Του Paul Iddon
Ο κατασκευαστής των τουρκικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar TB2 και Akinci υποστηρίζει πως ο εξοπλισμός των μαχητικών drones με πυραύλους αέρος-αέρος μικρού βεληνεκούς θα αναχαίτιζε αποτελεσματικά τα φορτωμένα με εκρηκτικά ιρανικά drones με τα οποία βομβαρδίζουν πλέον οι Ρώσοι την Ουκρανία.
Στην έκθεση αμυντικών εξοπλισμών Saha Expo που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη Οκτωβρίου, η τουρκική Baykar Defense και η κατασκευάστρια εταιρεία πυραύλων Roketsan υπέγραψαν σύμβαση που προβλέπει την ενσωμάτωση του αντιαεροπορικού πυραύλου μικρού βεληνεκούς Sungur στα γνωστά Bayraktar. Ο γενικός διευθυντής της Roketsan εκτίμησε πως το “πάντρεμα” αυτό θα “φέρει τα πάνω κάτω”.
Baykar και Rocketsan κάνουν λόγο για μια λύση χαμηλού κόστους απέναντι στα επιθετικά ελικόπτερα και αντίπαλα drones, περιορίζοντας τη χρήση των ακριβών πυραύλων αέρος-αέρος μικρού βεληνεκούς που εκτοξεύουν τα σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη.
O CEO της Baykar, Haluk Bayraktar, επισήμανε ότι τα drones-καμικάζι Shahed-136 που χρησιμοποιεί σήμερα η Ρωσία εναντίον της Ουκρανίας είναι αργά και θορυβώδη και, ως εκ τούτου, “εύκολοι στόχοι” για τους μικρούς βεληνεκούς πυραύλους αέρος-αέρος που θα φέρουν τα τουρκικά drones.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Τουρκία: Εργοστάσιο της Baykar στην Ουκρανία σε δύο χρόνια
“Σύντομα τα Bayraktar TB2 και τα Akinci θα είναι εξοπλισμένα με πυραύλους αέρος-αέρος όχι μόνο για να χτυπούν drones, μα και άλλου τύπου εχθρικά αεροσκάφη. Κάνουμε δοκιμές”, δήλωσε ο Bayraktar στην εκδήλωση.
Η Ουκρανία χρησιμοποιεί προς παρόν επίγεια συστήματα αεράμυνας και τα μαχητικά της αεροσκάφη για να αναχαιτίσει τα ιρανικά drones, τα οποία λέγεται πως κοστίζουν μόλις 20.000 δολάρια ανά μονάδα και εκτοξεύονται σε μεγάλους αριθμούς εναντίον των στόχων τους. Η Ρωσία χρησιμοποιεί τα Shahed για επιθέσεις εναντίον πόλεων και υποδομών.
Το Κίεβο διαθέτει ένα αξιοσημείωτο οπλοστάσιο από μπαρουτοκαπνισμένα μη επανδρωμένα αεροσκάφη TB2. Η Τουρκία άρχισε να προμηθεύει την Ουκρανία με τα Bayraktar το 2019 και έχει παραδώσει πολύ περισσότερα μετά τη ρωσική εισβολή. Η Baykar σχεδιάζει την ανέγερση ενός εργοστασίου στην Ουκρανία, όπου θα παράγονται τα TB2, τα Akinci και το επερχόμενο μαχητικό drone Kizilelma.
Δεδομένης αυτής της όλο και πιο στενής αμυντικής συνεργασίας, δεν θα ήταν έκπληξη εάν σύντομα η Baykar εξόπλιζε τα TB2 που βρίσκονται στην Ουκρανία με μια έκδοση των πυραύλων Sungur.
Οι αναλυτές, ωστόσο, είναι επιφυλακτικοί για το εάν όντως αυτή είναι η καλύτερη λύση για να αντιμετωπίσει η Ουκρανία τις σημερινές και μελλοντικές απειλές από drones.
“Νομίζω ότι η χρησιμότητα αυτής της προσέγγισης έγκειται στο χαμηλότερο κόστος από τα Shahed”, τόνισε ο Samuel Bendett, αναλυτής του Center for Naval Analyses. “Έτσι, εάν οι πύραυλοι αυτοί κοστίζουν κάτω από 20.000 δολάρια έκαστος, η προσέγγιση αυτή έχει νόημα – αλλά μάλλον σε περιορισμένη γεωγραφική έκταση”.
