Όταν ο πατέρας εγκαταλείπει τη φροντίδα του παιδιού του, αφήνοντάς την στη μητέρα, επέρχεται πόνος σε όλους -μητέρα, παιδί- πιο πολύ όμως στον ίδιο τον πατέρα γιατί έτσι χάνεται η δυνατότητα να γίνει ανθρώπινος ή να αναπτύξει το ανθρωπιστικό αίσθημα μέσα από την πορεία της ανατροφής.
Στις τελευταίες δεκαετίες, ερευνητές άθροισαν τα σημεία σπουδαιότητας στις σχέσεις πατέρα-παιδιού. Τονίζεται παραδείγματος χάρη πως οι πατέρες ενθαρρύνουν τα παιδιά να αναπτύσσουν την περιέργειά τους, να εξερευνούν το περιβάλλον, να τα κινητοποιούν σε διάφορες δραστηριότητες και να παίζουν μαζί τους. Στην απουσία του πατέρα, υπάρχει η άποψη πως τα αγόρια επηρεάζονται πιο πολύ από τα κορίτσια: Παρατηρούνται προβλήματα ηθικής συμπεριφοράς, μειωμένης ακαδημαϊκής επίδοσης ή χαμηλότερου δείκτη νοημοσύνης. Κι όσο πιο πολύ διαρκεί η απουσία του πατέρα, τόσο και πιο πολύ μεγαλώνουν τα προβλήματα. Πρέπει εδώ να τονιστεί ότι η απλή παρουσία του πατέρα, δεν είναι εγγύηση ικανοποιητικής σχέσης με το παιδί. Πιο πολύ μετρά, η ποιότητα της επαφής παρά το άπραγο παρών του. Ο πατέρας είναι ο κύριος παράγοντας που παροτρύνει τα παιδιά να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τον παραδοσιακό αντρισμό. Αντιδρά όμως αρνητικά όταν τα αγόρια κάνουν επιλογές που η κουλτούρα τις θεωρεί θηλυκές. Γι’ αυτό -καλά ή κακά που κάνει- και οι προτροπές του: «Μην κλαίτε, οι άντρες δεν κλαίνε. Τα αγόρια δεν παίζουν με τις κούκλες μα ούτε και ντύνονται με τα φορέματα της αδελφής τους». Με αυτό τον τρόπο ο πατέρας αποβαίνει ή θεωρείται σπουδαίος για το παιδί, γι’ αυτό κι επιθυμεί να συμμορφώνεται σύμφωνα με τις υποδείξεις του. Η σχέση κόρης-πατέρα αποτελεί πρότυπο στις μελλοντικές σχέσεις της με τα αγόρια. Μέσα από τη ζεστή αγάπη του, την αποδοχή, την κατανόηση και την επιδοκιμασία, ο πατέρας προσπαθεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου όλα τα μέλη της οικογένειας, ιεραρχούν τις αξίες της τιμιότητας αντί της εκμετάλλευσης, της αρμονίας αντί της εκδικητικότητας, της δικαιοσύνης αντί της δύναμης, της ειρηνικής ύπαρξης αντί της πολεμικής απειλής. Καθοδηγούνται να κάνουν το καλό σε άλλους, αν θέλουν να κάνουν το ίδιο και σ’ αυτούς, οτιδήποτε όμως κάνουν να είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους αλλά και των συνεπειών τους. Συνδυάζοντας τη θέρμη με τη δημοκρατία, δεν διστάζει να τα αγγίζει ή να κάνει μαζί τους χειραψία κατά τον νυκτερινό αποχωρισμό ή την πρωινή καλημέρα. Το άγγιγμα φέρνει πιο κοντά πατέρα και παιδί, σμικρύνει τις αποστάσεις, βελτιώνει τις σχέσεις, ανακουφίζει, απομακρύνει συμπλέγματα. Οι συζητήσεις επικεντρώνονται σε αποστάγματα της ιστορίας. Μιλούν για νίκες αλλά και για ταπεινώσεις και ήττες. Για επινίκια αλλά και για τα έσω μιάσματα της προδοσίας. Σε κάθε στάδιο τα παιδιά διαποτίζονται με το όραμα της επιστροφής και της ελευθερίας. Προβληματίζονται για το: «Τι είχαμε, τι χάσαμε, τι έχουμε και τι μας πρέπει».
