Αναμνήσεις του καθηγητή Ζαννέτου Τοφαλλή για το χωριό του και τη γιορτή του Προφήτη Ηλία.
Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 48 χρόνων από τις μαύρες επετείου του ‘74 και την εορτή του Προφήτη Ηλία, του πολιούχου αγίου του χωριού μου, θυμάμαι και κλαίω…
Σας παρακαλώ να μου επιτρέψετε να σας καλωσορίσω στη γιορτή του πολιούχου του χωριού μας, του Προφήτη Ηλία, όπως τον γιορτάζαμε κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου.
Σήμερα, εμείς οι απόδημοι Στυλλιώτες θυμούμαστε και ονειροπολούμε εκείνες τις όμορφες μέρες που γιορτάζαμε την ημέρα του Προφήτη Ηλία. Εδώ και 48 χρόνια, το χωριό μας -όπως και τα άλλα σκλαβωμένα μέρη του νησιού μας- βρίσκεται υπό ξένη κατοχή και όνειρό μας και επιδίωξή μας είναι να το δούμε ελεύθερο και πάλι.
Δεν ξεχνώ αυτή την ημέρα του Άη Ήλία- ήταν η πιο χαρούμενη μέρα του χρόνου για τους Στυλλιώτες. Από τα γύρω χωριά κατέφθαναν προσκυνητές για να τιμήσουν τον Άγιο της Βροχής. Οι γεωργοί τέλειωναν τις γεωργικές τους εργασίες. Μετά τη λειτουργία, ακολουθούσε η φιλοξενία. Όλοι προσκαλούνταν στα φιλόξενα σπίτια του χωριού μας. Οι παναϋρκώτες διαλαλούν τα προϊόντα τους. Οι νιοι και οι νιες περπατάνε στο δρόμο του χωριού, ντυμένοι στα καινούργια τους ρούχα, προβάλλοντας την ομορφιά της νιότης. Και το απόγευμα, μαζεύονται στην πλατεία του χωριού, χορεύοντας λεβέντικους χορούς.
Και ήταν ανήμερα του Άη Ηλία, το 1974, που ακούστηκαν τα τουρκικά αεροπλάνα που εισέβαλαν στην πατρίδα μας, και έμελλαν να φέρουν τη μεγαλύτερη συμφορά, τη χειρότερη καταστροφή στη μακρόχρονη ιστορία της πατρίδας μας. Και η τραγωδία ακολούθησε το πραξικόπημα της λαομίσητης χούντας των Αθηνών με τη συνεργασία της ΕΟΚΑ Β.
Το 40% της πατρίδας μας περιήλθε κάτω από την τούρκικη κατοχή. Χιλιάδες οι σκοτωμένοι, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι, 180.000 πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα τους. Και οι Στυλλιώτες -σαν καλαμιά στον κάμπο- πήραν των ομματιών τους και βρήκαν καταφύγιο σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελεύθερης Κύπρου ή φεύγοντας για την ξενιτιά.
Και πέρασαν 48 ολόκληρα χρόνια. Και οι μεγάλες δυνάμεις δεν μπόρεσαν ακόμη να δώσουν μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του μαρτυρικού λαού μας. Η Κύπρος μπήκε επίσημα στην οικογένεια της Ευρώπης χωρίς να λυθεί το Κυπριακό.
Πριν μερικά χρόνια η τουρκική πλευρά άνοιξε μερικώς τα οδοφράγματα για να μπορούν οι δύο πλευρές να επισκέπτονται τα χωριά και τις περιουσίες τους. Χιλιάδες συμπατριώτες μας -Έλληνες και Τούρκοι- σταύρωσαν τα οδοφράγματα για να επισκεφθούν τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτό απέδειξε ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι μπορούν να ζήσουν ειρηνικά όπως στα χρόνια τα παλιά. Ο μύθος μερικών ότι Τ/κ και Ε/κ δεν μπορούν να ζήσουν μαζί, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Ζωντανή είναι η δίψα για επανένωση.
Προσφάτως, είχα κι εγώ την ευκαιρία να περάσω με την οικογένειά μου στους σκλαβωμένους Στύλλους. Ήθελα να πάρω την οικογένειά μου, ιδιαίτερα τις δύο εγγονούλες μου, τη Σταυρίνα και τη Βασούλλα, να δουν το χωριό του παππού τους και να μην ξεχνούν. Ανάψαμε κερί και καπνίσαμε την εκκλησία μας. Ήταν μισοκατεστραμμένη χωρίς εικόνες, πόρτες και παράθυρα. Ανάψαμε κερί και καπνίσαμε, τον τάφο του παππού Τοφαλλή, του οποίου ο σταυρός όπως και όλων των συγχωριανών μας ήταν σπασμένος, λεηλατημένος.
Χωριό μου, δεν σε ξεχνώ! Κάνε υπομονή. Θα έρθω μια μέρα να γιορτάσουμε μαζί τον Προφήτη Ηλία!