“Οι Ρώσοι εκτοξεύουν τα Shahed τους από πολλές τοποθεσίες – επομένως, θα είχε νόημα να είναι όλο το 24ωρο στον αέρα τα TB2 και τα Akinci στον αέρα όλο το εικοσιτετράωρο για να παρακολουθούν τα εχθρικά drones;” πρόσθεσε.
Ο Bendett πρότεινε ότι η ενσωμάτωση πυραύλων αέρος-αέρος μικρού βεληνεκούς σε drones θα μπορούσε να “είναι η τελευταία αποτελεσματική λύση για την κατάρριψη των εχθρικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών”.
“Αλλά και πάλι, το κόστος χρήσης των τουρκικών drones κατά των Shahed ή των Arash θα μπορούσε να υπερβεί το αντίστοιχο κόστος των ιρανικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών”, υπογράμμισε.
Ο James Rogers, καθηγητής στο Κέντρο Πολεμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Νότιας Δανίας και μη μόνιμος συνεργάτης στο Tech Policy Lab του Πανεπιστημίου Cornell, διατηρεί τις επιφυλάξεις του ως προς τη χρησιμότητα της εν λόγω πρότασης.
“Αν και ο CEO της τουρκικής Baykar υποστήριξε ότι ο εξοπλισμός των TB2 και των Akinci με πυραύλους αέρος-αέρος Sungur θα ήταν μια οικονομικά αποδοτική λύση για την καταπολέμηση των ιρανικών drones-καμικάζι Shahed-136, κατά τη γνώμη μου μακροπρόθεσμα δεν θα αποδεικνυόταν μια βιώσιμη επιλογή”, σημείωσε.
Ο Rogers εξήγησε πως η αεράμυνα δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν προσφέρεται “για γρήγορες λύσεις”, εστιάζοντας σε δύο βασικούς λόγους, εξαιτίας των οποίων η πρόταση του Bayraktar δεν αποτελεί εξαίρεση.
“Πρώτον, τα TB2 μπορούν να βοηθήσουν σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία και για σύντομο χρονικό διάστημα – όπως σε περιοχές του Κιέβου, όταν είναι γνωστή η διαδρομή του Shahed-136”, σημείωσε. “Ακόμη και τότε, όμως, η τακτική επίθεσης κατά σμήνος που χρησιμοποιεί η Ρωσία για να πλήξει την ουκρανική άμυνα, πιθανότατα θα υπερνικήσει τις επιχειρησιακές δυνατότητες αντιμετώπισης των TB2”.
“Δεύτερον, εάν λάβετε υπόψη σας συνολικά την αμυντική δυνατότητα της Ουκρανίας και τις επιθέσεις που εξαπολύονται σε μια σειρά ουκρανικών πόλεων, η επιλογή του TB2 θα προϋπέθετε τη μόνιμη παρουσία εκατοντάδων συστημάτων αεροπορικής υποστήριξης, διασκορπισμένα σε εκατοντάδες τοποθεσίες – κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό”.
Ο Rogers σημείωσε πως η ουκρανική αεράμυνα “–μετά από μία γενιά που την άφησε στην τύχη της– βρέθηκε να στερείται τους δυτικούς συμμάχους” και σήμερα “χρειάζεται τη προσέγγιση και τη συνεργασία πολλών κρατών που θα επενδύσουν σε τεχνολογία, τακτικές και στρατηγικές αεράμυνας”.
“Πρέπει ακόμη να έχουμε κατά νου πως η Ρωσία σχεδιάζει να αναπτύξει περισσότερα και πιο προηγμένα drones ιρανικής κατασκευής”, σημείωσε ο ίδιος, για να προσθέσει: “Μεταξύ αυτών, το drone-καμικάζι Arash-2, το οποίο φέρεται να είναι πιο γρήγορο, εξυπνότερο και μεγαλύτερης εμβέλειας από το Shahed-136, που συνεχίζει να εντείνει την πίεσή του στην ουκρανική αεράμυνα”.
Πηγή: Forbes
