Θα ήταν τουλάχιστον απρέπεια εκ μέρους μου, αν μέσα από αυτό το ταπεινό μου σημείωμα δεν εξέφραζα τις ευχαριστίες μου προς τον διδάσκαλο. Τον αγαπητό φίλο, κ. Στέλιο Παπαντωνίου.
Για ένα ανεκτίμητο δώρο, που μου απέστειλε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Τέσσερα εξαιρετικά βιβλία, συγγραφέας των οποίων είναι φυσικά ο ίδιος. Και επιμένω να τον αποκαλώ δάσκαλο, και δεν υπερβάλλω καθόλου. Διότι, εκτός από εξαιρετικός φιλόλογος, συγγραφέας κ.λπ., παραμένει ένας εκπρόσωπος του πνεύματος και της ηθικής. Ασφαλώς, και δεν θα με έφτανε εδώ ο χώρος για να αναφερθώ σε όλα τα βιβλία που μου απέστειλε. Θα επικεντρωθώ σε ένα εξ αυτών, στην πρώτη σελίδα του οποίου σαν αφιέρωση γράφει: «Στον φίλο Αντώνη». Συμπληρώνοντας από κάτω, με νόημα: «Οι Στωικοί παρηγορούν!». Τίτλος βέβαια του έργου αυτού είναι: «Στωική Φιλοσοφία». Εννοείται ότι και ο φίλος Στέλιος γνωρίζει τις δυσάρεστες καταστάσεις που πέρασα, τα τελευταία 5 – 6 χρόνια. Και ως ευγενής και ανθρώπινος που είναι, προφανώς ήθελε -όπως και δεκάδες διαδικτυακοί φίλοι- να συμβάλει, ή μάλλον να κάνει μια προσπάθεια να με συνδράμει, να με στηρίξει σε όλες αυτές τις ατυχίες που με έπληξαν.
Σταχυολογώ αποσπάσματα του εξαιρετικού αυτού βιβλίου.
Ας δούμε τι λέγει στη σελίδα 8. Αφού κάνει σύντομη αναφορά στον Ζήνωνα τον Κιτιέα και τη Σχολή που ίδρυσε στην Ποικίλη Στοά της Αγοράς των Αθηνών το 301 π.Χ., μας πληροφορεί ότι οι ρίζες του Στωικισμού, είναι καθαρά ελληνικές με πιθανότητα ύπαρξης και εξωελληνικών στοιχείων, π.χ., σημιτικών αντιλήψεων, αναφέροντας και τη θεωρία περί καταγωγής του Ζήνωνα από τους Φοίνικες. Επικεντρώνομαι σε κάτι που θεώρησα ιδιαίτερα σημαντικό. Αντιγράφω: «Στη διδασκαλία των Στωικών για τον Θεό, ανιχνεύονται στοιχεία που παραπέμπουν στο ιδεώδες της απάθειας και της ασκητικής ζωής. Τα δόγματα του Στωικισμού, κρυσταλλώθηκαν με τις επιδράσεις, αλλά και την πάλη τους προς το Λύκειο και την Ακαδημία, τους Κυνικούς, τον Επίκουρο και τους Σκεπτικούς…».
Λίγο πιο κάτω, ανιχνεύω στοιχεία για τον ίδιο τον Ζήνωνα τον Κιτιέα: «Σοφός, είναι αυτός που ζει σύμφωνα με τη Φύση και τον ίδιο τον εαυτό του». Και πιο κάτω, διαβάζω: «Αυστηρός, λιτοδίαιτος και εγκρατής, τιμήθηκε μετά τον θάνατό του από τους Αθηναίους, με την εξής φράση: “Ετελεύτησεν αποπνίξας εαυτόν”». Και ποιοι ήσαν οι μαθητές και φίλοι του; Ασφαλώς, όχι άρχοντες ή πλούσιοι, αλλά: «Κάποιοι μισόγυμνοι, κουρελήδες, ένα σύγνεφο δυστυχισμένοι και πτωχοί…».
Όπως είπα και στην αρχή, δεν είναι δυνατόν να αναπτύξω όλα τα σημεία που με εντυπωσίασαν μέσα στις λίγες αυτές γραμμές.
Επέλεξα να κλείσω με κάποιες από τις υποθήκες του Επίκουρου: «Αν θέλεις να σώσεις τη γαλήνη της ψυχής σου, και την ανθρωπιά σου, ζήσε μακριά από την Πολιτική». Είναι το γνωστό: «Λάθε βιώσας», που νομίζω όλοι έχουμε διδαχθεί όταν ήμασταν μαθητές στο γυμνάσιο.
Σε ευχαριστώ και πάλιν, αγαπητέ δάσκαλε και εκτιμώ την προσπάθειά σου να με στηρίξεις στις δυσκολίες που περνώ αυτή την περίοδο. Και ως επίλογο του φτωχού μου κειμένου, άφησα, τι άλλο; Αυτά που λέγει ο Επίκουρος για τον θάνατο.
«Φρόντισε να συνηθίσεις την ιδέα, ότι ο θάνατος, δεν είναι ούτε κακό, ούτε καλό. Διότι αυτός, θέτει τέλος στην αίσθηση. Άρα, όσο εμείς υπάρχουμε, δεν υπάρχει ο θάνατος. Ο οποίος δεν έχει σχέση ούτε με τους ζωντανούς, αλλά ούτε και με τους νεκρούς…».
Η ανάγνωση του έργου σου αγαπητέ μου κ. Παπαντωνίου, να είσαι σίγουρος ότι ήταν ένα βάλσαμο στην ψυχή μου. Κάθε γραμμή, σε προσγειώνει. Κάθε φιλοσοφική φράση, σε ηρεμεί. Αποκαλύπτοντας τη ματαιότητα του κόσμου αυτού. Σας συγχαίρω, ευχόμενος το νέο έτος 2019, να σας φέρει ό,τι επιθυμείτε. Υγεία, ψυχική δύναμη, καρτερικότητα και υπομονή. Και οικογενειακή ευτυχία!
