Τα συμφέροντα των Κρατών μειώνουν ενίοτε, τη μνήμη και την αντίληψη περί την ανάγκη καταδίκης κάθε παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη, όπου ισχύει και δεσμεύει η Σύμβαση περί τα Ατομικά Δικαιώματα (ελευθερίες) κάθε πολίτη. Δικαίως υπάρχει η εσωτερική διαμαρτυρία και η γενικότερη αντίδραση για τις όσες μορφές παραβίασης και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επέφερε και επιφέρει το καθεστώς που κυβερνά για πέραν των δύο δεκαετιών στη Λευκορωσία. Όμως δεν μπορεί να είναι επιλεκτική μια τέτοια καταδίκη. Η ίδια αρχή δικαίου επιβάλλει την καταδίκη των όσων σωρευτικά και για χρόνια συμβαίνουν πέραν από την παραβίαση εσωτερικά στην Τουρκία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εδώ στην Κυπριακή Δημοκρατία, χώρα πλήρες μέλος μάλιστα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το γεγονός είναι ότι συνεχίζει μια χώρα μη μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια διαρκή παραβίαση πολλών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η Τουρκική στρατιωτική εισβολή και κατοχή επέφεραν παράνομα, από το 1974! Μάλιστα στην περίπτωση μας, δεν υπάρχει μόνο απλή διαμαρτυρία των πολιτών για τις παραβιάσεις, αλλά υπάρχει και η Δικαστική απόφαση του ΕΔΑΔ στη Διακρατική Προσφυγή της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά του κράτους της Τουρκίας. Η γνωστή ως 4η διακρατική μετά από τρεις προηγούμενες που έγιναν πριν την δικαιοδοσία του ίδιου του ΕΔΑΔ που καταδίκασαν την Τουρκία! Μια τέτοια απόφαση κατά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν μπορεί να τη διαγράψει η όποια συμφεροντολογική «μνήμη», των ισχυρών της Ευρώπης. Είναι μια δεσμευτική και σαφέστατη κρίση με διαπιστώσεις πέραν από ότι, ήδη συμφωνήθηκε στο Βερολίνο πριν ένα μήνα από τους Υπουργούς Εξωτερικών των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατάσταση και δικαστική κρίση που, ας μη διαφεύγει της προσοχής των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφορά έδαφος και πολίτες της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και πρόσθετα όλοι οι εταίροι μας, αλλά και γενικότερα όλα τα Κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης (άρα και η Τουρκία), δεσμεύονται και οφείλουν σεβασμό στις αρχές όπως και στις αξίες περί τα ανθρώπινα δικαιώματα και προφανώς τα δικαστικά ευρήματα. Κρίση Δικαστική που παρήγαγε και διακήρυξε την αδικία και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε βάρος της Κύπρου. Ιδιαίτερα όταν συνεχίζεται αυτή η παρανομία για πέραν των 46 ετών με τις μεθοδεύσεις μάλιστα της Τουρκίας να προεκτείνονται ήδη και στην Κυπριακή ΑΟΖ, χωρίς η Τουρκία να εξαναγκάζεται να σεβαστεί το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο όπου και τις αξίες της καλής γειτονίας.Εμείς θα έπρεπε να υπενθυμίζουμε συνεχώς τη βαρβαρότητα της επεκτατικής βουλιμίας της Τουρκίας όπως τις διακήρυξε ως συνεχιζόμενη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων το ΕΔΑΔ. Η διεκδίκηση μας ήταν και πρέπει να παραμείνει αντικατοχή. Όχι να «εκλιπαρούμε» για να υπάρξει άτυπη πενταμερής για «επίλυση» δήθεν του Κυπριακού προβλήματος με «αφετηρία» από εκεί που μείναμε όταν διακόπηκαν λόγω της αδιαλλαξίας της Τουρκίας οι συνομιλίες στην Ελβετία. Δεν μπορεί να παραμερίζουν τις αρχές και τις αξίες οι Εταίροι μας, όταν εμείς, που δεν έχουμε καταστεί κατά την επιθυμία του κου Ερντογάν «εκλιπούσα» ως κρατική οντότητα, παραμένουμε επιτέλους σταθεροί σ’ αυτές. Άλλως τί θα επακολουθήσει; Συνομιλίες Ελλάδος με Τουρκία ώστε να υπάρξουν «κέρδη για κάθε πλευρά» όπως χωρίς ντροπή, προβάλλει μετά τη στρατιωτική κάλυψη των ερευνών στην ΑΟΖ της Ελλάδος, που προώθησε όχι τυχαία ο κος Ερντογάν. «Κέρδη» στο Αιγαίο και παράλληλα η Κύπρος χωρίς αντιστάσεις και πάλι, να θυματοποιηθεί; Καιρός να αφήσουμε τη συνεχή εσωτερική αντιπαλότητα και την κενολογία. Καιρός μνήμης στις θυσίες και επίδειξη ευθύνης σ’ ό,τι η ιστορία μας διδάσκει. Ώρα να υψώσουμε, επιτέλους, την ταπείνωση που επέφερε η Τουρκική επεκτατική πολιτική, σε αγωνιστικότητα και διεκδίκηση για πλήρη σεβασμό όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Ανάγκη και καθήκον για ένα ισότιμο με τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κοινό Ευρωπαϊκό μέλλον. Αντίσταση, ώσπου να γυρίσουμε στις εστίες μας, ελεύθεροι από στρατό κατοχής και χωρίς παράνομους εποίκους ώσπου να μπορέσουμε να ζήσουμε αυτό τον τόπο με δικαιοσύνη, χωρίς σοβινισμό, αλλά και χωρίς εθνικό αποχρωματισμό, χωρίς το φόβο της βίας και της αρπαγής. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις η όποια νέα υποχώρηση Ελλάδος και Κύπρου, θα αυξήσει την επεκτατική μεθοδευμένη από χρόνια βουλιμία της Τουρκίας!
*Δικηγόρος,
