Χαστούκι στο κράτος αλλά και την κοινωνία. 52χρονος ασθενής με AIDS οδηγήθηκε στο θάνατο επειδή δεν άντεξε την απόρριψη, το στίγμα, την προκατάληψη.
«Ο καλύτερος μου φίλος πέθανε στα 52 του χρόνια επειδή σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα του. Δεν άντεξε την απόρριψη. Είχε κάνει αίτηση για να βγει στη σύνταξη επειδή δεν μπορούσε να εργαστεί. Δεν μπορούσε να δει από το ένα του μάτι, είχε πλατίνες στα χέρια του. Πήγαινε στα ιατροσυμβούλια και δεν του έδιναν την απαραίτητη σημασία. Έφθασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο και όταν και εκεί τον απέρριψαν, παραιτήθηκε από τη ζωή. Σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακα του γιατί ένιωσε ότι δεν υπήρχε νόημα να τα παίρνει και πέθανε»
Τα όσα ανέφερε η πρόεδρος της Κέντρο Υποστήριξης Ανθρώπων Που Ζουν Με HIV/AIDS, Στέλλα Μιχαηλίδου, το πρωί κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της κοινοβουλευτικής επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συγκλονίζουν.
«Οι ασθενείς φοβούνται να πουν στους γιατρούς ότι είναι ασθενείς. Τι κάναμε ως κράτος; Τι κάναμε ως κοινωνία; Μια κοινωνία που δεν γνωρίζει καν ότι σήμερα, οι άνθρωποι με HIV όταν πάρουν τα φάρμακα τους για μερικούς μήνες δεν είναι ούτε μεταδοτικοί, ούτε ανιχνεύσιμοι. Τίποτα δεν πετύχαμε. Όταν τους οδηγούμε στην απελπισία και στον θάνατο. Τον καλύτερο μου φίλο, τον οδηγήσαμε στην απελπισία και πέθανε στα 52 του».
