Με ανανεωμένη την ηγεσία του ως προς τα πρόσωπα, μετά από την ολοκλήρωση της διαδικασίας του περασμένου Σαββάτου, ο ΔΗΣΥ μπαίνει στο δρόμο μιας νέας πορείας, αλλά με πολύ περισσότερες προκλήσεις ενώπιό του, από τις οποίες θα δοκιμαστούν τα πάντα: δυνάμεις, αντοχές, αξιοπιστία, ακόμα και μέλλον.
Πέραν της ανανέωσης των προσώπων, που με τη δική τους ατζέντα υπόσχονται να βάλουν την σφραγίδα τους σε μια νέα πορεία, το μεγάλο διακύβευμα της επόμενης μέρας – που αφορά και όλο το κομματικό τοπίο της Κύπρου – είναι το τόλμημα για εξυγίανση κυρίως σ’ επίπεδο νοοτροπιών, αντιλήψεων και κυρίως πρακτικών. Ας μην το βασανίζουμε και πολύ. Πρόκειται για την επιθυμία του ίδιου του κόσμου ν’ αφεθούν στο παρελθόν όλα όσα συνδέουν το βαθύ κράτος της κομματοκρατίας με το όλο σύστημα της διαφθοράς και της διαπλοκής, που φαντάζει τόσο ακλόνητο και ανίκητο. Είναι η ώρα για ν’ αλλάξουν τόσα πολλά και μάλιστα με τρόπο δραστικό και καταλυτικό. Να πάψει επιτέλους η πολιτική να φορτώνεται τα βαρίδια της ψευτιάς και της παραποντιάς, των πάτων και των υπογείων… Διαφορετικά το αφήγημα θα φαντάζει ολόιδιο με άλλες εκδοχές, πρόσωπα και πρωταγωνιστές. Ειδικά για τον ΔΗΣΥ, στους κόλπους του οποίου ολοκληρώθηκαν οι σχετικές διαδικασίες γι’ ανανέωση προσώπων σε ηγετικό επίπεδο, δεν μπορεί να συνεχίσει να ατενίζει με απάθεια τις μεγάλες ρωγμές που άφηναν σε χαώδη απόσταση την βάση από την ηγεσία του. Για να «δέσει» αυτός ο κόσμος που αισθάνεται τόσο προδομένος, δεν αρκούν πολιτικές της ατάκας και μιας στείρας συνθηματολογίας που κυριαρχούν σ’ όλο το φάσμα του πολιτικού στερεώματος, αλλά ένα νέο ύφος και ήθος που να μετουσιώνεται σε πράξη και συνάμα να πείθει. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί «επανασυγκόλληση». Πίσω από την όποια βιτρίνα να πλειοδοτήσουν επιτέλους αξιακοί κώδικες που να γκρεμίζουν κατεστημένα και κυρίως αποστήματα, τα γνωστά δηλαδή που εκτρέφουν το θεριό μιας αβάστακτης κομματοκρατίας που λυμαίνεται ό,τι αυθεντικό και γνήσιο.
Οι καιροί ου μενετοί για την αναδόμηση ή και εξυγίανση όλου του κομματικού φάσματος, ώστε από «γάγγραινα» στην αξιοκρατία και την ισονομία σ’ αυτό τον τόπο, να μετεξελιχθούν επιτέλους και ν’ αποκτήσουν το τόσο σημαντικό ρόλο που έχουν να διαδραματίσουν, να καταστούν δηλαδή με αυθεντικά δείγματα ζωντανά κύτταρα της δημοκρατίας. Με πρώτο μέλημα να απενεργοποιηθούν επειγόντως οι σειρήνες ενός άκρατου λαϊκισμού, που πρυτανεύει σ’ όλο το φάσμα της καθημερινότητας. Άλλωστε, μόνο έτσι μπορεί ν’ αναστραφεί η απόλυτη σχεδόν απαξίωση, η ορμή της οποίας προσέλαβε ήδη μορφή «τσουναμιού», που καταποντίζει την όποια ελπίδα για το μέλλον. Η ανικανότητα σ’ αυτό το επίπεδο θα πρέπει να είναι ασυγχώρητη από τον απλό πολίτη, ο οποίος θα πρέπει επιτέλους να στέλνει στο σπίτι τους όλους όσοι επιμένουν να συντηρούν ένα σαθρό σύστημα. Τα καθημερινά δείγματα που εισπράττει και τα οποία επιβεβαιώνουν το μέγεθος της φαυλότητάς του και κυρίως στους λογής αετονύχηδες ανενόχλητοι να ορμούν με αρπατκτικές διαθέσεις και να ρημάζουν, βοούν τόσο εκκωφαντικά. Είναι γι’ αυτό που πέραν των όποιων διαδικασιών που εξελίσσονται σε κομματικό επίπεδο, επείγει μια βαθύτερη ανασυγκρότηση που να δηλώνει και πραγματική εξυγίανση. Ζωτικής σημασίας το ζήτημα γιατί αφορά την πάλη ανάμεσα στην αντιπολιτική και την πολιτική.
>> Παρεμπιπτόντως, επειδή η πονεμένη ιστορία του «Πόθεν Έσχες» που αποτελεί ένα αυθεντικό δείγμα των επιπέδων και της ποιότητάς μας, παραπέμπει στο έσχατο σημείο εξευτελισμού και διασυρμού, ας καταργηθεί για να τύχει σοβαρής επαναξιολόγησης το όλο καθεστώς της δόμησης του θεσμού. Όπως λειτουργεί σήμερα συνιστά την απόλυτη κοροϊδία και εκείνο που απαθανατίζεται με την υφιστάμενή του μορφή είναι το μέγεθος της αδάμαστης κουτοπονηριάς μας.
