Ο Γιάννης Πεγειώτης θυμάται τον μεγάλο Ρώσο σκηνοθέτη, σεναριογράφο και συγγραφέα.
Για τον Αντρέι Ταρκόφσκι πρωτοδιάβασα φοιτητής στη Λευκωσία. Στο περιοδικό «Σύναξη», αν δε με απατά η μνήμη .Ύστερα ήρθε το «Σμιλεύοντας το χρόνο» «Ο Καθρέφτης» ένα βράδυ στην αίθουσα προβολών του Γ.Τ,Π. Το «Μαρτυρολόγιο» με ακολούθησε ως ανάγνωσμα οικοδομής για δεκαετίες. Το είχα για φυλαχτό στο εργένικο μου φτωχικό στον Αη Δεμέτη. Συνήθως, το διάβαζα απογεύματα και βράδια.
Από τότε στα χρόνια αμέσως μετά το ενενήντα -και αφού τόλμησα το 1987 να γράψω ένα μεγάλο νεανικό κείμενο οδοιπορικό στις ταινίες και το όραμα ζωής του όπως το χάραζε στις σελίδες του «Σμιλεύοντας το χρόνο»- κατανόησα την φωτισμένη πορεία του ως αναγνώστη ,μελετητή, και ανθρώπου που αναζητούσε την όντως ζωή .
Δεν ανακάλυπτα κάτι άγνωστο. Το ξεκαθάριζε εξ υπαρχής ο μεταφραστής του «Μαρτυρολογίου» Αλέξανδρος Ίσαρης. Στην όντως μεστή και θαρραλέα εισαγωγή του όπου έθετε και τα προβλήματα του κειμένου που παραδόθηκε για εκτύπωση πιθανόν με κάποιες αποκοπές. Ήταν καίριος όταν σημείωνε την παθιασμένη ανάγνωση βιβλίων από τον ποιητή του Κινηματογράφου σε μια Σοβιετική Ένωση με βιβλία δυσεύρετα και κάποια στην παρανομία σε κυκλοφορίες χειρόγραφες ή σε παράνομα τυπογραφεία πολυγράφους..
Κάποτε θα ήταν πολύτιμο να ετοιμαζόταν μια καταγραφή των βιβλίων που διάβασε και των αναγνωσμάτων στα οποία παρέπεμπε. Μια φωτεινή αναφορά στις επαναληπτικές αναγνώσεις συγκεκριμένων βιβλίων σε όλο του τον βίο.
