«Μου έδωσαν τεμάχιο γης λόγω 1974, έκτισα το υποστατικό και το ενοικίασε το κράτος σε τιμή σχεδόν μισή από εκείνες που ίσχυαν στην ίδια περιοχή». Ο ιδιώτης που ενοικίασε στο υπουργείο Υγείας το υποστατικό στο οποίο στεγάζονται οι αποθήκες φαρμάκων μιλά αποκλειστικά στο Philenews και δίνει τη δική του εκδοχή τόσο για τον τρόπο με τον οποίο κατέληξε να συνάψει συμβόλαιο με τις Φαρμακευτικές Υπηρεσίες του κράτους, όσο και για το πώς το υποστατικό κατέληξε, εντέλει, στα χέρια πιστωτικού ιδρύματος.
Η οικογένεια του μαζί με άλλους επιχειρηματίες, ανέφερε ο κ. Λεύκος Λιμνιώτης, λειτουργούσαν βιομηχανία ανοδείωσης αλουμινίου στην Μια Μηλιά, την οποία το 1974 έχασαν εξαιτίας της τουρκικής εισβολής.
«Το 1978, μας δόθηκε βιομηχανικό τεμάχιο στην βιομηχανική περιοχή Στροβόλου, ως πληγέντες της τουρκικής εισβολής. Τονίζω, τεμάχιο μας παραχωρήθηκε έναντι ενοικίου και όχι υποστατικό. Όλοι μαζί οι τότε μέτοχοι, δανειστήκαμε τεράστια, για την εποχή χρηματικά ποσά για να κτίσουμε μια νέα βιομηχανία ανοδείωσης αλουμινίου. Και το κάναμε. Ο καθένας πήρε δάνειο και επένδυσε στο κτήριο αυτό».
Η βιομηχανία δεν άντεξε και το 2003 οδηγήθηκε σε αναστολή των εργασιών της. «Ακριβώς απέναντι από το κτήριο, βρίσκονταν υποστατικά που στέγαζαν υπηρεσίες του Κρατικού Χημείου. Όταν εκεί οι λειτουργοί είδαν ότι η βιομηχανία διαλυόταν, με προσέγγισαν και μου είπαν ότι το υπουργείο Υγείας έψαχνε χώρους για να τους χρησιμοποιήσει ως αποθήκες. Χαρακτηριστικά μου είπαν ότι ενόψει της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση (το 2004) το κράτος έπρεπε να εξασφαλίσει αποθήκες ευρωπαϊκών προδιαγραφών, διαφορετικά θα υποχρεωνόταν να πληρώσει εκατομμύρια σε πρόστιμα».
Από εκεί, πρόσθεσε, «ξεκίνησε η διαδικασία για να ενοικιάσει το υπουργείο Υγείας το υποστατικό. Εγώ στο μεταξύ από προηγουμένως, είχα δανειστεί για να αγοράσω το μερίδιο των υπολοίπων μετόχων και ως εκ τούτου το υποστατικό ήταν ιδιοκτησία μου. Κατά τη διαπραγμάτευση για την ενοικίαση δεν είχα ποτέ επαφές με μεμονωμένα άτομα αλλά πάντοτε συναντούσα ομάδες, επιτροπές, όπως για παράδειγμα η Επαρχιακή Επιτροπή Ενοικίων. Το συμβόλαιο περιλάμβανε όρους και προϋποθέσεις και εγώ έπρεπε να προχωρήσω και σε κάποιες κατασκευαστικές εργασίες τις οποίες έφερα εις πέρας προχωρώντας σε νέο δανεισμό από πιστωτικό ίδρυμα».
Το κόστος των εργασιών αυτών, διευκρίνισε, «δεν το πλήρωσε το υπουργείο Υγείας». Στη συνέχεια, είπε, «άλλες δύο φορές μου ζητήθηκε να προχωρήσω σε αναδιαμόρφωση των χωρών. Τα ποσά ήταν περίπου £80.000 με £100.000 και αυτά το υπουργείο Υγείας τα επέστρεψε σε μηνιαίες δόσεις. Δεν προστέθηκαν στο ενοίκιο, ήταν επιπρόσθετο ποσό κάθε μήνα. Το υποστατικό ήταν συνολικού εμβαδού 3.000 τ.μ. με 300 τ.μ. γραφεία».
Παράλληλα, «κάθε χρόνο προχωρούσα σε συντήρηση του υποστατικού η οποία στοίχιζε κατά μέσο όρο €15.000 – €20.000. Όποτε μου τηλεφωνούσαν ότι προέκυπτε μια ανάγκη πήγαινα αμέσως. Τις περισσότερες φορές για να καλύψω το κόστος συντήρησης προχωρούσα και πάλι σε δάνειο από πιστωτικό ίδρυμα».
Αυτό, «είχε ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή το ενοίκιο των €135.000 που έπαιρνα από το υπουργείο Υγείας να μην φθάνει καλά-καλά για την δόση μου και το 2020 το υποστατικό πέρασε στην ιδιοκτησία του τραπεζικού ιδρύματος». Έκτοτε, τόνισε, «εγώ δεν είχα καμία ουσιαστική επαφή με το κτήριο, ούτε με την συντήρησή του».
«Αυτά είναι τα όσα εγώ έζησα με την ενοικίαση του υποστατικού μου στο υπουργείο Υγείας. Δεν είμαι εκείνος ο ένας που πλήρωνε €6.000 και πληρωνόταν €135.000 για να έβγαζα χρήματα. Εγώ πήρα τεμάχιο και έκτισα και ενοικίαζα υποστατικό. Το ενοίκιο που μου έδωσε το κράτος ήταν σχεδόν το μισό από την αξία που ίσχυε για αντίστοιχους χώρους στην Βιομηχανική Περιοχή Στροβόλου. Όχι μόνο δεν έβγαλα χρήματα αλλά οδηγήθηκα κιόλας στη χρεωκοπία».
