία τους χρησιμοποιήθηκε ευρέως για διαφημιστικούς σκοπούς της επιχείρησης.

Επί τούτου, το πρωτόδικο Δικαστήριο επιδίκασε το 2015 υπέρ τους αποζημιώσεις για παραβίαση του δικαιώματος τους για σεβασμό της ιδιωτικής τους ζωής από τη διαχειρίστρια εταιρεία. Σημειώνεται ότι δεν υπάρχουν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις που εκδικάστηκαν από κυπριακά δικαστήρια.

Η διαχειρίστρια εταιρεία του υδροπάρκου εφεσίβαλε την πρωτόδικη απόφαση, ενώ παράλληλα ο δικηγόρος της οικογένειας Χριστάκης Χριστάκη, κατέθεσε αντέφεση θεωρώντας τις αποζημιώσεις ως ανεπαρκείς.

Τελικά η αντέφεση απεσύρθη, όπως και ο λόγος έφεσης για ψηλές αποζημιώσεις. Παρέμειναν δυο λόγοι έφεσης, ήτοι ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο εσφαλμένα απέρριψε την εισήγηση της εταιρείας ότι τα ανήλικα δεν νομιμοποιούνταν στην έγερση της αγωγής.

Ως αιτιολογία αναφερόταν ότι δεν αναγραφόταν στον τίτλο της αγωγής στο κλητήριο ένταλμα ότι τα παιδιά ήταν ανήλικα και ότι δεν γινόταν πουθενά στην αγωγή αναφορά για τη μητέρα τους. Το Εφετείο έκρινε ότι στην περίπτωση όπου η αγωγή έχει εγερθεί μέσω του ενός γονέα ενώ θα έπρεπε μέσω και των δύο, αυτό δεν την καθιστά απαράδεκτη, αλλά πρόκειται για αντικανονικότητα που μπορεί να θεραπευτεί.

 Όπως σημειώνεται, στην ενώπιον μας περίπτωση, το ζήτημα της εκπροσώπησης των ανηλίκων δεν ηγέρθη κατά την πρωτόδικη διαδικασία. Εφόσον λοιπόν το ζήτημα δεν μπορούσε να απασχολήσει κατά την εκδίκαση της ουσίας της αγωγής, κατά μείζονα λόγο, δεν μπορεί να απασχολήσει ούτε και κατ’ έφεση.

Με τον δεύτερο λόγο έφεσης, προσβάλλεται ως εσφαλμένη η κατάληξη του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η φωτογράφιση και η δημοσίευση της επίδικης φωτογραφίας είχε γίνει χωρίς τη συγκατάθεση του πατέρα και των δυο παιδιών του.

Η θέση της εταιρείας κατά τη δίκη ήταν ότι, την ημέρα που η οικογένεια επισκέφθηκε το υδροπάρκο, υπήρχαν στην είσοδο του προειδοποιητικές ανακοινώσεις ή και όροι εισόδου ότι θα λαμβάνονταν φωτογραφίες για σκοπούς διαφήμισης και προώθησης του υδροπάρκου και ότι τα μέλη του κοινού που θα εμφανίζονταν σε αυτές, δεν θα είχαν καμιά απαίτηση από την εφεσείουσα εταιρεία.

Περαιτέρω, ότι αγνόησε μαρτυρία ότι ο φωτογράφος είχε ενημερώσει τους εφεσίβλητους που του χαμογελούσαν και δεν αξιολόγησε το γεγονός ότι η ύπαρξη ανακοίνωσης στην είσοδο δεν αμφισβητήθηκε με αντεξέταση από τους εφεσίβλητους.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απέρριψε τις θέσεις αυτές, αναφέροντας ότι οι μαρτυρίες των δυο μαρτύρων υπεράσπισης της εταιρείας που αναφέρονταν σε αυτούς τους ισχυρισμούς απορρίφθηκαν πρωτόδικα, γεγονός που δεν αμφισβητήθηκε στην έφεση. Για τους λόγους αυτούς απέρριψε την έφεση, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση.