Ο απόηχος της πανσυνδικαλιστικής σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της ΠΕΟ, με τη συμμετοχή του συνόλου σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων του τόπου μας και η εξαγγελία παναπεργίας την Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου, είχε αναμφίβολα θετική αύρα. Η αποτίμηση από τους εργαζόμενους και ευρύτερα την κοινωνία ήταν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα του τόπου μας, στα μεγάλα και σημαντικά προβλήματα βρίσκει τον τρόπο να ενώνεται και να διεκδικεί συλλογικά.
Βέβαια, αυτό δεν είναι τυχαίο, ούτε και ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είναι συνέχεια της μεγάλης ιστορικής παναπεργίας που έγινε από τις ίδιες οργανώσεις στο 2023 πάλι για το θέμα της ΑΤΑ. Εκεί ακριβώς που με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο απόδειξαν στην πράξη ότι οι σύγχρονες και μεγάλες διεκδικήσεις του σήμερα, δεν αφορούν μόνο τα μέλη των συντεχνιών.
Όταν για παράδειγμα κεντρικό σύνθημα της παναπεργίας ήταν και είναι και σήμερα ΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ποιους είναι που αφορά; Ασφαλώς όχι τα μέλη των Συντεχνιών, αφού μέσα από τις Συλλογικές Συμβάσεις απολαμβάνουν ΑΤΑ. Αφορά κυρίως τους νέους που εργάζονται χωρίς προστασία και συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Αφορούν τους ευάλωτους εργαζόμενους που μετατρέπονται σε φτηνή και απροστάτευτη εργατική δύναμη από μερίδα των εργοδοτών, χρησιμοποιώντας τους και εκβιαστικά κάποιες φορές έναντι των εργαζομένων που καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις.
Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από τον κλάδο που εργάζονται κατανοούν ότι τους ενώνουν κοινά προβλήματα.
Κατανοούν επίσης ότι η προπαγάνδα και ο σκόπιμος διαχωρισμός των εργαζομένων μέσα από τον επιδιωκόμενο κανιβαλισμό δεν θα περάσει. Κανένας εργαζόμενος δεν θα κερδίσει κάτι αν στραφεί εναντίον άλλου εργαζόμενου. Μόνος κερδισμένος από τέτοιες αντιπαραθέσεις, αποδεδειγμένα είναι το κεφάλαιο.
Σε περιόδους κοινωνικών και οικονομικών αναταράξεων, η δύναμη των εργαζομένων κρίνεται από την ικανότητά τους να παραμένουν ενωμένοι, στη βάση βέβαια αρχών. Ενωμένοι στα βασικά, στα κύρια, χωρίς μαξιμαλισμούς και χωρίς βέβαια να είναι αυτοσκοπός.
Σε ένα περιβάλλον όπου οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις συχνά διαθέτουν πολύ περισσότερους πόρους και μέσα πίεσης, η διάσπαση του εργατικού κινήματος λειτουργεί ως το ισχυρότερο όπλο κατά των εργαζομένων. Αντίθετα, η συνεργασία και η αλληλεγγύη ανάμεσα σε διαφορετικούς κλάδους, επαγγέλματα και ομοσπονδίες ενισχύουν τη διαπραγματευτική ισχύ και δίνουν προοπτική στις κινητοποιήσεις.
Σήμερα, που η τεχνολογική εξέλιξη και η ευελιξία της αγοράς εργασίας διαμορφώνουν νέες μορφές επισφάλειας, η ανάγκη για συντονισμό είναι ακόμα πιο επιτακτική. Οι εργαζόμενοι στις κατασκευές, στον τουρισμό, στη βιομηχανία, στην εκπαίδευση, στις υπηρεσίες, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αντιμετωπίζουν συχνά κοινά προβλήματα.
Απέναντι σε μια παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική, νεοφιλελεύθερη οικονομία, που βλέπει την εργασία ως «κόστος» και όχι ως δικαίωμα, οι εργαζόμενοι έχουν μόνο ένα αντίβαρο: την οργανωμένη, συλλογική τους δύναμη. Και αυτή η δύναμη γεννιέται και δυναμώνει μόνο όταν τα συνδικάτα βάζουν πάνω από όλα το κοινό συμφέρον και δρουν με ενότητα, αποφασιστικότητα και αλληλεγγύη.
Ενωμένοι λοιπόν οι εργαζόμενοι, μπορούν να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες. Χωρίς να αναιρούνται οι όποιες διαφορές που είναι θεμιτό να υπάρχουν. Χωρίς να αυτοαναιρείται καμιά οργάνωση.
Από την άλλη όμως είναι η ώρα που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που είναι απροστάτευτοι να κάνουν το επόμενο βήμα. Να οργανωθούν. Να έρθουν σε επαφή με την ΠΕΟ και τα κλαδικές τις Συντεχνίες. Να συνειδητοποιήσουν ότι η δύναμη τους βρίσκεται ακριβώς στη συλλογική δράση. Να δώσουν δηλαδή δύναμη στη δύναμη τους.
* Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας ΠΕΟ
