Η Νίκη Κονομή Φωκά, χειρουργός οδοντίατρος, γράφει για τον Νίκο Νικολάου.
Ο Νίκος Νικολάου, πρώην δικαστής έφυγε. Σπούδασε δικηγόρος στο Λονδίνο και τελειώνοντας τις σπουδές του έμεινε και εργάστηκε εκεί για μερικά χρόνια. Έφυγε αφήνοντας πίσω του φτωχούς που τόσο αγαπούσε και τόσο είχε έγνοια. Πάντα ρωτούσε: «Έχετε φαγητό στο σπίτι σας;». Και πριν καλά-καλά απαντήσουν, το δεξί του χέρι βρισκόταν στο τσεπάκι του σακακιού του. «Είναι για τα παιδιά», έλεγε. Μετά ερχόμαστε στις οικιακές βοηθούς. Αν δεν είχαν σπίτι να μείνουν, τις βόλευε εδώ και εκεί. Από φαγητό και του πουλιού το γάλα. Ήταν τόσο καλόψυχος και τόσο χουβαρντάς. Σε τραπέζι δεν άφηνε κανέναν να πληρώσει. Όταν αφυπηρέτησε, δούλευε και πάλι σε δικές του δουλειές. Καταγόταν από το χωριό Κοιλάνι. Αγαπούσε πολύ το χωριό του. Καθημερινώς το επισκεπτόταν, ήταν ακούραστος και αεικίνητος. Ενώ βρισκόταν στη Λεμεσό, βρισκόταν και παντού. Αγαπούσε τις εκδρομές και τα προσκυνήματα. Τελευταία μου εκδρομή μαζί του ήταν στην Παναγία του Κύκκου. Και τώρα ακόμη μου ’λεγε, να γίνω καλά και θα πάμε πάλι στην Παναγία του Κύκκου. Άλλες όμως οι βουλές του ανθρώπου και άλλες του Υψίστου. Υπέφερε και κείνος και οι δικοί του. Αγαπούσε πολύ ένα εκκλησάκι που έκανε ο ίδιος για τον Άγιο και Προφήτη Ηλία. Ήταν σε τέτοιο ύψωμα που είχε θαυμάσια θέα. Ακόμη και ο κόλπος του Μόρφου φαινόταν από εκεί και η ήρεμη θάλασσα του κόλπου λες και περίμενε να την ελευθερώσουν. Έκτισε μόνος του το εκκλησάκι, το επένδυσε με τα χρειαζούμενα, κανονικό εκκλησάκι. Στην γιορτή του Αγίου έφερνε και κάποιο πατέρα της εκκλησίας και το λειτουργούσε. Η καμπάνα του χτυπούσε πρωί-πρωί από τον ίδιο. Ο κόσμος, όχι μόνο του Κοιλανιού αλλά και άλλος κόσμος από τριγύρω, μετά τον εκκλησιασμό έτρωγαν τα λογής-λογής γλυκά και αλμυρά που παρήγγειλε στους φούρνους του χωριού. Αναψυκτικά και άλλα εδέσματα μπόλικα. Αυτός ήταν ο φίλος, ο δικαστής των φτωχών. Ποτέ δεν θα ξεχαστεί και ποτέ ’κει που πήγε δεν θα ξεχάσει τα εδώ που έκανε. Ο χώρος που είναι κτισμένο το εκκλησάκι είναι ιδιόκτητος και έτσι το εκκλησάκι θα στέκεται εκεί για πολλά χρόνια, περιμένοντας να ξαναδεί αυτόν που το αγαπούσε τόσο πολύ και που το έκτισε. Συχνά μου διηγιόταν τα θαύματα που ο Άγιος και Προφήτης Ηλίας του έκανε. Πάει και δεν πάει αυτοκίνητο εκεί. Ο ίδιος πήγαινε με αυτοκίνητο. Μια μέρα προσπαθώντας να στρίψει το αυτοκίνητο του, η μία πλευρά του αυτοκινήτου με τους δύο τροχούς ήταν στον αέρα. Η μία πλευρά του υψώματος είναι ίσια και ψηλά το εκκλησάκι, η άλλη πλευρά δεν έχει ίσιο και πάει κάτω σε μεγάλο βάθος. Εδώ ήταν που έκανε το θαύμα ο Άγιος και σώθηκε τότε ο Νίκος.
